Μαρτινισμός
Louis Claude de Saint Martin
ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Μαρτινισμός ως Πνευματικό Κίνημα και Ιδεώδες, είναι πολύ παλαιότερος από οποιαδήποτε οργάνωση με αυτό το όνομα. Οι πρώτες οργανώσεις, που συνδέθηκαν με το Μαρτινιστικό Ιδεώδες, που σήμερα αποκαλούμε «Μαρτινισμό», είχαν άλλα ονόματα. Ούτε ο Martinez de Pasqually, ούτε ο Louis Claude de Saint Martin, ούτε ο Zan Battist Villermoz, είχαν την πρόθεση να δημιουργήσουν Τάγματα που θα έφεραν τα ονόματα τους.
Χάρις στον Gerard Encausse τον επονομαζόμενο Papus εξελίχθηκε σε μία εκσυγχρονισμένη μορφή με την οποία λειτουργεί μέχρι σήμερα.
Συνοπτικά η ιστορία δημιουργίας τού Μαρτινισμού ως Τάγμα έχει ως εξής:
Το 1720 ένας Σουηδός μυστικιστής, ο Emmanuel Swedenborg, στήνει ένα σύστημα δέκα βαθμών, περιλαμβανομένων των βαθμών του ΕλευθεροΤεκτονισμού, των άλλων βαθμών των Στοών Σκωτικής προέλευσης (προερχομένων από τους «Αποδεδεγμένους» Ιππότες) και των βαθμών τών επονομαζομένων Ιλλουμινιστικών προερχομένων από τις Αλχημιστικές και Ροδοσταυρικές Οργανώσεις των συνδεδεμένων με το Σεβάσμιο Τάγμα του Χρυσού R+C (Andrea Valentino). Το σύστημα χωρίστηκε σε τρία τμήματα, το τελευταίο των οποίων αποτελούσε τον Εσωτερικό Ναό του Τάγματος :
1ο τμήμα (Τεκτονικό):Μαθητής, Εταίρος, Διδάσκαλος
2ο τμήμα (Ιλλουμινιστικό) ή των Cohen (Ιερέων) :
Μαθητής Cohen, Εταίρος Cohen, Διδάσκαλος Cohen
3ο τμήμα (ενεργητικό) : ή τμήμα των R+C των οποίων ο πρώτος βαθμός ήταν εκείνος τού Πρώτου Διδασκάλου Cohen, Μεγάλου Αρχιτέκτονα Μαθητή Ροδόσταυρου.
Τα τρία τμήματα ακολουθούσαν μία διδασκαλία αγαπητή στον Swedenborg. Η πρώτη μελετούσε την Γένεση (δημιουργία, πτώση και πιθανή επανενσωμάτωση του Ανθρώπου). Η δεύτερη ήταν αφιερωμένη στη μελέτη των απόκρυφων επιστημών, η τρίτη στην πρακτική πραγματοποίηση παραφυσικών δυνάμεων, κατά περίπτωση επίκτητων.
Το 1750 ο Jacques de Livron Joachim de la Tour de la Case Martines de Pasqually (που υποστήριζε ότι ήταν Πορτογάλλος Εβραίος) ιδρύει το Τάγμα των Τεκτόνων Ιπποτών Εκλεκτών Ιερέων του Σύμπαντος (Ordredes Chevaliers Maçons Elus Cohen deI’ Univers), το οποίο κατά κάποιο τρόπο συγκαλύπτει το σύστημα του Swedenborg.
Σύμφωνα με τις διδασκαλίες του Martines de Pasqually, το Τάγμα σκόπευε να εφοδιάσει τους μαθητευόμενούς του με την απευθείας συνειδητή επαφή, με τα όντα του θείου κόσμου και με αυτήν την επαφή να εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις για την επανενσωμάτωση του ανθρώπου με το προγενέστερο καθεστώς της πτώσης του. Στο σύστημα, το οποίο σήμερα οι ιστορικοί έχουν ονομάζει Μαρτινεζισμό, έγινε δεκτός ο ευγενής Louis Claude de Saint Martin, ο οποίος για αρκετά χρόνια κάλυπτε την θέση του Γραμματέα του Martines de Pasqually στο Τάγμα του.
Μετά τον θάνατο του Martines de Pasqually το 1774 στο Port Au Prince της Αϊτής και την θέση «εν ύπνω» του Τάγματος από τον διάδοχό του Sebastiano de Las Cases το 1778, αφού ήδη επί 4 χρόνια δεν λειτουργούσε πλέον, δημιουργήθηκε το Τάγμα του Αναμορφωμένου Σκωτικού Τύπου του Saint Martin με 7 βαθμούς.
-
1ο - 3ο Τεκτονικοί Κυανοί βαθμοί
-
4ο Τέλειος Διδάσκαλος
-
5ο Εκλεκτός
-
6ο Σκώτος
-
7ο Σοφός
Ο Louis Claude de Saint Martin, μετά την αναχώρηση του Διδασκάλου του για τις αποικίες, προσέγγισε το έργο του Γερμανού Μυστικιστή Jacob Böhme (1575-1624). Από τα έργα του Saint Martin «Περί σφαλμάτων και αληθείας», «Φυσικός Πίναξ σχέσεων μεταξύ Θεού, Ανθρώπου και Σύμπαντος», «Ο Άνθρωπος του Πνεύματος», «Το υπούργημα του Ανθρώπου του Πνεύματος», και άλλων που δημοσιεύθυκαν εμπιστευτικά, μπορούμε με ευχέρεια να παρακολουθήσουμε την αναστάτωση και την κάθαρση που συνέβησαν στη ψυχή του.
Ο Louis Claude de Saint Martin είχε δυνατές αμφιβολίες για τις θεουργικές πρακτικές του Martines de Pasqually αλλά και για τις εσωτερικές αλλά και συγχρόνως εξωτερικίζουσες του φίλου του και συνοδοιπόρου του στους ElusCohen, Jean Baptist Villermoz. Απομακρύνθηκε από τον Τεκτονισμό, χωρίς ωστόσο ποτέ να λησμονεί ότι είναι Τέκτων. Επρόκειτο για έναν Μυστικιστή ο οποίος γνώριζε και κατανοούσε ότι η μυητική μετάδοση δεν μπορεί παρά να είναι άμεση και ξαναπιάνει το αρχαιότατο σύστημα των Τυπικών μεταδόσεων δια της αλύσου, από τον Διδάσκαλο στον Μαθητή.
Από αυτό το σημείο, δηλαδή από την ατομική Μύηση, την μεταδοθείσα από τον L.C. de Saint Martin, είναι που αναδύεται ο σύγχρονος Μαρτινισμός, συνέχεια τών απευθείας προσωπικών μυητικών μεταδόσεων μεταξύ «Άγνωστων». Εδώ είναι που του αποδίδεται η ονομασία «Άγνωστος Φιλόσοφος», που θα τον καθορίσει ως αποκαταστάση της κλασσικής παράδοσης Μύησης από Διδάσκαλο σε Μαθητή, ή σε ομάδες Μαθητών, οι οποίοι με τη σειρά τους, θα μετέδιδαν ότι έλαβαν σε νέους ικέτες, έτσι ώστε η Αλήθεια να μην χαθεί ποτέ.
Το 1888 Ο Μαρκήσιος Stanislas de Guaita δημιούργησε στο Παρίσι το Καββαλιστικό Τάγμα του αναγεννημένου Ρόδου και Σταυρού, του οποίου το Ύπατο Συμβούλιο συμπεριέλαβε μεταξύ των 12 μελών του τον ιατρό Gerard Encausse (Papus), τους Josephin Peladan, Agostin Chabouseau, Marc Haven, Sedir (Yvon le Loup) και τον ηγούμενο Alta.
Ο Gerard Encausse ή Papus (1865-1916) μυήθηκε το 1882 στους «Εσωτερικούς του L.C. de Saint Martin» από τον Henry Delaage (1825-1882) ως Ανώτερος Άγνωστος. Ο Agostin Chabouseau είχε κι’εκείνος μυηθεί με τη σειρά του, ένα χρόνο πριν. Τα δύο μέλη του Υπάτου Συμβουλίου του Καββαλιστικού R+C, αφού αλληλοαναγνωρίσθηκαν, αντάλλαξαν αμοιβαία τις ληφθείσες μυήσεις, και από αυτήν την τελετουργία προέκυψε η πρώτη Μαρτινιστική ομάδα.
Έτσι ξεκινάει επίσημα το 1891 το σύγχρονο Μαρτινιστικό Τάγμα. Παραθέτουμε εδώ τις βασικές αρχές που καθιερώθηκαν στο Παρίσι από το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο του Μαρτινιστικού Τάγματος:
«Το Τάγμα είναι ουσιαστικά πνευματικό, μάχεται με όλες του τις δυνάμεις τον αθεϊσμό και τον υλισμό και, σε συνεργασία με τις άλλες μυητικές αδελφότητες, μάχεται την άγνοια και δίδει στον συμβολισμό τη μέγιστη σημασία όπως και σε όλες τις μυητικές οργανώσεις. Δεν ασχολείται με πολιτική και ακόμη λιγότερο με θέματα θρησκευτικά, διατηρώντας την πιο απόλυτη ανοχή».
Το 1916, ο Gerard Encausse ή Papus πεθαίνει χωρίς επίσημη διαδοχή. Εκλέγεται ως Μεγάλος Διδάσκαλος ο γενικός Γραμματέας Charles Detré (Teder), όμως η εκλογή του ακυρώθηκε και ανακηρύχθηκε Μεγάλος Διδάσκαλος ο Victor Blanchard. O Charles Detré (Teder) πεθαίνει το 1918 σε ένα νοσοκομείο στο Clermont Ferrand όπου εργαζόταν ως νοσοκόμος ο Jean Bricaud, ο οποίος ήταν ήδη από το 1913 Μαρτινιστής καθώς και Πατριάρχης της Συμπαντικής Γνωστικής Εκκλησίας. Ο Jean Bricaud ισχυρίσθηκε κατόπιν ότι έλαβε την προφορική μετάδοση από τον Charles Detré, και αυτοανακηρύχθηκε Μεγάλος Διδάσκαλος. Αυτό δημιούργησε μία άλλη διάσπαση στη Γαλλία με τον Jean Bricaud να τροποποιεί τα Τυπικά, να αποκλείει την συμμετοχή γυναικών στον Μαρτινισμό, και να καθιερώνει την ιδιότητα τού Τέκτονος Διδασκάλου ως προϋπόθεση εισδοχής στον Μαρτινισμό. Κατόπιν ανακάλυψε ότι η μύησή του δεν προερχόταν από τον Papus αλλά από τον M.d.Pasqually. Υποχρέωσε τους Μαρτινιστές να συμμετέχουν στην Γνωστική Εκκλησία της οποίας ηγείτο, την οποία ανακήρυξε ως επίσημη εκκλησία του Μαρτινισμού, εκμεταλλευόμενος μία συνθήκη συμμαχίας μεταξύ Γνωστικής Εκκλησίας και Μαρτινιστικού Τάγματος υπογεγγραμένη από τον ίδιο και τον Papus.
Στη Γαλλία οι τέσσερις ομάδες του διαιρεμένου Μαρτινιστικού Τάγματος μετά τον θάνατο τού Papus διαλύθηκαν κατά την διάρκεια τής Γερμανικής κατοχής.
Στην Ιταλία, το Εθνικό Μεγάλο Συμβούλιο τών Ανωτέρων Αγνώστων τού Μαρτινιστικού Τάγματος, προεδρευόμενο από τον δικηγόρο A.Sacchi (Μυητικό όνομα: Sinesius), μετά από ένα ταξίδι του J.Bricaud στην Ιταλία, και ένα ακόμη ταξίδι του A.Sacchi στο Παρίσι προκειμένου να αποσαφηνισθούν οι αντίστοιχες απόψεις, αποφάσισε να διατηρήσει την παραδοσιακή γραμμή την προερχόμενη από τον Gerard Encausse (Papus), την συνδεδεμένη με τον L.C. de Saint Martin. Απορρίπτοντας την παρατεκτονική γραμμή του J.Bricaud και αρνούμενο να δεχθεί ως επίσημη εκκλησία του Μαρτινισμού οποιαδήποτε εκκλησία, αποφάσισε να διαχωρισθεί επίσημα από την Γαλλία, επικυρώνοντας τον διαχωρισμό ως γεγονός συντελεσθέν ήδη μετά τον θάνατο του Gerard Encausse (Papus).
Το 1925 ο Sinesius (A.Sacchi), συνερχομένου του Μεγάλου Συμβουλίου ανακηρύσσεται Παγκόσμιος Μεγάλος Διδάσκαλος του Μαρτινισμού, ενώνεται με τον J.Bricaud και με την γραμμή την επονομαζόμενη Γνωστική γραμμή της Λυών.
Στο μεταξύ έχει αρχίσει να ισχύει η απαγόρευση τών μυστικών Εταιριών στην Ιταλία (Μαρτινισμός, Τεκτονισμός κλπ) και ο Sinesius (A.Sacchi) παραχωρεί τις ισχείς του Τάγματος στους Μεγάλους Περιφερειακούς Διδασκάλους προκειμένου να εξασφαλισθεί η συνέχεια. Το Τάγμα, σε μερικές περιοχές δραστηριοποιήθηκε με ένα προκάλυμμα πολιτιστικού οργανισμού. Στην Βενετία, οι Μαρτινιστικές εργασίες συνεχίσθηκαν (χωρίς τις παράτυπες προϋποθέσεις που είχε θέσει ο J.Bricaud) κάτω από την καθοδήγηση τού Μεγάλου Περιφερειακού Διδασκάλου Marco Egidio Allegri ( Μυητικό όνομα : Flamelicus) και του Ottavio Ulderico Zasio (Μυητικό όνομα: Artephius) κάτω από το προκάλυμμα μιας Ναυτικής Εταιρίας «Poseidonia».
Το 1945 ο Aurifer αφύπνισε στο Παρίσι το Τάγμα των Elus Cohen και κατόπιν δημιούργησε ένα Μαρτινιστικό Τάγμα των Elus Cohen.
Στις 15 Αυγούστου του 1947, μετά από διάφορες επαφές σε διάφορα μέρη της Ιταλίας, μετά τον θάνατο του Sinesius (A.Sacchi) καθώς και την με διάφορους τρόπους απομάκρυνση από το Τάγμα τών Μεγάλων Περιφερειακών Διδασκάλων (θάνατοι, μεταναστεύσεις, ή διακοπές συμμετοχής), το Μεγάλο Περιφερειακό Συμβούλιο τών Ανωτέρων Αγνώστων τής Βενετίας διένειμε, με διάταγμα τού Marco Egidio Allegri (Flamelicus) προσυπογεγγραμμένο από τον Ottavio Ulderico Zasio (Artephius) την πρώτη πράξη αναδιοργάνωσης τού Τάγματος. Στις 27 Δεκεμβρίου, το Ύπατο Μεγάλο Συμβούλιο συνερχόμενο στο Palazzo Dario του Canal Grande (Βενετία) με εννέα Αδελφούς τού Αληθούς Χρυσού Ρόδου+Σταυρού και αντιπροσώπους από την Ιταλία, εξέλεξε Γενικό Μεγάλο Διδάσκαλο τον Flamelicus (Marco Egidio Allegri).
Το Δεκέμβριο του 1947 στη Νάπολη εκλέχηκε ως Εθνικός Μεγάλος Διδάσκαλος πλην περιοχής Βενετίας ο Αδελφός Umberto Gorel Porciatti (Μυητικό όνομα: Zateo) και η εκλογή του επικυρώθηκε από τον Flamelicus (Marco Egidio Allegri).
Το 1949 πεθαίνει ο Umberto Gorel Porciatti ( Zateo ) και 2 μήνες μετά ο Marco Egidio Allegri (Flamelicus). Με ιδιόχειρη διαθήκη, η διαδοχή κληροδοτήθηκε στον Ottavio Ulderico Zasio (Μυητικό όνομα: Artephius).
Το 1951 ο υιός τού Papus αφύπνισε το Τάγμα τού πατέρα του. Το Ελληνικό Μαρτινιστικό Τάγμα έχει με το Τάγμα αυτό συνθήκη φιλίας.
Στις 5 Ιανουαρίου του 1966 ο Artephius (Ottavio Ulderico Zasio) πεθαίνει αφού προηγουμένως είχε αναδιοργανώσει, αναδομήσει και επανενώσει το Μαρτινιστικό Τάγμα, αφήνοντας ιδιόχειρη διαθήκη στον Κόμη Gastone Ventura (Μυητικό όνομα: Aldebaran), πληρεξούσιο Υπουργό. Αρνούμενος την διαδοχή του ο G.Ventura ( Aldebaran ) μεταθέτει τις εξουσίες του στο Υπατο Συμβούλιο, προτείνοντας τον Bandarin ( Μυητικό όνομα: Manas ) ο οποίος εκλέφτηκε ομοφώνως. Ομως 2 μήνες αργότερα πεθαίνει, και ο Gastone Ventura ( Aldebaran ) θέτει το Τάγμα σε διαλογισμό για ένα χρόνο.
Στις 5 Νοεμβρίου του 1967, ο Aldebaran (G.Ventura) εκλέγεται Μεγάλος Διδάσκαλος στην Μπολώνια στο Ύπατο Συμβούλιο που συνήλθε από τους Nebo, Altair, Immanuel, Lisys, Sirius, ομοφώνως. Ο νέος Μεγάλος Διδάσκαλος επικύρωσε την παραδοσιακή γραμμή που προέρχεται από τους Papus και L.C.d.S. Martin καθώς και τις συμμαχίες που εκείνοι είχαν υπογράψει.
Το 1970 ο Brunelli ( Nebo ) πρόσωπο μορφωμένο και ανήσυχο, θαυμαστής και θιασώτης του R. Ambelain, διάσημου Γάλλου συγγραφέα του Εσωτερισμού, Τέκτονα και Μαρτινιστή, τον οποίο ο ίδιος αποκαλούσε «διδάσκαλό του» και που μεταξύ άλλων ήταν Γενικός Μεγάλος Διδάσκαλος τού Τάγματος επονομαζόμενου «Αρχαίος και Αρχέγονος Τύπος Μέμφις-Μισραϊμ, προερχομένου από την γραμμή Pessina-Yarker-Reuss-Papus-Teder-Bricaud-Ambelain, κινήθηκε, προφανώς διακατεχόμενος από φιλοδοξία, ή ίσως παροτρυνόμενος από τον R.Ambelain, εναντίον του Αδ. Gastone Ventura.
To 1971, μία συνομωσία οδήγησε σε ανοιχτή εξέγερση που προκάλεσε την αποβολή τού Brunelli από την Μυητική άλυσο τού Μαρτινισμού και την άλυσο τού Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου Μισραϊμ και Μέμφις (ΑΑΑΤΜΜ). Μετά την έξοδό του από τα δύο αυτά Τάγματα ο Brunelli δημιούργησε το Αρχαίο και Αρχέγονο Μαρτινιστικό Τάγμα και, με χάρτα τού « διδασκάλου του » R. Ambelain τον «Αρχαίο και Αρχέγονο Τύπο Μέμφις-Μισραϊμ – Μεγάλο Ιταλικό Θυσιαστήριο», αφοσιωμένο και εξαρτώμενο από το Διεθνές Κυρίαρχο Θυσιαστήριο τού Παρισιού.
Αυτός ο Τύπος ανήκει στα Δώματα τών Τύπων τής Μεγάλης Ανατολής τής Ιταλίας.
Στις 28 Ιουλίου του 1981, ο Gastone Ventura ( Aldebaran ) πέρασε στην Αιώνια Ανατολή αφήνοντας διαθήκη τής Μεγάλης Διδασκαλίας στον Sebastiano Caracciolo ( Vergilius ).
Στις 4 Απριλίου 2013, ο Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκαλος Sebastiano Caracciolo (Vergilius) πέρασε στην Αιώνια Ανατολή, αφήνοντας με διαθήκη τη Μεγάλη Διδασκαλεία στον "Enoch", ο οποίος δεν την αποδέχθηκε και η Μεγάλη Διδασκαλία πέρασε στον "Gabriel".
ΜΑΡΤΙΝΙΣΜΟΣ και ΜΑΡΤΙΝΙΣΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ
Τα μαθήματα τής Τουλούζ.
¨ Ελέυθερη Βούληση - Μετενσάρκωση - Κάρμα ¨
Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα το πως ο Μαρτινισμός δουλεύει σας μεταφέρουμε εδώ και για πρώτη κατά πάσαν πιθανότητα φορά, μια εσωτερική μας διδασκαλία, του Παραδοσιακού Μαρτινιστικού Τάγματος στην Ελλάδα με την άδεια τού επικεφαλής καθώς και της μητέρας Στοάς τής Αγγλίας. Σε αυτήν γίνεται λόγος (ένα μέρος μόνον) σχετικά με την ελέυθερη βούληση, την μετενσάρκωση και το κάρμα και το τι σημαίνουν αυτά για εμάς, ενώ καλό θα ηταν να διαλογισθείτε λίγο, επάνω στις σκέψεις αυτές πριν σκεφτείτε οτιδήποτε.
Χειρόγραφο 13 (απόσπασμα)
"Πριν αφήσουμε προσωρινά το πρόβλημα της ελεύθερης βούλησης θα ήταν καλό να εισάγουμε την εσωτερική δοξασία τής μετενσάρκωσης και του κάρμα. Όπως ακριβώς ολόκληρη η φύση ανανεώνεται στον εαυτό της, ανανεώνει τον εαυτό της κυκλικά, έτσι και οι μυστικιστές κατανοούν την ψυχή-πνεύμα την οποία αποκαλούμε αμ και η οποία είναι φορέας τής ταυτότητάς μας, να υπόκειται στον συμπαντικό νόμο της κυκλικής εκδήλωσης, δηλαδή να μετενσαρκώνει κατά διαστήματα.
Κάθε νέο ανθρώπινο σώμα έχει ένα νέο εγκέφαλο και γι αυτό ξεκινά χωρίς κάποια μνήμη. Γι αυτό δεν ανακαλούμε τις προηγούμενες υπάρξεις μας με την κανονική μας κατάσταση συνειδητότητας. Υπάρχει όμως μια μεταγενέστερη ανάπυξη, οπότε η μνήμη τής αμ συνειδητοποιείται μέσα στο σώμα. Το ενδιαφέρον μας αυτήν την στιγμή εστιάζεται στον νόμο τού αιτίου και του αποτελέσματος. Πάνω στο υλικό πεδίο η ελεύθερη βούληση είναι μια λειτουργία τής εγκεφαλικής δραστηριότητας, καθώς είναι η κύρια μας κατάσταση συνειδητότητας επάνω σε αυτό το επίπεδο, και έτσι μπορούμε μόνον να επιλέγουμε την στάση μας απέναντι στις περιστάσεις ενόσω είμαστε ενσαρκωμένοι.
Έτσι καθώς επιστρέφουμε στην γη σε κάθε μας επαναγέννηση μπορούμε μόνον να συνεχίσουμε εκεί από όπου εγκαταλείψαμε για ότι αφορά την πρόοδο μας πάνω στην ατραπό τής επιστροφής. Απ’ αυτό βλέπουμε ότι δεν μπορούμε να αποφύγουμε το μοιραίο, αλλά μπορούμε να το καθυστερήσουμε. Μπορούμε να περιπλανιόμαστε στο δάσος τών σφαλμάτων επ’ αόριστον. Αυτό είναι παραδόξως το γιατί ο άνθρωπος είναι ευλογημένος υπεράνω όλων των πλασμάτων έχοντας το προνόμιο του να γνωρίζει την οδό τής φώτισης."
Σχετικά με τα μαθήματα τής Τουλούζ.
Τα μαθήματα τής Τουλούζ είναι μια Μαρτινιστική σειρά μαθημάτων που επιλέχτηκαν μεταξύ άλλων από μια τεραστία συλλογή, μονογραφών τόσον τού Papus όσο και άλλων μεγάλων μορφών που υπηρετήσαν τον Μαρτινισμό για πολλά χρόνια. Μια από αυτές τις τεράστιες μορφές είναι και ο Sedir του οποίου χειρόγραφα υπάρχουν στην κατοχή μόνον τού Παραδοσιακού Μαρτινιστικου Τάγματος και τα οποία έχουν μεταφραστεί σε 72 γλώσσες και παραδίδονται απολύτως παραδοσιακά, όπως όριζε την παράδοση ο τεράστιος αυτός διδάσκαλος και όχι όπως την ορίζουν καθημερινά πολλά τάγματα που " πατάνε " σε αυτό τον όρο απλά για να ξεχωρίσουν από τους άλλους ( έτσι ασφαλώς πιστεύουν ...).
Σαφώς και διαφυλάσσονται από τα βέβηλα ματιά μιας και παραδίδονται με μια πολύ συγκεκριμένη λογική, της οποίας το ελεύθερο ή αλλιώς ανοιχτό μέρος, αυτό δηλαδή που θα μπορούσε να διαμοιραστεί προς όφελος ακόμη και μη μελών, όρισαν με ιδιόχειρες επιστολές τους ,ως διαθήκες οι Papus, Sedir , LCdSMartin, Martinez Pasqualles κλπ λίγο πριν πεθάνουν και βρίσκονται μέχρι και αυτή την στιγμή στην κατοχή τών αρχηγών τού Παραδοσιακού Μαρτινιστικού Τάγματος.
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΚΛΑΥΔΙΟΥ ΣΑΙΝΤ ΜΑΡΤΕΝ
1743 Γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου, στην Αμπουάζ (Amboise).
1755 Σπούδασε στο κολλέγιο των Βενεδικτίνων του Σαιν-Μωρ στο Πονλεβουά (Saint-Maur de Pontlevoy).
1759 Εισήλθε στο Νομικό Σώμα στο Παρίσι.
1762 9 Αυγούστου, έγινε δεκτός στη δικαστική έδρα της Τουρ (Tours).
1765 Απρίλιος, διέκοψε τη νομική του σταδιοδρομία και κατατάχθηκε, τον Ιούλιο, στο στρατιωτικό σύνταγμα της Φουά (Foix). Μυήθηκε στον Τεκτονισμό τον Αύγουστο στη στοά Josué.
1768 Μεταξύ του καλοκαιριού του 1765 και του χειμώνα του 1768, έλαβε από τον ιππότη Μπωντρύ ντε Μπαλζάκ (Baudry de Balzac) τους πρώτους βαθμούς Coëns. Στο τέλος του 1768 έγινε δεκτός ως «Ιππότης της Ανατολής» (Commandeur d’Orient) στο Τάγμα των Εκλεκτών Κοέν (Ordre des Élus Coëns), από τους αδελφούς Γκραινβίλλ (Grainville) και Μπαλζάκ. Έκανε και την –σημαντική για τη ζωή του– γνωριμία με το Μαρτινές ντε Πασκουαλλύ (Martinès de Pasqually).
1771 Εγκατέλειψε τη στρατιωτική σταδιοδρομία και έγινε γραμματέας του Μαρτινές ντε Πασκουαλλύ.
1778 17 Απριλίου, έλαβε το βαθμό του Réau + Croix.
1773 Έφθασε στη Λυόν (Lyon) το Σεπτέμβριο, προσκεκλημένος από το Ζαν - Μπατίστ Βιλλερμόζ (Jean-Baptist Willermoz) για να λάβει οδηγίες σχετικά με τους Κοέν της πρωτεύουσας των Γαλατών (Gaules).
1774 7 Ιανουαρίου, πρώτο μάθημα για τους Εκλεκτούς Κοέν. Το Σεπτέμβριο ταξίδεψε στην Ιταλία (Τορίνο και Τζένοβα) μαζί με τον Αντουάν Βιλλερμόζ (Antoine Willermoz). – Θάνατος του Μαρτινές ντε Πασκουαλλύ στο Σαν Ντομίνγκο της Αϊτής.
1775 Έκδοση του πρώτου βιβλίου του, «Περί πλανών και αληθείας» (Des erreurs et de la vérité).
1776 Απρίλιος, δεύτερο μάθημα για τους Εκλεκτούς Κοέν. Τον Ιούνιο μετέβη στο Μπορντώ (Bordeaux) στον αββά Φουρνιέ (abbé Fournié) και στη χήρα του Μαρτινές ντε Πασκουαλλύ. Τον Ιούλιο ξεκουράστηκε στο σπίτι των Ντυμπούρ (Dubourg) στην Τουλούζη (Toulouse).
1777 Έμεινε στο Παρίσι, στο σπίτι της μαρκησίας ντε Λα Κρουά (de La Croix). Επέστρεψε για καλοκαιρινή διαμονή στους Ντυμπούρ.
1778 Συναντιόταν, τον Απρίλιο, με τους αδελφούς του Ναού των Κοέν στις Βερσαλλίες (Temple Coëns de Versailles). Το τελευταίο τρίμηνο οι αδελφοί της Λυόν, υπό την ηγεσία του Ζαν-Μπατίστ Βιλλερμόζ, δημιούργησαν το Τάγμα των Αγαθοεργών Ιπποτών των Αγίων Τόπων (Ordre des Chevaliers Bienfaisants de la Cité Sainte, C.B.C.S.).
1782 «Φυσικός πίνακας των αντιστοιχιών μεταξύ Θεού, ανθρώπου και σύμπαντος» (Tableau naturel des rapports qui existent entre Dieu, l’homme et l’univers).
1784 Έγινε δεκτός, στις 4 Φεβρουαρίου, στην «Εταιρία της Αρμονίας» (Société de l’ Harmonie) που ιδρύθηκε από το Μέσμερ (Mesmer).
1785 Επιστρέφοντας στη Λυόν, τον Ιούλιο, έδειξε ενδιαφέρον για τις ιδέες της κυρίας ντε Βαλλιέρ (Mme de Valli?re). Έγινε δεκτός ως μέλος στην "Εταιρία των Μυημένων" (Soci?t? des Initi?s) και αναγνωρίστηκε ως C.B.C.S. από το Βιλλερμόζ με το όνομα "Ιππότης του Σιδηρού Λέοντος" (Eques a Leone Sidero ή Sidereo) και με το διακριτικό "Αυτός που έχει εγκαταλείψει τα επίγεια" (Terrena Reliquit).
1786 Έφυγε από τη Λυόν το φθινόπωρο για να μεταβεί στο Παρίσι.
1787 Ταξίδεψε στο Λονδίνο από τον Ιανουάριο μέχρι τον Ιούλιο, στη συνέχεια στη Ρώμη τον Οκτώβριο και μετά πέρασε μερικές ημέρες στο Σαμπερύ (Chambéry) συντροφιά με το Ζοζέφ ντε Μαιστρ (Joseph de Maistre).
1788 Την άνοιξη στο Μονμπελιάρ (Montbéliard) και τον Ιούνιο εγκαταστάθηκε στο Στρασβούργο (Strasbourg). Συναντιόταν με τον ανιψιό του Σβέντενμποργκ (Swedenborg) καθώς και με το Ροντόλφ Σάλτσμανν (Rodolphe Saltzmann) και κυρίως με τη Σαρλόττ ντε Μπέκλιν (Charlotte de Boecklin) που τον έκανε να ανακαλύψει τη σημασία του πνεύματος του Τζάκομπ Μπέμε (Jacob Boehme).
1790 «Ο άνθρωπος της επιθυμίας» (L’Homme de désir). Μετά από ένα γράμμα, στις 4 Ιουλίου, αποφάσισε να αποσυρθεί από τις τεκτονικές δραστηριότητες.
1791 Τον Ιούλιο υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το Στρασβούργο, μετά από τρία χρόνια στην Αλσατία, για να επιστρέψει στο προσκέφαλο του πατέρα του στην Αμπουάζ.
1792 «Ο νέος άνθρωπος» (Le Nouvel Homme), «Ιδού ο άνθρωπος» (Ecce Homo).
1793 Θάνατος του πατέρα του στις 11 Ιανουαρίου. Παράλληλα, υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το Παρίσι, σύμφωνα με ένα διάταγμα για τους θεωρούμενους ως ύποπτους.
1794 Σύμφωνα με ένα νέο διάταγμα που εκδόθηκε στις 27 του μήνα Ζερμινάλ του 2ου έτους και υποχρέωνε τους ευγενείς να μην κατοικούν στην πρωτεύουσα, αναγκάστηκε να κατοικήσει στην Αμπουάζ. Στις 27 του μήνα Φλορεάλ, ο δήμος του εμπιστεύτηκε το έργο να συγκροτήσει ένα κατάλογο των βιβλίων εθνικού περιεχομένου.
1795 Εκλέχθηκε από τη δημόσια επιτροπή ως υποψήφιος για την École Normale (από την οποία θα αποφοιτούσαν οι μελλοντικοί καθηγητές, σύμφωνα με τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης) και βρέθηκε σε διαμάχη με τον Γκαρά (Garat), έναν από τους επικεφαλής της Σχολής. – «Επιστολή σε ένα φίλο σχετικά με τη Γαλλική Επανάσταση» (Lettre à un ami sur la Révolution Française).
1796 «Αποσαφηνίσεις για τη συνεργασία των ανθρώπων» (Éclair sur l’association humaine). – Διατήρησε σημαντική αλληλογραφία με τον Εκαρτσχάουζεν (Eckartshausen) και με το Γιουνγκ-Στίλλινγκ (Jung-Stilling). Συναντήθηκε στο Παρίσι με το Χάινριχ Γιάκομπι (Heinrich Jacobi).
1797 Διέμεινε για λίγο στο Πτι-Μπουρ (Petit-Bourg) και ταξίδεψε στην επαρχία.
1798 Η ισπανική εξέταση καταδίκασε το «Περί πλανών και αληθείας».
1799 Έκδοση του «Κροκοδείλου» (Crocodile). – Στο τέλος του χρόνου πέθανε ο Κιρχμπέργκερ (Kirchberger), φίλος με τον οποίο ο Σαιν-Μαρτέν διατηρούσε αλληλογραφία για πολλά χρόνια.
1800 «Περί του πνεύματος των πραγμάτων» (De l’esprit des choses). – Στο τέλος του έτους εκδόθηκε η μετάφραση από το Σαιν-Μαρτέν του έργου του Τζάκομπ Μπέμε «Αναδυόμενη αυγή» (L’Aurore naissante).
1801 «Το κοιμητήριο της Αμπουάζ» (Le Cimetière de l’Amboise).
1802 «Το υπούργημα του ανθρώπου – πνεύματος» (Le Ministère de l’homme-esprit). – Συναντήθηκε με το Ρενέ ντε Σατωμπριάν (René de Chateaubriand) και εξέδωσε το «Τρεις αρχές της θείας ουσίας» (Trois principes de l’essence divine), μετάφραση του έργου του Τζάκομπ Μπέμε.
1803 Επέστρεψε στην Αμπουάζ το καλοκαίρι και πέθανε το βράδυ της 13 Οκτωβρίου στο Ωναί (Aunay).
Συγγραφικό έργο
1775 «Περί πλανών και αληθείας» ή «Οι άνθρωποι θυμούνται τη συμπαντική αρχή της επιστήμης» (Des erreurs et de la vérité, ou Les hommes rappelés au principe universel de la science).
1781 «Ωδή στην προέλευση και στον προορισμό του ανθρώπου» (Ode sur l’origine et la destination de l’homme).
1782 «Φυσικός πίνακας των αντιστοιχιών που ενώνουν το Θεό, τον άνθρωπο και το σύμπαν» (Tableau naturel des rapports qui unissent Dieu, l’homme et l’univers).
1785 «Ομιλία για τον καλύτερο τρόπο υπενθύμισης του ορθού λόγου στα έθνη που απελευθερώθηκαν από τις πλάνες και τις προκαταλήψεις» (Discours sur la meilleure manière à la raison les nations livrées aux erreurs et aux superstitions).
1798 «Ο άνθρωπος της επιθυμίας» (L’homme de désir).
1791 «Αποσαφήνιση της συνεργασίας των ανθρώπων» (Éclair sur l’association humaine).
1792 «Ιδού ο άνθρωπος» (Ecce Homo).
1792 «Ο νέος άνθρωπος» (Le Nouvel Homme).
1795 «Επιστολή σε ένα φίλο, ή συλλογισμοί για τη Γαλλική Επανάσταση – συνοδευόμενοι από μια περίληψη δημόσιας ομιλίας» (Lettre à un ami, ou considérations sur la Révolution Française; suivies du précis d’une conférence publique).
1796 «Ποιητικοί στίχοι για την προέλευση και τον προορισμό του ανθρώπου» (Stances sur l’origine et la destination de l’homme).
1797 «Στοχασμοί ενός παρατηρητή στην ερώτηση: Ποιοι είναι οι καταλληλότεροι θεσμοί για να βασιστεί η ηθική ενός λαού;» (Réflexions d’un observateur sur la question: Quelles sont les institutions les plus propres à fonder la morale d’un people?).
1799 «Δοκίμιο για τα σύμβολα και τις ιδέες» (Essai sur les signes et sur les idées).
1799 «Ο κροκόδειλος» (Le Crocodile).
1799 «Παραβολή του κροκοδείλου» (Recension du Crocodile).
1800 «Περί του πνεύματος των πραγμάτων» (De l’esprit des choses).
1801 «Το κοιμητήριο της Αμπουάζ» (Le Cimitière de l’Amboise).
1801 «Αντιδικία με τον Γκαρά» (Controverse avec Garat).
1802 «Το υπούργημα του ανθρώπου – πνεύματος» (Le Ministère de l’homme – esprit).
1843 «Οι αριθμοί» (Les nombres).
1862 «Ανέκδοτη αλληλογραφία του Λουί-Κλωντ ντε Σαιν-Μαρτέν και του Κιρχμπέργκερ, βαρόνου του Λιέμπιστορφ» (Correspondence inédite de L.-C. de Saint-Martin et Kirchberger, baron de Liebistorf).
1959 «Πέντε ανέκδοτα κείμενα» (Cinq textes inédits).
1961 «Το ιστορικό και φιλοσοφικό πορτραίτο μου» (Mon portrait historique et philosophique).
1962 «Συζητήσεις με το Μ., ιππότη του Μπουφφλέρ… Συζητήσεις με το Μ. Λε Ρου, ιατρό» (Conférences avec M. le chevalier de Boufflers… Conférences avec M. Le Roux, docteur en médicine).
1961 «Σκέψεις για τη μυθολογία» (Pensées mythologiques).
1961 «Τετράδιο γλωσσών» (Cahier des langues).
1962 «Διάφορα» (Varia).
1962 «Αποσπάσματα από την Γκρενόμπλ» (Fragments de Grenoble).
1963 – 1965 «Σκέψεις για την Αγία Γραφή» (Pensées sur l’Écriture sainte).
1965 – 1966 «Πολιτικές σπίθες» (Étincelles politiques).
1966 – 1968 «Τετράδιο μεταφυσικής» (Cahier de métaphysique).
1968 «Σημειωματάριο ενός νεαρού Εκλεκτού Κοέν» (Carnet d’un jeune Élu Cohen).
1969 «Σημειώσεις για τις “Αρχές του φυσικού δικαίου” (Notes sur les “Principes du droit naturel”).
1969 «Στοχασμοί για το μαγνητισμό» (Réflexions sur le magnétisme).
1969 «Περί της υπνοβασίας και των μαγνητικών κρίσεων» (Du somnambulisme et des crises magnétiques).
1974 «Το πράσινο βιβλίο μου» (Mon livre vert).
1999 «Τα μαθήματα της Λυόν στους Εκλεκτούς Κοέν» (Les leçons de Lyon aux Élus Coëns).
Μεταφράσεις έργων του Τζάκομπ Μπέμε από το Σαιν-Μαρτέν
1800 «Η αναδυόμενη αυγή ή η ρίζα της φιλοσοφίας, της αστρολογίας και της θεολογίας» (L’Aurore naissante, ou la racine de la philosophie, de l’astrologie et de la théologie).
1802 «Περί των τριών αρχών της θείας ουσίας ή περί της αιώνιας δημιουργικότητας χωρίς προέλευση» (Des trois principes de l’essence divine, ou de l’éternel engendrement sans origine).
1807 «40 ερωτήσεις για την προέλευση, την ουσία, το είναι, τη φύση και την κτήση της ψυχής και για το είναι η αιωνιότητα μέσα στην αιωνιότητα· ακολουθούμενες από την “ουσιαστική και βαθιά βάση για τα 6 θεοσοφικά σημεία”» (Quarante questions sur l’origine, l’essence, l’être et la propriété de l’âme, et sur ce qu’elle est d’éternité en d’éternité; suivies de La base sublime et profonde des six points théosophiques).
1809 «Περί της τριπλής ζωής του ανθρώπου, σύμφωνα με το μυστήριο των τριών αρχών της θείας εκδήλωσης, γραμμένο μετά από μια θεία επιφώτιση του Τζάκομπ Μπέμε» (De la triple vie de l’homme, selon le mystère des trois principes de la manifestation divine, écrit d’après une elucidation divine par Jacob Böhme).
