Οι μυημένοι στον 19ο βαθμό φέρουν και την σφραγίδα τού « Εμέθ » ( אמת ) τού Εκλεκτού Διδασκάλου τών Δώδεκα ( 11ος βαθμός τού Α.Α.Σ.Τ. ).

Την σφραγίδα αυτήν την βρίσκουμε στο μέτωπο τού Γκολέμ ( Golem ), που είναι μια πολύ δημοφιλής μορφή στην Εβραϊκή Λαογραφία και μυθολογία. Η λέξη Γκολέμ ( גולמ ) προέρχεται από την εβραϊκή λέξη Gelem ( גלמ ) που σημαίνει πρώτη ύλη. Το Γκολέμ είναι φαινομενικώς πραγματικό πρόσωπο, στερείται όμως την ανθρώπινη διάσταση τής προσωπικότητας και της διάνοιας. Σύμφωνα με την εβραϊκή παράδοση η ζωή εισέρχεται σε αυτό μέσω μιας μυστικής θεουργικής διαδικασίας που χρησιμοποιεί το ειδικό όνομα τού Θεού ή το «Εμέθ» στο οποίο περιέχεται το Α και το Ω το οποίο αποτυπώνεται στο μέτωπο. Δημιουργείται με πηλό όπως ήταν και ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ.

Όταν η αποστολή του τελειώνει, από την λέξη Εμέθ, στο μέτωπο, αφαιρείται το Άλεφ ( א ) και παραμένει η λέξη « μεθ » ( מת ) που σημαίνει νεκρό άτομο και έτσι επιστρέφει πίσω στο έδαφος ( χώμα ) από το οποίο προήρθε.

Βρίσκουμε εδώ τον συμβολισμό τών απογόνων τού Αδάμ, Καϊν και Αβελ ( הבל – αβέλ = ματαιότης ).

Πολλοί ανάγουν την καταγωγή τής λέξης στο βιβλίο τής Δημιουργίας ( Σέφερ Γιετζιρά ).

Την λέξη αυτή την συναντούμε μόνο μια φορά στην Βίβλο όπου υποδηλώνει μια εμβ-ρυακή ή μια ατελή κατάσταση, κάθε τι που δεν είναι πλήρως διαμορφωμένο.

Ο Ψαλμός 139-16 χρησιμοποιεί την λέξη « Glmi - גלמי » που σημαίνει « η ατελής μορφή μου ». Η πρώτη γραπτή έκδοση της Εβραϊκής παράδοσης Μισνά χρησιμοποιεί τον όρο για να υποδηλώσει ένα μη καλλιεργημένο άτομο.

Το Ταλμούδ περιγράφει ότι ο Αδάμ αρχικά δημιουργήθηκε σαν ένα Γκολέμ όταν η σκόνη από την οποία αποτελείται ζυμώθηκε σε ένα αμορφολόγητο μεγάλο σύνολο.

Αλλά παρόλο που ο Θεός σφραγίζει τον κάθε άνθρωπο με την σφραγίδα τού Αδάμ, μεταξύ τών ανθρώπων δεν υπάρχει ομοιότητα.

Έν τούτοις, εκτός από το επίσημο τυπικό τού Διδασκάλου, υπάρχει και η πλήρης παρά-δοση τού Γ' βαθμού ►, The Hiramic Legend ► η οποία αναφέρει πολλά περίεργα, τα οποία εκθέτω εν συντομία γιά όσους τυχόν τα αγνοούν.

Αναφέρει, λοιπόν, η πλήρης παράδοση του Γ' βαθμού ότι ο Αδονάϊ, είναι ο θεός, ο οποίος είχε ζυμώσει πηλό για να πλάσει τον Αδάμ και τού είχε δώσει ψυχή δουλική.

Ο Αδονάϊ, από φθόνο για το πνεύμα που μετέδωσε σε Αυτόν και την Εύα ο Άγγελος τού φωτός Εβλίς, ( ένα άλλο όνομα για τον Εωσφόρο ή Αζαζέλ ) εξόρισε τον Αδάμ και την Εύα από την Εδέμ.

Ο Αζαζέλ ► εμφανίζεται στο απόκρυφο βιβλίο τού Ενώχ παρουσιάζεται ως έκπτωτος Αρχάγγελος. Δίδαξε τους ανθρώπους να κατασκευάζουν ξίφη, μαχαίρια και ασπίδες και θώρακες και έκανε σε αυτούς γνωστά τα μέταλλα τής Γης και την τέχνη τής κατεργασίας των.

Στο βιβλίο του Ενώχ λέγεται ότι έκανε γνωστά στους ανθρώπους όλα τα μέταλλα και τον τρόπο της κατεργασίας τους ,όπως και την χρήση τού Αντιμονίου ( Stibium στον 28ο βαθμό ) γνωστό ως πρώτη ύλη στην Αλχημική εργασία για την παράγωγη τής Φιλοσοφικής λίθου .

Ο Αζαζέλ λοιπόν τιμωρήθηκε ( μαζί με πολλούς άλλους Αρχαγγέλους ) διότι θεωρήθηκε από τον Θεό ως ο διαφθορέας του ανθρωπίνου γένους. Ωστόσο στο απόκρυφο βιβλίο τού Ενώχ ο Αζαζέλ, κατηγορήθηκε επίσης διότι αποκάλυψε στο ανθρώπινο γένος τα μυστήρια τού ουρανού, με αποτέλεσμα ο χαρακτήρας του να πάρει Προμηθεϊκή διά-σταση .

Κατόπιν ο Αδάμ συνευρέθη με την Εύα και γεννήθηκε ο Άβελ. Ο άγγελος τού Φωτός Εβλίς το Πνεύμα του Πυρός, ερωτεύτηκε την Εύα, η οποία ενέδωσε στον έρωτα του και έτσι στην συνέχεια γεννήθηκε ο Κάϊν, απείρως υπέρτερος τού Άβελ.

Ο Κάϊν και ο Άβελ έκαναν θυσία στον Αδονάϊ και ο μεν Άβελ προσέφερε από τα κοπάδια του ενώ ο Κάϊν τα προϊόντα της προσωπικής του εργασίας που ήταν καρποί δημητρι-ακών.

Ο Αδονάϊ δέχτηκε την πρόσφορα του Άβελ - ο οποίος την είχε βρει έτοιμη - και απέρ-ριψε εκείνη του Κάϊν – η οποία ήταν προϊόν της δημιουργικής προσπάθειας του - διότι φοβόταν την ελεύθερη και ανεξάρτητη ψυχή τού Κάϊν.

Ο λόγος ήταν ότι ο Άβελ σαν υιός ανθρώπου δεν εποφθαλμιούσε την εξουσία του Δημιουργού, ενώ ο Κάϊν που ήταν θείας καταγωγής είχε μέσα του το ένστικτο να δημιουργεί , κάτι που δεν ήταν αρεστό στον ζηλόφθονο θεό.

Όπως δε είδαμε στις λέξεις τού 4ου βαθμού τού Μυστικού Διδασκάλου, ο Αδονάϊ είναι ο πλασματικός εκείνος θεός, ο οποίος δημιουργήθηκε από τον άνθρωπο, σύμφωνα με την περιορισμένη αντίληψη και φαντασία του, κατ’ εικόνα τού ιδίου τού ατελούς εαυτού του.

Ύστερα από την αδικία αυτήν ο Κάϊν εξοργίστηκε και θανάτωσε τον Άβελ και ο Αδονάϊ τον καταράστηκε. Στην συνέχεια ο Αδάμ και η Εύα γέννησαν τον Σεθ.

Από τον Κάϊν και τον Σεθ προήρθαν δυο κατηγορίες ανθρώπων.

Οι απόγονοι τού Κάϊν ήταν ο Τουμπαλκάϊν και ο Χιράμ Αβίφ, επιδέξιοι τεχνίτες που είχαν την ικανότητα να κατεργάζονται τα μέταλλα και πλάθουν με τα χέρια τους έχοντας την θεία ικανότητα να δημιουργούν, από τους οποίους προήλθαν εκείνοι που εργάζονται για να κατακτήσουν την Γη και τις πηγές της.

Από τον Σεθ προήλθαν οι Βασιλείς και οι Ιερείς οι οποίοι δέχτηκαν έτοιμη την γνώση από τους Θεούς και έλαβαν τα πράγματα όπως τα βρήκαν.

Μεταξύ τους ήταν και ο βασιλιάς Σολομών, ο σοφότατος ανήρ, ο οποίος όμως δεν είχε εργαστεί για την Σοφία του αλλά την είχε λάβει ως δώρο από τον Θεό.

Αυτές οι δυο κατηγορίες υπάρχουν ακόμη επάνω στην Γη και μάχονται για το ποιά από τις δυο θα επικρατήσει.

Από την μια είναι οι προοδευτικές δημιουργικες δυνάμεις και από την άλλη το συντη-ρητικό Ιερατείο.

Ο απόγονος τού Κάϊν Χιράμ, υιός τών Πνευμάτων τού Πυρός, καταβάλλει όλη του την μεγαλοφυΐα και ενεργητικότητα για την οικοδόμηση τού Ναού, τον οποίο η υπερη-φάνεια τού Σολομώντος ανεγείρει στον αμείλικτο θεό Αδονάϊ, τού οποίου το μίσος καταδιώκει από αιώνων το γένος τού Κάϊν. Μέσα από την Χάλκινη θάλασσα, ο Χιράμ οδηγείται από τον Τουμπαλκάϊν, δια μέσου τού πυρός στο κέντρο τής γης, στην Ψυχή τού κόσμου, στο Βασίλειο τού Εβλίς, εκεί οπού παύει η τυραννία του φθονερού Αδωνάϊ και γεύονται τών καρπών τού δένδρου τής Επιστήμης. Ο Χιράμ εισάγεται στο άδυτο τού πυρός και ο Τουμπαλκάϊν τού εξηγεί τις αδυναμίες και τα ταπεινά πάθη τού θεού Αδοναϊ, ο οποίος μισεί το πλάσμα του και το έχει καταδικάσει να αποθνήσκει, για να εκδικηθεί για τα ευεργετήματα που τα πνεύματα τού Πυρός τού χορήγησαν πλουσιο-πάροχα.

Τέλος, ο Τουμπαλκάϊν προφητεύει την επικράτηση των απογόνων τού Χιράμ, οι οποίοι θα καθιερώσουν σε όλη την Γη την λατρεία τού Πυρός, καταρρίπτοντας την τυραννία τού Αδωνάϊ ( προς Εβραίους 1 : 7 ) :

« ο ποιών τοὺς ἀγγέλους αὐτού πνεύματα καὶ τοὺς λειτουργοὺς αυτού πυρὸς φλόγα »

Αυτό βέβαια είναι επόμενο και φυσική συνέπεια τών αρετών τών απογόνων τού Χιράμ Αμπίφ, εφ’ όσον κατά την Ροδοσταυρική θεώρηση δια τού INRI :

« η Φύσις όλη αναγεννάται δια τού πυρός »

( INRI = Igne Natura Renovatur Integra )

Όσοι βέβαια συναντούν όλα αυτά για πρώτη φορά, θα δικαιώσουν τον χαρακτηρισμό ότι είναι μάλλον «περίεργα »! Ποία όμως μπορεί να είναι η ερμηνεία αυτών όλων, τα οποία θα αναστάτωναν κάθε αγαθό θρησκόληπτο άνθρωπο, αν τα άκουγε ;

Πρέπει, πρώτα από όλα να κατανοήσουμε τους συμβολισμούς, διότι ο θάνατος τού Άβελ από τον Κάϊν συμβολίζει την επικράτηση τού Πνεύματος επάνω στην παθητικότητα τής υλικής φύσεως.

Στην συνέχεια οι μυημένοι, πρέπει να προσπαθήσουν να απαλλαγούν από κάθε φανα-τισμό και θρησκοληψία.

Είναι η προσπάθεια να καταστούν πραγματικά ελεύθεροι στην σκέψη καί ανεξάρτητοι από κάθε γνώμη πού είχαν σχηματίσει χωρίς να την εξετάσουν, από κάθε προκατά-ληψη, από κάθε μισαλλοδοξία.

Να μάθουν να εξετάζουν ατάραχοι και εκείνα τα οποία είναι ίσως αντίθετα από εκείνα που ως τώρα γνώριζαν και να προσπαθήσουν, αν απαιτείται, να αναθεωρήσουν όσες ιδέες είχαν σχηματίσει από την παιδική ηλικία, από την ανερμήνευτη ανάγνωση ενός κατ' εξοχή συμβολικού και κρυπτογραφικού κειμένου, όπως είναι η Γένεση.

Τέλος, είναι η υπογράμμιση της υπεροχής τού Πνεύματος έναντι της ύλης, της μεγαλο-φροσύνης έναντι τού φθόνου, της ελευθερίας έναντι τής τυραννίας, της ελεύθερης και ανεπηρέαστης έρευνας έναντι τής προκαταλήψεως και της δεισιδαιμονίας.

Ιόλαος