Η ΙΕΡΑ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΑΨΙΔΑ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ( ΑΓΓΛΙΑ )
Η πλειονότητα τών Τεκτόνων πιστεύει ότι το Τάγμα περιλαμβάνει τους τρεις μόνον βαθμούς, τού Μαθητού, τού Εταίρου και τού Διδασκάλου, παρόλο που στον παραδοσιακό Αγγλικό Τεκτονισμό παραδέχονται επΙ πλέον τον βαθμό τού Μάρκ και την Ιερά Βασιλική Αψίδα ώς ονομαστικές, τρόπον τινά, επεκτάσεις τού Δευτέρου και τού Τρίτου βαθμού. Έχουν δε επΙ πλέον και μία τελετουργία εγκαταστάσεως διά τόν Σεβάσμιο τής Στοάς, η οποία στην ουσία, αποτελεί ένα πρόσθετο βαθμό, ασχέτως τού ότι δέν κατονομάζεται ποτέ έτσι.
Παρόλα αυτά, καί ασχέτως τού αν πολλοί Τέκτονες δεν τους παραδέχονται, οι ανώτεροι αυτοί βαθμοί, όπως και οι βαθμοί τού Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου αποτελούν μέρος τού μεγάλου σχεδίου τού Ελευθεροτεκτονισμού, υψούμενοι ώς ορόσημα κατά μήκος τής ανωφρούς ατραπού, η οποία οδηγεί πρός την συνειδητή ένωση μετά τού Θεού, περικλείουν δε είς τα τυπικά τους τον εκ σειράς εικόνων συμβολισμό τών διαφόρων σταδίων πνευματικών κατακτήσεων και παρέχουν την μυστηριακή δύναμη ικανή όπως επιταχύνει τήν ανάπτυξη τών Ιδιοτήτων τού άνθρωπου σε διάφορα επίπεδα κατά ποικίλους τρόπους.
Διά τόν συνήθη άνθρωπον τού κόσμου, oι βαθμοί τού Συμβολικού Τεκτονισμού υπεραρκούν· όταν μάθει τα μαθήματα, τα οποία έχουν να τον διδάξουν oι βαθμοί αυτοί, παύει πλέον να είναι συνήθης άνθρωπος· υψούται πολύ υπεράνω τού μέσου όρου. Εάν δυνηθεί να τους συμπληρώσει με την γνώση, την οποίαν μεταδίδουν ο βαθμός Μάρκ και η Ιερά Βασιλική Αψίς, έχει είς χείρας κανόνα ζωής και μία φιλοσοφία, πού θα τού επιτρέψουν να διέλθει αξίως το υπόλοιπο τής ενσαρκώσεώς του αυτής και θα τού εξασφαλίσουν καλή ευκαιρία κατά την προσεχή. Είς την ΒασιλικήνΑψίδα προχωρεί πέραν τών αντικατασταθέντων μυστικών καί μαθαίνει την Λέξη, η οποία από τόσου καιρού καί τόσον ατυχώς έχει απωλεσθεί. Διότι η αληθής Λέξη είναι το Όνομα τού Θεού, όσοι δε διατηρούν πεπλανημένη αντίληψη περί τής φύσεως και τών ιδιοτήτων τού Θεού αγνοούν το αληθές αυτό Όνομα.
Το Τεκτονικό Σχέδιο προφανώς αποβλέπει εις την ανάπτυξη τών στοιχείων τού ανθρωπου κατά κανονικήν τάξιν. Το Έργο τής Κυανής Στοάς αφορά προτίστως είς την παροδική προσωπικότητα, το πρόσκαιρο όργανο τής ψυχής. Εάν η γλώσσα τής αγαθής φήμης λαλεί ευνοϊκώς για τον άνθρωπο, μπορούμε να υποθέσουμε, ότι ο άνθρωπος αυτός έχει ασφαλώς υπό τον έλεγχό του τον φυσικό του φορέα· εις τόν βαθμό τού Μαθητού, όμως, διδάσκεται να τον φέρει σε πλήρη καθυποταγή, να εξομαλύνει και να λειαίνει τον ακατέργαστο λίθο, συγχρόνως δε να τηρεί την θυμική του φύση ( ψυχικό σώμα ) εντός τών οφειλομένων περιορισμών, καταστέλλων τις κατώτερες εκδηλώσεις της αναπτύσσοντας την ανώτερη της πλευρά. Ως Εταίρος μαθαίνει να ασκεί απόλυτο έλεγχο επΙ των συγκινήσεων αυτών, ενώ συγχρόνως επιδίδεται εις το έργο τής βαθμιαίας αναπτύξεως τών δυνάμεων τού νοητικού του σώματος, της αφυπνίσεως και εξασκήσεως τών διανοητικών του ιδιοτήτων. Ως Διδάσκαλος διδάσκεται να ζεί συμφώνως πρός τον υψηλό αυτόν τίτλο δια τής αποκτήσεως πλήρους κυριαρχίας επί τής προσωπικότητος ή κατωτέρου εγώ, ως και επί των συγκινήσεων, να αναπτύξει μια λαμπρή διάθεση αδελφότητος και αλτρουισμού, ούτως ώστε ποτέ πλέον να μη είναι δυνατόν εις το τετράγωνο να επισκιάσει τον διαβήτη, και τέλος διά τής Κοιλάδος τής Σκιάς τού Θανάτου, φέρεται εις το κατώφλιον τού ουρανίου εκείνου κόσμου, όπου εδρεύει εσαεΙ ο αθάνατος Εαυτός. Διότι ο μυστικός θάνατος και η ανάσταοις δεν αναφέρονται μόνον είς την συνέχιση τής υπάρξεως τής πρόσωπικότητος τού ανθρώπου στον Αστρικό κόσμο ( Μέσον Δώμα ), αλλά υπό ανωτέρα έννοια σημαίνουν τον θάνατο παντός ότι είναι παροδικό και πρόσκαιρο, και την επίτευξη μιας αιωνίου Πραγματικότητος πέραν τών πέπλων τού χώρου και τού χρόνου.
Ο ΒΑΘΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΚ
Κατά τον Charles Leadbeater ► στον βαθμό τού Μάρκ ο υποψήφιος ενθαρρύνεται όπως προσθέσει στην γενική εκείνη ανάπτυξη, την αναμενόμενη από όλους τούς Τέκτονες, την αποκάλυψη οιουδήποτε « ειδικού ταλέντου ή δυνάμεως, την οποία τυχόν κατέχει, σε τρόπο ώστε οι ικανότητες του να καταστεί δυνατόν να τεθούν στην διάθεση τών αδελφών του καί να χρησιμοποιήσουν προς όφελος τής Στοάς του, ούτως ώστε οποιαδήποτε εργασία διέρχεται από τα χέρια του, να φέρει την σφραγίδα τώv ιδιαιτέρων γνωρισμάτων του καί τοιουτοτρόπως να αναγνωρίζεται από όλες τις άλλες. Επομένως η ανάπτυξη τών προτερημάτων του, όχι πρός αυτοδοξασμό, για το καλό τών αδελφών του, αποτελεί το είδικό καθήκον τού Τέκτονος τού Μάρκ· ενώ έργο τού Διδασκάλου είναι το να βρεί στούς υπό την φροντίδα του αδελφούς προτερήματα, τών οποίων την ύπαρξη αγνοούσαν μέχρι στιγμής καί αυτοί ακόμη oι κάτοχοι των, και με την ευγενή και υπομονετική του φροντίδα να τα φέρει στο φώς.
Ο νεόφυτος διδάσκεται συγχρόνως διά τού τυπικού τήν ανάγκη τής υπομονής και της ταπεινότητας. Αποτελεί λίθο κορυφής - ωραίο καί έξοχο τεχνούργημα, αλλά διά το οποίο οι οικοδόμοι δεν είναι ακόμη έτοιμοι, και κατά συνέπειαν επί τού παρόντος προώρισται να απορριφθεί. Ο υποψήφιος, πλήρης απσγοητεύσεως κατ' αρχάς, νομίζει, ότι το έργο τής ζωής του καταστράφηκε· παροτρύνεται όμως, να επιδείξει υπομονή καί σθένος καί έν ευθέτω χρόνω έρχεται εποχή κατά τήν οποίαν το έργο του δύναται να γίνει δεκτό και να χρησιμοποιηθεί. Μια τέτοια πείρα είναι απαραίτητη στην ζωή τού ανθρώπου, ο οποίος προσπαθεί να υπηρετήσει την ανθρωπότητα· ο σπουδαστής πρέπει να προετοιμαστεί δια να βρεί, ότι ιδέες αναμφισβητήτως καλές καθ' εαυτάς είναι προωρισμένες εν τούτοις ν' απορριφθούν όσες φορές εκτίθενται προώρως· πρέπει να μάθει να υποτάσσει την θέλησή του στην θέληση τού Μ.·.Α.·.Τ.·.Σ.·., να εργάζεται στο δι' αυτόν προωρισμένο έργο, καί να διαδραματίζει το δι' αυτόν δια-γεγραμμένο μέρος στο Μέγα Σχέδιο, τού οποίου αποτελεί απειροελάχιστο, αλλ' εν τούτοις αναγκαίο τμήμα. Όσον πλήρης και αν είναι ο κόσμος, πάντοτε υπάρχει θέση γιά ένα ειλικρινή άνθρωπο.
Ο Θεός έχει ανάγκη εμού, άλλως δεν θα υπήρχα· ΕΙμαι εδώ γιά να βοηθήσω στο Σχέδιο.
Είς τους βαθμούς τού Συμβολικού Τεκτονισμού είναι δυνατόν να δούμε κάποια προφητεία ή σκιά τών αληθινών Μυήσεων, οι οποίες βρίσκονται πολύ μακρά επί της ατραπού τού νεοφύτου, λαμβάνοντες τον βαθμό τού Μαθητού να εικονίζει την είσοδο στην δοκιμαστική ατραπό, τον Βαθμό τού Εταίρου να παριστάνει την είσοδο στο Ρεύμα, η οποία αποτελεί την πρώτη τών Μεγάλων Μυήσεων, και τον βαθμό τού Διδασκάλου να παριστάνεια την τετάρτη βαθμίδα, την Μύηση τού Αρχάτ ( Αρχάτ = οι άγιοι, σύμφωνα με την Δυτική αντίληψη· είναι αυτοί που υπερέβησαν τον κύκλο τών γεννήσεων και των θανάτων, μέσα από τον επίμονο διαλογισμό και την απάρνηση τών εγκόσμιων και έχουν βιώσει απατηλή φύση τού « εγώ ». Στόχος είναι η κατάσταση τής Νιρβάνας..)
Το γνώρισμα τού βαθμού τού Έταίρου είναι ή υπηρεσία και οι πέντε περιοδείες του είναι μορφές υπηρεσίας, οδηγούν δέ προς τήν κατάσταση εκείνη, κατά τήν οποίαν τα χέρια τού υποψηφίου είναι διαρκώς ελεύθερα να λαμβάνουν οποιονδήποτε εργαλείο χρειαστεί προς στιγμήν είς το έργο τής βοηθείας τών άλλων. Επειδή ο Βαθμός τού Μάρκ αναγνωρίζεται, ότι αρχικώς αποτελούσε μέρος τού βαθμού τού Εταίρου, ο Ernest Wood θεωρεί τον Μάρκ και τον Διδάσκαλον τού Μάρκ ότι συμβολίζουν, ο μεν πρώτος τήν δευτέραν, ο δε δεύτερος τήν τρίτη τών Μεγάλων Μυήσεων, οδηγώντας δε με τον τρόπο αυτό ίκανοποιητικότατα προς τον βαθμό τού Διδασκάλου, ο οποίος, προφανώς, είναι προ-απεικόνιση τού Σταδίου τού Αρχάτ.
Βρίσκει επίσης στον Ινδικό ή Βραχμανικό σύστημα μία ένδιαφέρουσα αναλογία προς την διδασκαλία τού Βαθμού τού Μάρκ. Ο Άνθρωπος, ο οποίος εισήλθε στο Πρώτο Στάδιο τής κυρίας ας πούμε ατραπού, ονομάζεται Parivrajak ( περιπλανώμενος - ασκητής ), αυτό δε λαμβάνεται με την σημασία ότι ο μυημένος δεν έχει πραγματική εστία, δεν έχει θεμέλιο ή αγυροβόλιο στον φυσικό τούτο κόσμο .
Όπως λέγεται είς τον ύμνο : « Έδώ είμαι Απλούς ξένος· κατοικία μου είναι ο ουρανός.»
Τό πρώτο μέρος τού ρητού το καταννόησε, το δεύτερο όμως όχι ακόμη εντελώς. Έχει το συναίσθημα ότι είναι απλώς ένας επισκέπτης στις χώρες αυτές τού κόσμου, όπου πλείστοι άνθρωποι, ωσάν να βρίσκονται στην εστία των, αποκαθίστανται, και έν τούτοις δεν έχει ακόμη εδραιωθεί οριστικώς είς τήν πνευματική εργασία. Όταν απορρίψει τα τρία δεσμά, τού εγωκεντρισμού, της αμφιβολίας και της δεισιδαιμονίας, λαμβάνει την επωνυμία kutichaka, o « Κτίζων Καλύβην »· τώρα, δεν είναι πλάνης χωρίς εγκατάσταση και είς τους δύο κόσμους διότι βρήκε για τον εαυτό του μίαν θέση και μία εργασία ωρισμένη εις το βουδικό ( ή πνευματικό ) πεδίο. Όταν η εργασία αυτή περαιωθεί, τού δίδεται μία σφραγίδα, ένα γνώρισμα, το οποίο διατυπώνεται στην Τεκτονική και την Βιβλική φρασεολογία ως Λευκός Λίθος, επάνω είς τον οποίον ένα νέο όνομα είναι γραμμένο - το Αληθές όνομα τού Εγώ. Ο Ινδικός όρος για τον άνθρωπο, ο οποίος εξετέλεσε το Τρίτο μεγάλο βήμα, είναι Hamsa, ο Κύκνος· το δέ όνομα αυτό υποθέτουν, ότι βασίζεται σε παλαιό μύθο, ο οποίος προίκισε το πτηνό αυτό με την απόκρυφη ιδιότητα να αποχωρίζει το γάλα από το νερό μετά την ανάμιξη τους. Για τον λόγο αυτόν λαμβάνεται ώς σύμβολο τού ανθρώπου ο οποίος έχει τελεία την διάκριση, ο οποίος δύναται να διακρίνει τι αξίζει τον κόπο να γίνει και το εκτελεί, επομένως δε « είναι Άξιος ». .
Αξιωματικοί στην Στοά τού Μάρκ παριστάνουν τα στοιχεία τού ανθρώπου, όπως και στις συνήθεις Στοές. Εδώ, όμως, έχουμε επΙ πλέον τρεις Επιτηρητές, οι οποίοι φρουρούν τις πύλες τού Νότου, τής Δύσεως και τής Ανατολής. Και αυτοί επίσης βρίσκονται ο κάθε ένας στην αρμόζουσα θέση, στην σειρά τών στοιχείων, εάν τους θεωρήσουμε ότι εκπροσωπούν την Antahkarana ( Σανσκριτικά ), δηλαδή την γέφυρα μεταξύ τού νού και τών ανωτέρων επιπέδων συνείδησης ( κάτι αντίστοιχο με την κλίμακα τού Ιακώβ στην Δύση ) η οποία είς τον Μύστη μετεβλήθη σε ενεργό διώρυγα μεταξύ τού Εγώ και τής προσωπικότητος. Όπως oι Κύριοι τού Κάρμα ( νόμος τού αντιπεπονθώτος ή νόμος Αιτιατού = νόμος τής σχέσης Αιτίας και Αποτελέσματος ) εκλέγουν την μερίδα τού συμπεπυκνωμένου Κάρμα, την προ-ωρισμένη να εξοφληθεί στο διάστημα μιας ζωής, τούτο δε εκφράζεται στα σώματα και στό περιβάλλον τού ανθρώπου, έτσι και τό εγώ, λέγει ο Ernest Wood, εκλέγει ένα μέρος τού εαυτού του για να γίνει ο εσωτερικός πράκτορας ( Αntahkarana ) μεταξύ αύτού και τής προσωπικότητος ( Αυτό εξηγείται στο έργο του « The Seven Rays – οι επτά ακτίνες » ).
Η Αntahkarana αυτή, η οποία είναι τριπλή, περιλαμβάνει επομένως το σχέδιο τού έργου δια την ενσάρκωση, oι δε Επιτηρητές, ώς πράκτορες τών Κυρίων τού Κάρμα, περιφρουρούν το σχέδιο αυτό.
Όταν ο άνθρωπος διέλθει την Δευτέρα Μύηση, αφού απαλλαγεί τών τριών προαναφερθέντων δεσμών, αρχίζει να βλέπει και να εργάζεται στο Μεγαλύτερο Σχέδιο τού εγώ, το οποίο είναι ανώτερο από το ενσαρκωμένο τμήμα του. Αλλά οι Επιτηρητές δεν θα τού επιτρέψουν να παρακολουθήσει την οπτασία του παραμελόντας την κατώτερη εργασία στό κατώτερο μέρος τού σχεδίου, το οποίο τού μένει ακόμη να εκτελέσει. Δεν πρέπει να χάσει εξ όψεως τον οραματισμό του, οφείλει όμως να αναδεχθεί ταπεινώς τα καθήκοντα, τα οποία απομένουν πρός επιτέλεση στο σύνηθες περιβάλλον.
Η ΙΕΡΑ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΑΨΙΣ
Όπως ο βαθμός τού Μάρκ είναι επέκτασις τού βαθμού τού Εταίρου, με όμοιο τρόπο και η Ιερά Βασιλική Αψίς τής Ιερουσαλήμ είναι μία λογική συνέχεια τού βαθμού τού Διδασκάλου.
Αρκεί εδώ να λεχθεί ότι όλοι οι ανώτεροι βαθμοί ( πέραν τών τριών συμβολικών ), περί τών οποίων γίνεται λόγος, έχουν τις ρίζες των εις Αρχαία Μυστήρια τού πλέον μακρυνού παρελθόντος.
Δεν αναδημιουργήθησαν, όπως πολλές φορές παρουσιάστηκε, από οπαδούς οργανώσεων κατά τον Μεσαίωνα, αλλά επέζησαν και εισήχθησαν πάλιν, όταν θεωρήθηκεε επιθυμητή η έκ νέου εμφάνισή των. Ας μη λησμονούμε ποτέ ότι κατά το διάστημα τών αΙώνων, υπήρξε πάντοτε η « είς τον Τεκτονισμό κεκρυμμένη Ζωή », και ότι η Ζωή αυτή εκδηλώθηκε κατά ποικίλους τρόπους καί διά μέσου πολλών απροσδόκητων αγωγών όταν και όπου κρίθηκε τούτο καλό διά την εξακολούθηση τού Μεγάλου Έργου.
Αφού λοιπόν φθάσει συμβολικά διά τού 3ου βαθμού στο κατώφλι τής αθανασίας, ο υποψήφιος βλέπει να τίθεται εμπρός του μία αναζήτηση διά το Μεγάλο Σχέδιο τού Διδασκάλου, « το οποίο είχε απολεσθεί λόγω τού προώρου θανάτου τού Χιράμ Αμπίφ. Ας σημειωθεί ότι διά τής διδασκαλίας η οποία παρέχεται στον βαθμό αυτό τής I∴Β∴Αψίδος, γιά πρώτη φορά βλέπουμε τo διατί καί πώς Απωλέσθη λόγω αυτού τού θανάτου η Ιερή Λέξη. Δεν είχε λησμονηθεί, αλλά oι τρεις Πρωτεύοντες είχαν ορκιστεί να την προφέρουν μόνον όταν συναντώντο.
Τα απολεσθέντα αυτά απόρρητα όλοι oι διδάσκαλοι έχουν δώσει την υπόσχεση να τα αναζητούν μέχρι τής ανευρέσεως των. Είναι τα απόρρητα τής Αθανασίας τής υπάρξεως τού ανθρώπου, τα απόρρητα τής Θεότητος εκείνης, την οποίαν έχει λησμονήσει, ως εκ τού ότι είναι περιτυλιγμένος με το πέπλο τής ύλης · λέγεται δε, ότι είναι δυνατόν να ευρεθούν, αv ακολουθήσει κανείς την καθοδήγηση κάποιου Αστέρος, όπως έκαμναν oι Σοφοί τού παρελθόντος. Ο Αστήρ αυτός είναι ο Αστήρ τής Μυήσεως ( ο Αλδεβαράν, ο Αστήρ τών τριών Μάγων ) , ο Αστήρ τής παρουσίας τού Θεού στις καρδιές μας.
Ο Βαθμός τής Ι∴ Β∴ Α∴οδηγεί τον νεόφυτο κατά εv βήμα περαιτέρω στις αναζητήσεις του, καί, έτσι, αποτελεί προσφυή συνέχεια τού εξόχου Βαθμού τού Διδασκάλου καί είναι πραγματικά ακέραιο μέρος τής ιδίας Εβραϊκής παραδόσεως. Ο συμβολικός χρόνος τής Ι∴Β∴Α∴ είναι ο χρόνος, κατά τον οποίο άρχισε η ανέγερση τού Δευτέρου Ναού, τού Ναού τής Ανθρωπίνης ψυχής, ακριβώς όπως ο Ναός τού Βασιλέως Σολομώντος παριστά τον ναό τής παροδικής του προσωπικότητος.
Πρίν όμως μπορέσει ο ερευνητής να βρεί την Απολεσθείσα Λέξη, το Κεκρυμμένο εκείνο Φως το ενοικούν εις όλα τα δημιουργήματα και το οποίο είναι βαθιά θαμμένο μέσα στον Ναό τού Βασιλέως Σολομώντος, η δράσις του πρέπει να καθαριστεί τόσον, ώστε να μπορέσει να δεί την παρουσία του με ακάλυπτους τους οφθαλμους. Η απόκτηση αληθινής πνευματικής οράσεως συμβολίζεται με την διέλευση δια μέσου τών τεσσάρων πέπλων επί τής οδού προς την Ουράνια Πόλη , το Ιερόν τού Φωτός και τής Ειρήνης ( Ουράνια Ιερουσαλήμ ) · διότι τα πέπλα παριστάνουν τους περιορισμους εκείνους τής συνειδήσεως, οι οποίοι την τυφλώνουν και την εμποδίζουν να δεί την Αλήθεια. Οι Εισητήριες λέξεις τών Πέπλων εξηγούν τα μέσα, με τα οποία είναι δυνατόν, αν θέλει, να παραμερίσει τα εμπόδια, τα οποία τον κρατούν πίσω, και του δείχνουν ποιές Αρετές πρέπει να αναπτυχθούν, αv πρόκειται να σημειωθεί μια αληθής πνευματική πρόοδος. Τέτοια είναι η εργασία τού βαθμού τού Εξόχου Διδασκάλου, την δε εργασία αυτήν επιχειρεί κανείς με την δύναμη και με το φώς τού Αστέρος ( τής μυήσεως ).
Στο Περιστύλιο τής Ι∴ Β∴Αψίδος η αναζήτησις τής Λέξεως φθάνειι σε προσωρινό συμπέρασμα. Χάρις σε τυχαίο περιστατικό, ο υποψήφιος άγεται στην ανακάλυψη Μυστικού Θόλου τού Βασιλέως Σολομώντος, θαμένου βαθιά κάτω από την επιφάνεια τής γής· στον θόλο αυτό ανευρίσκει το Άφατο και Μυστικό Όνομα τού Υψίστου και δια πρώτη φορά είς το Έργο του ώς Τέκτονος αποκτά την άμεση θέαση τής Θείας Παρουσίας. Η Ιερουργική δύναμις η οποία εκχέεται στον βαθμό αυτόν, σκοπό έχει να επιταχύνει την εντός τού υποψηφίου Ανάπτυξη τού θείου σπινθήρα ούτως ώστε είναι δυνατόν να επιτευχθεί μία συνειδητή επίγνωση τής Αληθείας τής υπάρξεως τού Θεού από εκείνους οι οποίοι εφαρμόζουν ορθώς στην ζωή τους τις διδασκαλίες τού βαθμού.
Ο υποψήφιος επομένως είναι δυνατόν να καταστεί ικανός να αναγνωρίσει την ύπαρξη τού Θεού σε όλα τα πράγματα, όσο βαθιά και αν είναι κεκρυμμένη για τα μάτια τής σάρκας μια τέτοια παρουσία.
Τής Διδασκαλίας τής Ι∴Β∴Α∴ ωραία περίληψις βρίσκεται στα λόγια τού Ψαλμωδού ( Ψαλμός 138 ) :
« 7 ποῦ πορευθῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός σου καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω ;
8 ἐὰν ἀναβῶ εἰς τὸν οὐρανόν, σὺ ἐκεῖ εἶ, ἐὰν καταβῶ εἰς τὸν ᾅδην, πάρει·
9 ἐὰν ἀναλάβοιμι τὰς πτέρυγάς μου κατ᾿ ὄρθρον καὶ κατασκηνώσω εἰς τὰ ἔσχατα τῆς θαλάσσης,
10 καὶ γὰρ ἐκεῖ ἡ χείρ σου ὁδηγήσει με, καὶ καθέξει με ἡ δεξιά σου.
11 καὶ εἶπα· ἄρα σκότος καταπατήσει με, καὶ νὺξ φωτισμὸς ἐν τῇ τρυφῇ μου·
12 ὅτι σκότος οὐ σκοτισθήσεται ἀπὸ σοῦ, καὶ νὺξ ὡς ἡμέρα φωτισθήσεται· ὡς τὸ σκότος αὐτῆς, οὕτως καὶ τὸ φῶς αὐτῆς.»
7 Πού να πάω από το πνεύμα σου ; Και από το πρόσωπό σου πού να φύγω ;
8 Αν ανέβω στον ουρανό, είσαι εκεί, αν πλαγιάσω στον άδη, νάσου εσύ.
9 Αν πάρω τα φτερά τής αυγής, και κατοικήσω στις εσχατιές τής θάλασσας,
10 και εκεί θα με οδηγήσει το χέρι σου, και το δεξί σου χέρι θα με κρατάει.
11 Αν πω: Το σκοτάδι, σίγουρα, θα με σκεπάσει, αλλά κι αυτή η νύχτα θα είναι ολόγυρά μου φως·
12 κι αυτό το σκοτάδι δεν σκεπάζει από σένα τίποτε· και η νύχτα λάμπει όπως η ημέρα· σε σένα το σκοτάδι είναι όπως το φως.
Μερικά από τα σύμβολα και τα εμβλήματα, τα οποία εμφανίζονται μπροστά μας κατά την τελετή τής I.·.Β.·.Α.·. είναι μεγάλης σημασίας και πολυτίμων υπομνήσεων. Η σημασία τού Θείου Ονόματος, το οποίο ανακαλύπτεται στον Μυστικό Θόλο ( κρύπτη ) τού Βασιλέως Σολομώντος, είναι απλή και βαθειά.
Διδάσκει, ότι ο θεός είναι Ένας και ο Αυτός, με οποιονδήποτε Όνομα και αν τον αποκαλούμε, και ότι ενυπάρχει τόσο στο κατώτατο, όσο και στο ανώτατο. Το όλον σύμβολο περιβάλλεται από τον Κύκλο, έμβλημα αυτού τούτου τού Θεού, της αίωνίας Πραγματικότητος, η οποία υπάρχει πίσω και μέσα σε όλα τα πράγματα αμετάβλητος, αν και περιέχει όλα τα στοιχεία τής μεταλλαγής.
Για τον κύκλο αυτό είναι πράγματι δυνατόν να λεχθεί, ότι έχει το κέντρο του παντού, αλλά πουθενά την περιφέρεια του καθ' ότι είναι η Πανταχού Παρουσία εκδηλούμενη σε σύμβολο. ΕπΙ πλέον, ο κύκλος εμπερικλείει μία βαθειά αλήθεια περί τής Δημιουργίας, ότι γεννήθηκε δια ακτινοβολίας εξ ενός κέντρου.
Δηλαδή, η περιφέρεια του προσδιορίζεται από τα πέρατα τών ακτίνων, οι οποίες ξεκινώντας από το κέντρο κατευθύνονται προς όλες τις διευθύνσεις. Ακριβώς η ακτινοβολία αυτή, με την πιό βαθυά έννοια,
αποτελεί αυτόν τον ίδιο τον κύκλο. Διότι το κέντρο και η περιφέρεια είναι απλά εναλλασσόμενες στιγμές
στην σειρά τής ακτινοβολίας. Με αυτό μπορούμε να εννοήσουμε ότι η Δημιουργία ή η ακτινοβολία από το Θείο κέντρο όλων τών ζώντων πραγμάτων, δεν είναι πράξις, η οποία συντελέστηκε σε κάποια ιδιαίτερη στιγμή από τον Θεό, αλλά είναι διαρκής· είναι αυτή η Ύπαρξή Του·
Η Δημιουργία είναι αιώνια και συνυπάρχει, με τον Θεό. Κάθε Δημιουργία αληθώς πηγάζει από το Θείο
Κέντρο. Αναρίθμητες ακτίνες κινούνται, καθεμία, πρός τήν περιφέρεια.
Ενώ όμως στο Κέντρο όλες είναι Ένα, στην περιφέρεια είναι πολλαπές, διότι κάθε ακτίνα είναι χωριστή από τις άλλες. Με τον τρόπο αυτόν η ενότητα και η πολλαπλότητα περιλαμβάνονιαι συγχρόνως στον Θεό· στο Κέντρο όλα είναι Ένα, ενώ στην περιφέρεια όλα είναι πολλαπλά·
Στον έξω κόσμο ζούμε στην περιφέρεια τού κύκλου και όλα είναι χωρισμένα και επομένως υπάρχει οδύνη· η Βασιλική Τέχνη τού Τεκτονισμού μας διδάσκει ότι οφείλουμε να ταξιδεύσουμε ακολουθώντας
την δική μας ακτίνα εκδηλώσεως πρός τό κέντρο εκείνο από το οποίο ένας διδάσκαλος δεν είναι πλέον δυνατόν να σφάλλει, ώστε να ανακαλύψουμε και πάλι την Αλήθεια τού ενιαίου τής Θείας Ζωής σε όλα τα πράγματα. Όταν κινούμεθα στην περιφέρεια, κινούμεθα στον χρόνο.
Όταν όμως παρατηρούμε τον κύκλο ώς ένα σύνολο βλέπουμε την περιφέρεια του ταυτοχρόνως σε όλα
τα μέρη της και με τον τρόπο αυτόν οδηγούμαστε εις την αναγνώριση τού γεγονότος ότι ο χρόνος είναι
απλώς η από μέρους μας διαστρεβλωμένη αντίληψη τής Αιωνιότητας.
Εξ άλλου, το σύμβολο τον κύκλου μας διδάσκει τον κραταιό Ρυθμό τής Δημιουργίας.
Όλα τα πράγματα προέρχονται από το κέντρο τής Ενότητος και κατευθύνονται προς την περιφέρεια τής πολλαπλότητος, έπειτα δε επιστρέφουν άλλη μία φορά προς την Ενότητα εκείνη, από την οποίαν εκπορεύθηκαν. Αυτή είναι η Αιωνία Πνοή τού Θεού η Πνοή τής Δημιουργίας, η οποία εκδηλούται απανταχού τού όλου σύμπαντος, εις την ζωή τού άνθρωπου με τον κύκλο τής υπάρξεως του, ο οποίος τον φέρει από την παιδική ηλικία, διά της ανδρικής, μέχρι τού γήρατος, και στην φύση με τις εναλλαγές τής ημέρας και τής νύχτας και την ρυθμική ροή τών εποχών. Σε σχέσει με αυτό ενδιαφέρει να σημειώσουμε πόσες πολλές λέξεις, σημαίνουσαι Πνεύμα σε διάφορες γλώσσες, αρχικώς σήμαιναν Πνοή - Spiritus Λατινιστί, πνεύμα Ελληνιστί, ruach Έβραϊστί, atma Σανσκριτιστί. Αυτή ακριβώς η Θεία Πνοή, το Άγιο Πνεύμα, το Δημιουργικό Πύρ τού Θεού, είναι εκείνο, το οποίο είδικώς επικαλούμεθα είς τον βαθμό τής I.·.Β.·.Α.·.. Εντός τού κύκλου είναι τοποθετημένο το τρίγωνο, το οποίο μας διδάσκει, ότι ο Θεός, αν και Ένας κατ' ουσίαν, εκδηλούται ως Τριάς-Δύναμις, Σοφία και Αγάπη. Η θεία θέληση είναι το
κέντρο τού κύκλου και παραμένει καθ' Εαυτήν εις αίωνίαν και αμετάβλητο είρήνην· η θεία Σοφία είναι η διαδικασία τής ακτινοβολίας, το Άγιον Πνεύμα το οποίο είναι η Πηγή τής θείας Δραστηριότητος, δημιουργούν την πολλαπλότητα τών πραγμάτων, καθώς εξέρχεται εκ τού Κέντρου· η θεία Αγάπη φανερώνεται στην περιφέρεια τού κύκλου ενώνουσα όλα τα χωριστά πλάσματα με τον αληθινό, δεσμό τής ειρήνης. Η τριπλή αυτή φύσις τού Θεού είναι παρούσα σε ολόκηρη την Δημιουργία σε κάθε αντικείμενο καί σε κάθε πλάσμα. Και στην δική μας συνείδηση εκδηλώνεται με την Πνευματική Θέληση, την Ενορατική Σοφία και την Δημιουργό Διάνοια, οι οποίες είναι τρείς απόψεις ή τρεις μορφές τού Πνεύματος τού ποιηθέντος κατ' εικόνα και ομοίωση τού Δημιουργού του. Στο Σύμπαν γύρω μας το βλέπουμε στις τρεις ιδιότητες τής εκδηλώσεως - αδράνεια, κινητικότητα και ρυθμό, γνωστές είς την Ινδική φιλοσοφία ώς οί τρείς gunas, και στην Δυτική φιλοσοφία ώς χώρος ή έκταση, χρόνος ή μεταβολή και ρυθμός ή Ιδιότητες, οί οποίες δίνουν σε κάθε πράγμα τήν διακεκριμένη και ουσιώδη φύση του. Άλλο σύμβολο Δημιουργίας είναι ο εντός τού κύκλου εγγεγραμμένος σταυρός, πού δείχνει πώς η έν εκδηλώσει Θεότης είναι σταυρωμένη στον σταυρό τού περιορισμού, τον οποίον υφίσταται, διά να καταστεί δυνατόν να έλθει σε ύπαρξη ο κόσμος. Κατά την διαδικασία αυτήν τής δημιουργίας το Θείον ως Ζωή και το Θείον ώς Μορφή φαίνονται ώς Δυάδα, έστω και αν είναι απλές εκδηλώσεις τού ενός αιωνίου Θεού. Το ενδιάμεσο αυτό, η φαινομενική δυάς στο σύμπαν, συμβολίζεται επίσης με τον σταυρό
ο οποίος έτσι γίνεται σύμβολο τού Τετραπλού Ονόματος τού Θεού.
Οι Ροδόσταυροι τού Μεσαίωνα διέκριναν στους τέσσερις βραχίονες τού σταυρού τον συμβολισμό τών τεσσάρων στοιχείων, ύδατος, πυρός, αέρος και γης, τα οποία στά Εβραϊκά λέγονται Jammim, Nour, Ruach και Iabescheh ( I.N.R.I. ), και τα οποία πάλι αντιστοιχούν προς τα Τέσσαρα Ζώα γύρω από τον θρόνο τού Θεού τα οποία σε εμάς συμβολίζονται με τα Τέσσαρα Λάβαρα τού Τάγματος.
Αφού λοιπόν μάθουμε, με τον τρόπο αυτό, ότι κάθε ζωή είναι η Θεία Ζωή, συνεπάγεται ότι η αδελφότης τής ζωής αυτής είναι όντως γενική και παγκόσμια, και δεν περιορίζεται καθόλου στο ανθρώπινο γένος. Αδελφός μας είναι όχι μόνον κάθε άνθρωπος οποιασδήποτε φυλής, χρώματος ή πίστεως, αλλά και τα ζώα τριγύρω μας και τα δένδρα - όλα ανεξαιρέτως είναι νεώτεροι αδελφοί μας, όλα είναι μέρη της ιδίας μεγάλης εξελίξεως. Όταν αντιληφτούμε όλα τα επακόλουθα τής γνώσεως αυτής, και δούμε πόσο πολύ
αυτή τροποποιεί την έναντι τού περιβάλλοντος ημάς κόσμου σχέση μας καί πόσο μεγάλη μεταβολή θα
επέφερε σε κάθε τέκτονα Εταίρο η πρακτική εφαρμογή αυτής τής αληθείας, δεν θα εκπλαγούμε για την μεγάλη εκτίμηση, την οποία δείχνουν οι Τέκτονες συγγραφείς για τον βαθμό αυτόν τής I.·.Β.·.Α.·. τής Ιερουσαλήμ τον οποίο θεωρούν ώς την επίστεψη καί συμπλήρωση τού Τεκτονισμού, λόγω τής περί Θεού γνώσεως, την οποίαν μάς παρέχει.
Ένα περίεργο αλλά πολύ διδακτικό σύμβολο, χαρακτηριστικό τού βαθμού αυτού, είναι το λεγόμενο
Τριπλούν Τάφ, αποτελούμενο από τρεις στάθμες, εκ τών οποίων η μία ίσταται όρθια, οι δε άλλες δύο οριζοντίως καΙ ενώνονται στο κέντρο. Το Τάφ στην Αρχαία Αίγυπτο ήταν σύμβολο ισοδύναμο τού σταυρού· σήμαινε την σταύρωση τής Θείας Ζωής στον κόσμο τής εκδηλώσεως.
Ήταν επίσης το έμβλημα τής ανδρογύνου φύσεως τής Θεότητας· παριστά τον Θεό ως Πατέρα- Μητέρα.
Στο περίζωμα τού Εγκατεστημένου Διδασκάλου βρίσκουμε χωρισμένα τα Τρία Τάφ.
Στην Βασιλική Αψίδα τα βλέπουμε συνενωμένα διότι η διαδεδομένη ήδη διδασκαλία είναι η ανεύρεση
τής ενότητος σε ολόκληρο το τριπλό τούτο σύμπαν, συνεπαγόμενη επίσης ότι κάθε πρόσωπο τής Τριάδος αυτής έχει την άρρενα καί την θήλεια άποψή του - η ιδία ακριβώς ιδέα η οποία εκφράζεται στην Θρησκεία τών Ινδών Βραχμάνων στην διατύπωση, ότι κάθε πρόσωπο έχει την Shakti του, η οποία κοινώς παριστάνεται ώς σύζυγος του. Με αυτον τον τρόπο το Τρία σε ένα αποβαίνει Έξη σε ένα, μαζί δε με τον περιβάλλοντα το όλον κύκλο, ο οποίος σημαίνει την ανεκδήλωτη ολότητα, έχουμε το Μυστικό
Επτά.
Το τριπλούν Τάφ ονομάζεται επίσης στον Τεκτονισμό τής Βασιλικής Αψίδος, η Κλείς. Περιέχει οκτώ ορθές γωνίες και χρησιμεύει ώς μέτρο ή υπόμνημα, μέ το οποίο είναι δυνατόν νά υπολογισθούν τά Πλατωνικά Στερεά. Λαμβανόμενο μόνο του, είναι σύμμετρο με το Τετράεδρο, οι πλευρές τού οποίου, είναι τέσσαρα ισόπλευρα τρίγωνα και αποτελούν οκτώ ορθές γωνίες, διότι οι γωνίες παντός τριγώνου, αθροιζόμεναι, ισούνται προς δύο ορθές γωνίες.
Το στερεό αυτό λέγεται, ότι χρησιμοποιήτο στους Πλατωνικούς ώς σύμβολο τού στοιχείου τού Πυρός.
Δύο από τις Κλείδες αυτές είναι Ισοδύναμοι πρός το οκτάεδρο, το οποίο περιέχει δεκαέξη ορθές γωνίες, καί θεωρείτο ότι παριστάνει τόν Αέρα. Τρεις Κλείδες ισοδυναμούν με τον κύβο, οι πλευρές τού
οποίου περιλαμβάνουν 24 ορθές γωνίες. Το σχήμα αυτό υποτίθετο, ότι παριστάνει την Γη, διότι έξ όλων αυτών τών σχεδίων είναι το πλέον αμετακίνητο επί τής βάσεως του. Πέντε τέτοιες Κλείδες μάς δίδουν σαράντα ορθές γωνίες που ισούνται με όσες περιλαμβάνουν οι είκοσι ισόπλευρες πλευρές τού
εικοσαέδρου. Το στερεό αυτό λαμβανόταν για τον συμβολισμό τού στοιχείου τού Ύδατος.
Το υπολειπόμενο Πλατωνικό Στερεό, το οποίο ονομάζεται Δωδεκάεδρο, εχει ώς πλευρές του δώδεκα κανονικά πεντάγωνα. ΕΙναι κανόνας στην γεωμετρία, ότι οι εσωτερικές γωνίες κάθε ευθυγράμμου σχήματος ισούνται με ορθές γωνίες διπλάσιες τών πλευρών, μείον τέσσερα ( Σφ=2 x πλευρές - 4 ).
Έτσι οι εσωτερικές γωνίες ενός πενταγώνου είναι 10 - 4 = 6 ορθές γωνίες. Επομένως το Δωδεκάεδρο
περιλαμβάνει 72 ορθές γωνίες καί, κατά συνέπεια, παριστάνεται από εννέα Κλείδες ( αιθέρας ).
Έτσι βλέπουμε, ότι η Κλείς αυτή είναι το μέγιστο κοινό μέτρο όλων τών Πλατωνικών στερεών καί ότι για αυτόν τον λόγο επί της ταινίας, που περιβάλλει αυτήν στο κόσμημα τού βαθμού τής Ιεράς Βασιλικής Αψίδος, βρίσκουμε την Λατινική φράση : Nil nisi clavis deest « Ουδέν άλλο απαιτείται παρά η κλείς », που μάς διδάσκει άφ' ενός μεν, ότι, χωρίς την Εσωτερική γνώση όλα τα σύμβολα αυτά είναι για εμάς άψυχα, και άφ' έτερου, ότι, οσονδήποτε μεγάλη και αν είναι η διδομένη διδασκαλία, πολύ περισσότερα ακόμη έχουμε να ανακαλύψουμε όσο προχωρούμε στην Ατραπό τής Τεκτονικής προόδου.
Υπάρχει μέθοδος, δια τής οποίας, διαιρώντας τα τρίγωνα και την Σφραγίδα τού Σολομώντος σε τρίγωνα μικρότερα, και προσθέτοντας σε αυτά τον συνολικό αριθμό τών μοιρών όλων τών γωνιών των, μπορούμε πάλι να καταλήξουμε σε αριθμό ορθών γωνιών, ίσον πρός τις γωνίες τών Πλατωνικών στερεών.
Είναι λοιπόν προφανές, ότι τα Πλατωνικά στερεά έχουν μία θεία έννοια, σχετικήν με την τάξη εκείνη τής Θείας Δημιουργίας, επί τής οποίας ο βαθμός τής I.·.Β.·.Α.·. περιλαμβάνει πολύτιμα διδάγματα.
