Ο Ελευθεροτεκτονισμός, υπό την σύγχρονον αυτού μορφήν, ιδρυθείς τό 1717 έχει τάξει δύο μεγάλους σκοπούς. Την καλλιέργειαν τής παγκοσμίου αδελφότητος καί την μύησιν τών πρός αυτόν προσερχομένων, στην ορθή κατανόηση τών προβλημάτων τής ζωής.

Διά να διακρίνουμε καί κατανοήσουμε το ορθόν, πρέπει να εξασκηθούμε, να διακρίνουμε το σχετικώς αληθές.

Όταv ο Μαθητής σκεφτεί καί αποφασίσει να απαλλαγεί τών βέβηλων του πεποιθήσεων, καθίσταται ικανός να ατενίσει το Φως, το οπoίov ο Εταίρος αφομοιώνει, διά να μπορέσει να εργαστεί, καί ως Διδάσκαλος να αξιοποίηση τις ανθρώπινες παραστάσεις.

Είς τον βαθμό πλέον τού Διδασκάλου ο μύστης αδιαφορεί γιά κάθε τι πού κεντρίζει την ματαιοδοξία καί φιλοπεριέργεια τού ανθρώπου καί αφοσιώνεται στην μελέτη τού μεγάλου μυστηρίου τής ζωής, το οποίο εξελίσσεται προ αυτού σύμφωνα με ωρισμένο σχέδιο αποδιδόμενο συμβολικώς στον Μ.Α.Τ. Σ.

Το πρόγραμμα πλέον τού διδασκάλου αναφέρεται στο Μέγα Έργο τής τελειοποιήσεως τού ανθρώπου ως ατόμου και ώς κοινωνικού συνόλου.

Τα τεκτονικά σύμβολα καθοδηγούν θαυμάσια τον εργάτη, ο οποίος θέλει να εργαστεί πρός αυτήν την κατεύθυνση.

Ο Τεκτονισμός, κατά την έρευνα τής Αληθείας προστρέχει καί σε άλλες μυστηριακές πηγές. Καί δια αυτό έχει περιλάβει είς την κλίμακα τών φιλοσοφικών του βαθμών καί την μυστηριακή διδασκαλία τών Ροδοσταύρων.

Το χαρακτηριστικό σύμβολο τού Ροδοσταυρισμού είναι ο Σταυρός καί το Ρόδο, τα οποία καί θα μελετήσουμε στην σημερι-νή μας ανάλυση. Το ρόδο είναι ένα πολύ παλαιό σύμβολο τών ποιητών, πού το ύμνησαν δια το άρωμα καί την χάριν του.

Οί Ρωμαίοι είς ένδειξιν χαράς στεφανώνοντο με στέφανα εκ ρόδων, αποδίδοντες είς αυτό μυστικιστική καί μυστηριώδη θεϊκή ιδιότητα. Ο Απουλήιος αναφέρει ότι ο Λούκιος ανέλαβε την ανθρωπίνην του μορφήν γευθείς εν ρόδον αφίερωμενο στην Ίσιδα. Παραδέχοντο δηλαδή ότι το μυστηριακόν αυτό άνθος εξευγενίζει καί ανυψώνει τον άνθρωπο πέραν των ζωωδών ροπών καί ενστίκτων.

Κατά τον Μεσαίωνα, την ακμή τού ρομαντισμού, το ρόδο γίνεται το σύμβολο τού έρωτος. Κόκκινο συμβολίζει τον φλογερόν έρωτα. Πορφυρούν, την βαθείαν, αφωσιωμένη καί σταθερά αγάπη. Χλωμόν, τρυφερότητα καί συστολή στον έρωτα.Λευκό, αναφέρεται στην αγνότητα καί τον μυστικιστικό ιδεαλισμό. Καί κίτρινον, ήτο το χρυσούν ρόδον τών θυρεών καί συμβόλιζε την υλική καί ιδίως την πνευματική ισχύ.

Συνήθως το Ρόδο τών θυρεών καί των συμβόλων αναπαρίσταται με πέντε πέταλλα, που μας θυμίζει, εν τίνι μέτρω εννοεί-ται, τον πεντάκτινο αστέρα «, πού συμβολίζει την εκδήλωση παντός ευγενούς καί θείου στην ανθρώπινη φύση.

Καί έτσι το Ρόδον λαμβάνει την θέση τού συμβόλου τής ανθρωπίνης ανωτερότητας, τής πνευματικής καί αισθηματικής, ελευθέρας από πάσαν κατωτέραν ζωώδη επίδραση.

Το ρόδο είναι καί σύμβολο τής εχεμυθείας. Καί ιδία τού κατ’ εξοχήν τεκτονικού μυστικού, τού μυστικού εκείνου το οποίο αδυνατούμε να ανακοινώσουμε διότι είναι ανέκφραστο. Η σιωπηλή κατοχή τού οποίου διακρίνει τον Μύστην από τούς πέριξ του, διότι τον περιβάλλει με μία ψυχική ακτινοβολία, όπως το ρόδο περιβάλλεται με το άρωμά του.

Από Καμπαλιστικής πλευράς εξεταζόμενον το Ρόδον είναι το σύμβολο τής Μήτρας τού Σύμπαντος, απ’ όπου προήλθαν οι απειράριθμες μορφές, είναι το παθητικό στοιχείο, η στήλη Β τών συμβολικών βαθμών. Είναι το σύμβολο τής Βασιλίσσης τής Καμπαλά καί την οποίαν το ZOHAR ονομάζει καί Εύαν.

Είναι, λέγει το ΖΟΗAR, η μήτηρ όλων τών πραγμάτων καί πάσης υπάρξεως είς αυτόν εδώ τον κόσμον, τα θηλάζει είς τα στήθη της καί είναι εύλογημένη από Εκείνον.

Κατά τό ΖΟΗAR αυτή η Βασίλισσα με σύμβολο το Ρόδο είναι η θεία παρουσία είς την Κτίσιν.

Καί ο Σταυρός ; εμείς οί Χριστιανοί βλέπουμε εις το σύμβολο τούτο τον μαρτυρικό θάνατο καί την θυσία τού Σωτήρος.

Ο Σταυρός όμως έχει πολύ αρχαιοτέρα προέλευση. Τον συναντούμε με την μορφή του Αγκυλωτού σταυρού, ώς ιερό προϊ-στορικό συμβολο τής κίνησεως τού ουρανίου θόλου καί τού πυρός πού ζωογονεί το Σύμπαν,

Διά της τριβής είς το σημείον ενώσεως δύο σταυροειδές προσαρμοσμένων ξύλων, ο πρωτόγονος άνθρωπος εξασφάλιζε την φλόγα καί το πύρ, το οποίο τον έσωζε από το κρύο καί τον προφύλασσε από τα άγρια θηρία.

Αργότερα έχουμε τον σταυρό στην χριστιανική εποχή ώς σύμβολο σωτηρίας. Το σωτήριο υλικό πυρ σύν τω χρόνω πνευματοποιείται καί γίνεται τό σύμβολο του πνευματικού πυρός, το οποίο βοηθεί την ανθρώπινη ψυχή να εξαρθρεί σε υψηλότερα Επίπεδα.

Αναλύοντες τον σταυρό βρίσκουμε ότι από τα δύο τεμάχια από τα οποία αποτελείται αυτός, το μεν κάθετο παριστά την δράση, την ενέργεια, το άρρεν, και το οριζόντιο το παθητικό, το θήλυ. Στον σταυρό ενώνονται αυτά τα δύο στοιχεία το άρρεν καί το θήλυ καί έτσι ο σταυρός γίνεται σύμβολο τής γονιμότητος υπό την ευρυτέρα δυνατή έννοια τού όρου τούτου.

Ο Σταυρός λοιπόν δεν συμβολίζει τον θάνατο, αλλά την γέννηση καί εν συνεχεία τον αγώνα τής ζωής, με όλους τούς κόπους καί μόχθους αυτής. Στην πραγματικότητα λοιπόν αναφέρεται είς την δράσιν, την ενέργειαν.

Το κάθετον αυτού τμήμα συμβολίζει την ζωή, πού πηγάζει από την γη καί ανεβαίνει προς τον ουρανό, όπως ο κορμός του φυτού, πού φυτρώνει από την γην καί υψώνεται.

Καί το οριζόντιο τμήμα του, πού τέμνει σε ωρισμένο σημείο το κάθετο, είναι το σύμβολο τού θανάτου.

Αλλ’ ο Σταυρός δεν είναι το Τ καί μετά την τομή τού οριζοντίου τμήματος εξακολουθεί να ανέρχεται καί προβάλλει η κεφαλή τού Σταυρού σύμβολον τής συνεχίσεως τής ζωής καί πέραν τού φαινομενικού θανάτου.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ιερείς είχαν το ΑΝΚΗ ( άνκχ☥), τον σταυρό με την καμπύλη προεξοχή ως σύμβολο τής αθανασίας.

Οι τέσσαρες βραχίονες τού Σταυρού με τα πέντε πέταλλα τού στο κέντρο αυτού Ρόδου μας δίδουν τον αριθμόν 9.

Νομίζω οτι η επισταμένη μελέτη τών άριθμων 4, 5 καί 9 λύνει πολλές, απορίες τού βαθμού αυτού.

Θα περιοριστώ σήμερα σε μερικές μόνον νύξεις.

Ο αριθμός 5 αναφέρεται στην Πεμπτουσία, αυτήν την πέμπτην ουσία, την σχετικώς αραιότερη καί αιθεριότερη από τις άλλες τέσσερις, τις αναφερόμενες στα τέσσερα στοιχεία : Πύρ, Αήρ, 'Υδωρ, Γη.

Τα τέσσερα αυτά στοιχεία συμβολίζονται με τούς τέσσερις βραχίονες τού Σταυρού, oι οποίοι εκτείνονται είς το άπειρο.

Διά τού αριθμού 4 του Σταυρού ισορροπούνταί τα στοιχεία καί οι δυνάμεις, από τις οποίες προέρχονται οι μορφές καί ο κόσμος. Χωρίς όμως το Ρόδο το Σύμπαν μας θά λειτουργούσε μηχανικά, ανίκανο να λάβει συνείδηση τού Εαυτού του.

Το Ρόδον συμβάλλει είς αυτόν τον κόσμον, την διάνοιαν καί το αίσθημα.

Το Ρόδο επί τού κέντρου τού Σταυρού, συμβόλου της Δημιουργίας, συμβολίζει το κεντρικό σημείο τού Σύμπαντος, σημείο ισορροπίας τών τεμνομένων βραχιόνων τών άκρως αντίθετων στοιχείων. Συμβολίζει ισορροπία καί σοφία, σοφία καί σιγή, πνευματική ανάταση καί ψυχική έξαρση.

Εάν παραδεχτούμε τον Σταυρόν ως σύμβολο της χριστιανικής πίστεως, το ρόδον συμβάλλει στην έξαρση καί διαφώτιση αυτης της πίστεως διά μιας ανωτέρας αντίληψεως αυτής από την τού αμύητου κόσμου.

Απ’ αυτής τής απόψεως ο Ροδοσταυρισμός μας παρουσιάζεται ως μία Εσωτερική διδασκαλία εφηρμοσμένη στον Χριστιανικό δογματισμό. Βεβαίως ο Ροδοσταυρισμός δεν συνίσταται μόνον από αυτό. Πάντως όμως είναι η πλέον έκδη-λος διατύπωσίς του, ιστορικώς καί συμβολικώς.

Οι Ροδόσταυροι τού 17ου καί εν μέρει τού 16ου αίωνος, κάτοχοι της φιλοσοφικής αλχημείας, προσήρμοσαν στον Χριστια-νισμό τις ερμηνείες τις αναγόμενες στο φυσικό καί πνευματικό πεδίο τών εκδηλώσεων τού Μεγάλου Έργου.

Η παράδοση περί τού GRAAL σας είναι πολύ γνωστή.

Κατά την παράδοση, το GRΑAL ή GREAL ή GRAL είναι τό κύπελλο, το οποίο χρησιμοποίησε ο Ιησούς κατά τον Μυστικό του Δεύπνο με τούς μαθητάς του. Είς το ίδιο κύπελλον ο Ιωσήφ ο από Αριμαθείας συνέλεξε το πολύτιμο αίμα τού Ιησού κατά την σταύρωσή του. Το κύπελλο αυτό έλεγετο ότι ήτο από πράσινο σμάραγδο καί είχε μεγάλες θαυματουργούς ικανότητες. Ο Ιωσήφ μετέφερε το κύπελλο στην Βρεττανία, όπου καί χάθηκε.

Η αναζήτηση καί η ανεύρεση αυτού τού κυπέλλου αποτέλεσε ένα από τα κυριώτερα θέματα τής ιπποσύνης.

Βαθυτέρα μελέτη της παραδόσεως αυτής μας αποκαλύπτει, ότι πρόκειται περί συμβολικής παραστάσεως της αναζητήσε-ως τής ουσίας, της δυνάμεως, τού αίματος ( The occult significance of Blood ► ), Εκείνου ( Ιησούς ), ο οποίος καρφώθηκε στον σταυρό με τον επί κεφαλής του τίτλο Ι•Ν•R•Ι , δηλαδη τού Δημιουργού Πυρός.

Το σύμβολο αυτό είναι αρχαιότατο. Στην Αίγυπτο ο Σέραπις αναπαρίσταται πολλάκις φέρων επί κεφαλής παρόμοιο κύπελλο καί ονομαζόμενο GARDAL. Εντός αυτού του ιερού κυπέλλου, τού GARDAL, οι ιερείς φύλασσαν το υλικό πυρ, ενώ αι ιέρειαι φύλασσαν το ουράνιον πυρ τού Φθα. Αλλ' ο Θεός Φθά, ο Θεός του Πυρός καί του Έρωτος, πιστεύετο ότι μετενσαρκωνόταν σε όλα τα όντα, έφ’ όσον το Παν στο Σύμπαν έφερε τον σπινθήρα της ζωής του.

Σέραπις

Το GARDAL τών Αιγυπτίων νομίζω ότι είναι αυτολεξεί το ίδιον με το GRAAL. Εννοείται κατόπιν μακροχρονίου παραμορ-φώσεως του GARDAL είς GRADAL καί GRAAL. Το αίμα το αναβράζον σε αυτό το κύπελλο είναι η έμπυρος ζύμωσις τής ζωής. Είναι ο άρτος καί ο οίνος της αναίμακτου θυσίας τού χριστιανισμού συμβολίζει το Πυρ καί την Ύλη, δια της ενώσεως τών οποίων προβάλλει η ζωή.

Ο Julius Evola ( The Mystery of the Grail ► ) περί τής παραδόσεως τού Graal γράφει : « Όστις βλέπει στην ιστορίαν του GRAAL μόνον την Χριστιανική παράδοση ή την Κελτική μυθολογία ή την ιπποτικήν ποιητική φαντασία, δεν βλέπει παρά μόνον την εξωτερική πλευρά, την πλέον ασήμαντον, την συμπτωματική ». Καί προσθέτει : « To GRAAL στην βαθυτέρα του έννοια είναι ένα αντικείμενο υπερφυσικό με τις εξής κύριες αρετές. Τρέφει ( δίδει ζωή), φωτίζει ( πνευματικό Φως ), τονώνει τον ιππότη καί τον κάμνει ακατανίκητο ».

Η ανεύρεση καί η κοινωνία τού περιεχομένου του GRAAL ή των παρομοίων ιερών κυπέλλων τών διαφόρων θρησκειών παρουσιάζεται πλέον ως σύμβολο τής επικοινωνίας τού υλικού κόσμου με την δημιουργόν καί ζωογόνον δυναμιν. Eίναι το θείον ποτόν τής αθανασίας. Το Σόμα Ινδιών, το ΗΑΟΜΑ τής Περσίας, η Αμβροσία καί το Νέκταρ τών Ελλήνων καί οίνος τών Χριστιανών καί των Ροδοσταύρων.

Eίναι άξιον προσοχής πόσο σπουδαίο ρόλο παίζει ο άρτος είς την ζωήν τού Χριστού καί τού Χριστιανισμού. Ο Χριστός διαμοιράζεται τον άρτον με τους μαθητές του. Κάμνει το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων καί διακηρύττει ότι ο άρτος ούτος είναι το σωμα του, καί όστις φάγη έξ αυτού, θα έχει την ζωήν του έν αυτώ καί θα έχει ζωή αίωνιο.

Ο άρτος, ως παράγωγο του σίτου, μας ενθυμίζει καί τα Μυστήρια της Ελευσίνος, όπου ο κόκκος του σίτου, θαπτόμενος είς την γην, επανήρχετο επί της επιφανείας αυτής, ως στάχυς αποταμιεύων τις ηλιακές ακτίνες καί συμβολίζων ούτω τον θάνατον καί την ανάστασιν.

Καί ο Χριστός στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο λέγει : (Ιωάννης ΧΙΙ) " Αμήν, Αμήν, λέγω υμίν, εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών είς την γην αποθάνη, αυτός μόνον μένει. Εάν δε αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει "

Κάθε τί πού τρώμε ή πίνουμε, έλεγεν ο Φλαμμαριών κατά τον εορτασμό τού Ηλίου είς την Αστρονομική Εταιρεία, είναι Ήλιος. Ο άρτος, η κυριώτερη τροφή τού ανθρώπου, είναι Ηλιακές ακτίνες υλοποιημένες. Όταν έλεγε ο Χριστός, ότι ο άρτος είναι τό αίμα του καί ο οίνος το αίμα του, διεκήρυττε μιαν αλήθεια, την oποία μόλις μετά δύο χιλιάδες xρόνια διεπίστωσε η σύγχρονη Επιστήμη.

Η φιλοσοφική Λίθος, η μεταβάλλουσα τον μόλυβδο είς χρυσό διά του πυρός, ανταποκρίνεται εις την ψυχικήν έξαρση την ενώνουσαν τον άνθρωπο με τον Θεό. Αυτή η μυστική έννοια διά τούς Ροδοσταύρους γίνεται πηγή καί αφετηρία πολύ βαθυτέρων καί εσωτέρων σκέψεων καί συλλογισμών.

Καί αυτό το σημείο ενδιαφέρει τον Ελευθεροτεκτονισμό, ο οποίος ζητεί μίαν θρησκείαν, μίαν πίστιν, είς την οποίαν να συμφωνούν όλοι οι άνθρωποι. Καί εφόσον ο Χριστιανισμός παρουσιάζεται ως θρησκεία παγκόσμιος, θρησκεία του νέου Νόμου, θρησκεία της αγάπης, είς τον 18ον βαθμόν του μελετά τον χριστιανικό συμβολισμό.

Οι τέκτονες έχουμε ένα ιδανικό, την παγκόσμιο αδελφοποίηση. Καί αυτό το ιδανικό μας συμπίπτει με το αληθές χριστια-νικόν πνεύμα.

Ας προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε είς τον χριστιανικό συμβολισμό, διότι δέν πρέπει νά λησμονούμε, ότι υπάρχει μία χριστιανική μύησις. Ο Χριστιανός αποτάσσεται τον Σατανά τα δώρα του καί τά έργα του, όπως ο τέκτονας απογυμνούται από τα μέταλλά του είς το Διασκεπτήριον. Ο Χριστιανός απαρνείται τα μάταια καί εφήμερα καί ζητεί μέσα του την βασιλεία του Θεού, ανυψών την ψυχήν του πρός το θείον καί παλαίει διά την τελειοποίησή του και απολύτρωσή του από τις ατέλειες, όπως ο τέκτoνας κατεργάζεται τον ακατέργαστο του λίθο. Καί αναγεννάται, καθαρθείς, είς νεαν ζωήν καί ενατενίζει νέον φως. Το φως το ανέσπερο, όπως καί ο τέκτονας.

Ο αναγεννηθείς χριστιανός ζεί πλέον μίαν ζωήν, η οποία δεν του ανήκει, μετέχει είς την θείαν ζωήν του Κυρίου του, του Λυτρωτού του, όπως ο κατειργασμένος λίθος διατίθεται είς την επιτέλεση τού Μεγάλου Έργου, είς την ανοικοδόμηση τού Ναού.

Δυστυχώς η χριστιανική μυησίς καί η Εσωτέρα του διδασκαλία καλύπτεται υπό τό παχύ και αδιαπέραστο στρώμα τού δογματισμού καί τού θρησκευτικού φανατισμού.

Αυτή τήν μύηση προσπαθεί νά δώση ο Ροδοσταυρισμός. Δι' αυτόν οι παραδόσεις καί οι δογματισμοί αφορούν την μάζα των ευκολοπίστων καί των αερολόγων θεολόγων. Ο Ροδοσταυρισμός παραμερίζει τό νεκρό γράμμα καί εμπνέεται από τό ζων πνεύμα, το ευρισκόμενο υπο τον χονδροειδή φλοιόν τών νεκρών τύπων.

Καί δι' αυτό βλέπει να ανθίζει το Ρόδο είς το κέντρο τού Σταυρού.

Έκαστος εξηγεί αναλόγως τών πνευματικών του δυνάμεων τα σύμβολα τα οποία του ομιλούν καί τον προτρέπουν να τροποποιεί τις αντιλήψεις του, εφ' όσον εμβαθύνει είς την μυστηριακή έννοια αυτών.

Το Ρόδον έχει μεγάλην σιωπηλήν ευφράδειαν. Μας διδάσκει, αφυπνίζον μέσα μας τήν ηχώ των παρθένων αληθειών, τις οποίες ούδείς έχει ακόμη διατυπώσει με την κοινή ανθρώπινη γλώσσα. Ο Ακτινοβόλος Αστήρ αποκαλύπτεται στον πραγματικό Εταίρο, τόν εργαζόμενο με αγάπη καί μοχθούντα εις την επίτευξη του ωραίoυ. Ο καλλιτέχνης εκφράζεται διά των χρωμάτων καί τού ήχου καί μας κάμνει να φαντασθούμε εκείνα τα οποία είναι αδύνατον να συλλάβουμε διά των θεωρίων καί της παρατηρήσεως.

Η ανθρώπινη γνωσις αναφέρεται είς την μελέτην των σχέσεων τών μορφικών όντων καί πραγμάτων.

Στην θρησκεία η κατανόησις αυτών τών σχέσεων καθιστά κατανοητόν εκείνο το οποίο υποβάλλει η πίστίς.

Η προσπάθεια του Μυστου καί ιδίως του Ιππότου Ροδοσταύρου συνίσταται είς την αποκάλυψιν της αληθείας, η οποία υποκρύπτεται εις την θρησκευτικήν πίστιν, η οποία εμπνέει καί θα εμπνέει τους ανθρώπους.

Ο φωτισμένος από το Ρόδον δεν έχει βεβαίως λύσει το μέγα αίνιγμα της ζωής καί του θανάτου. Ατενίζει όμως με σθένος την Σφίγγα καί γνωρίζει καλά πως τίθεται το αίνιγμα. Avαπνέει το άρωμα τού Ρόδου, τείνει αδελφική χείρα πρός τούς ειλικρινείς πιστούς. Εν πλήρει επιγνώσει ότι η ευλαβής αυτών παθητικότης αντανακλά το αντιφέγγισμα μίας αληθείας διαχύτου καί κεκαλυμμένης από την πυκνήν ομίχλην της ανθρωπίνης άδυναμίας καί δεισιδαιμονίας.

Το αντιφέγγισμα αυτό ίσως δέν είναι το αληθινό φως, δεν διαφέρει όμως ως προς την ουσία, διότι το Φως είναι έν και μόνον. Το Φως το φωτίζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον είς τόν κόσμον. Κατά τόν Ευαγγελιστή Ιωάννη, το Φως αυτό είναι ο Λόγος. Ο Σωτήρ, ο οποίος ήλθε να νικήσει τα σκότη.

Αυτό το φως, ο Λόγος, ο Σωτήρ διά τον κοινόν πιστόν τον αμύητον, είναι γνωστός ως ο επί του Σταυρού καρφωθείς καί μαρτυρήσας. Δεν είναι ποιητικότερο να τον φανταστούμε ως Ρόδον που άνοιξε και ακτινοβόλησε στο κέντρο τής υλοποιή-σεως τών ανθρωπίνων αδυναμιών, πρός την Αλήθεια ;

Ο Ροδοσταυρισμός φωτίζει καί πνευματοποιεί, αξιοποιεί την πίστιν.

Προερχόμενος από τον Χριστιανισμό, τον επεκτείνει καί τον διευρύνει, τον καθιστά παγκόσμιον θετικά, αποτελεσματικά.

Ο Ροδοσταυρισμός δεν είναι δόγμα πρός διδασκαλίαν ή μυστικόν πρός κοινοποίησιν είς ομάδα ανθρώπων λεγομένων, τυπικώς, Ροδοσταύρων.

Εκείνοι οι οποίοι θέλουν να εμβαθύνουν είς τον Εσωτερισμό του, την ουσία του, οφείλουν να εργαστούν, μόνοι ή κατά μικρές ομάδες, εν απολύτω ησυχία καί μυστικότητα.

Πλησιάζομεν το ιδεώδες, το ιδανικόν, διά της αόκνου εργασίας καί της αδιακόπου εμμονής και προσηλώσεως είς την μόλις διαγραφομένην πρό ήμων ατραπόν, σημειώνοντας μικρή μέν, ελαχίστη, αλλά συνεχή πρόοδο στην πρός τα ένδον ημών οδοιπορία. Τελειοποιούντες τον Εαυτόν μας, βήμα πρός βήμα. Καί δεν σταματούν ποτέ ικανοποιημένοι. Διότι καί το παραμικρό σταμάτημα θα ισοδυναμούσε με επιστροφή στην αφετηρία.

Ο αληθής Ροδόσταυρος είναι σπανιώτερος καί από τον αληθή Χριστιανό. Δυνάμεθα όμως ν’ αποκτήσουμε συνείδηση ροδοσταυρική παραμένοντες χριστιανοί με κατανόηση, ελεύθεροι τών δογματικών δεσμών.

Η εύγενής φιλοδοξία τοΰ Ιππότου τού έν τω Σταυρώ Ρόδου είναι να κατανοήσει καί εμβαθύνει είς τον εσωτερισμό των θρησκειών. Να διαχωρίσω το ανώτερο πνεύμα το υποκρυπτόμενον είς αυτάς καί να φθάσει είς την φωτεινή θρησκευτι-κότητα τών πραγματικών σοφών καί πιστών.

Η φιλοδοξία αυτή δεν πρέπει νά είναι ξένη διά τούς Ροδοσταύρους, οί οποίοι τελούν τον μυστικόν δείπνον καί σπουδάζουν την μυστική έννοια τού I. N. R. I.

Δεν θεωρούν τούς έαυτούς των σοφούς καί κατόχους τής τελείας γνώσεως, μαθητεύουν με σέβας και ταπεινοφροσύνην, καλλιεργούν το αίσθημα τής αυταπαρνησίας, το συμβολιζόμενο διά του Πελεκάνος καί δίχως τον παραμικρό στεγνό δογματισμό δρούν καί σκέπτονται ως Αληθείς ιππόται, αναζητούντες την Σοφία, ίνα δι' αυτής αποκτήσουν την ισχύν προς κατάκτησιν τού Κάλλους.

Η Πίστις των δέν είναι τυφλή, η Ελπίς των λογική καί ή Αγάπη των ανιδιοτελής καί Απέραντος. Πιστεύουν διότι διαισθά-νονται καί κατανοούν. Ελπίζουν διότι επιθυμούν το Καλόν τού οποίου ο τελικός θρίαμβος είναι εξασφαλισμένος.

Καί αφοσιούνται στην προαγωγή τού εαυτού των καί του πλησίον, τον οποίον αγαπούν με όλη την ψυχή τους, δίχως να περιμένουν καμμίαν ανταπόδοση.

Εάν μάθουμε ν' αγαπούμε σαν Θεοί, η θεοποίησίς μας δέν είναι δύσκολο να θεωρηθεί ως πραγματικότης. Τότε μόνον θα ανεύρωμεν τον Απολεσθέντα Λόγον, όταν αναπλάσσωμεν καί πραγματοποιήσωμεν μέσα μας την Πίστιν, την στηριζομένη στην προσωπική προσπάθεια καί εργασία, την Αγάπη η οποία ανοίγει διάπλατα όλες τίς πόρτες, πού φέρουν εις την Ελπίδα τής Αθανασίας.