Η Παράδοση τής Μετενσάρκωσης έχει βαθιές ρίζες σε όλες τις θρησκείες αλλά και στις πιό πολλές μυστικές διδασκαλίες και μυητικά συστήματα. Με τον όρο Μετενσάρκωση ή Επανενσάρκωση εννοούμε την επιστροφή τής Πνευματικής Αρχής σε ένα σαρκικό περίβλημα. Είναι δε σε όλους απολύτως φανερό από την πείρα τών αιώνων, ότι η εξέλιξη τής ΨΥΧΗΣ δεν μπορεί να επιτευχθεί γρήγορα, αλλά σιγά - σιγά και βαθμιαία, και η πρόοδος και η βελτίωση δεν είναι δυνατόν να μετρηθεί μέσα σε απολύτως καθορισμένα χρονικά όρια. Μερικοί υποσκελίζοντας άλλους με μια πιο γρήγορη διαδρομή προσ βλέπουν στην τελειότητα, ενώ άλλοι ακολουθούν αμέσως και άλλοι μένουν ακόμη πιο πίσω. Τα δε χρονικά περιθώρια μιας ζωής κάθε άλλο παρά επαρκούν για να επιτευχθεί αυτό που λέμε τελείωση. Έχουμε τα λόγια τού Ιησού “ ἒσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι ὣσπερ ὁ Πατήρ ὑμῶν ὁ ἐπουράνιος τέλειός ἐστιν ”, ( Ματθαίος κεφ. 5 παρ. 48 ). Αν εννοούσε την ζωή μιας μόνο ενσάρκωσης θα ήταν μια ουτοπία, διότι ελάχιστοι από το σύνολο τής ανθρωπότητας κατόρθωσαν ή κατορθώνουν να φέρουν σε πέρας τον άθλο αυτόν. Δηλαδή έχοντας πλασθεί κατ’ εικόνα τού Δημιουργού, να πετύχουν και το καθ’ ομοίωσιν. Έχουμε δε αναπτύξει διεξοδικά το θέμα τής φύσεως τής συνειδήσεως του ανθρώπου, η οποία σαφώς πρέπει να διαχωρίζεται από την κατάσταση τής λειτουργίας τού εγκέφαλου. Δηλαδή η ύπαρξη τής συνειδήσεως στον άνθρωπο δεν εξαρτάται από τον εγκέφαλο, όπως ακριβώς η ύπαρξη τού μουσικού δεν εξαρτάται από το μουσικό όργανο.

Η συνείδηση, την οποία έχουμε περιγράψει και σαν Κατάσταση τού Εγώ, όπως και ο μουσικός, έχουν ανάγκη τών οργάνων αυτών ( τού εγκέφαλου και του μουσικού οργάνου ) διά να εκφρασθούν ή να εκδηλωθούν στον φυσικό κόσμο. Ο ρόλος τού εγκέφαλου είναι να δέχεται καθώς και να εκπέμπει κραδασμούς. Η σε εγρήγορση συνείδηση είναι ένα μικρό μέρος τής συνολικής συνειδήσεως τού ανθρώπου, το μέρος εκείνο που επηρεάζει τον εγκέφαλο. Όταν λέμε ότι το ανθρώπινο σώμα περικλείει ή περικλείεται από μια Συνείδηση ή Ψυχή, δεν πρέπει να φανταζόμαστε την Ψυχή αυτή σαν ένα υγρό μέσα σε ένα δοχείο. Ανάμεσα στα σώματα μας και στην Ψυχή υπάρχει σχέση δονητική. Κατά την στιγμή του θανάτου η σχέση αυτή παύει να υφίσταται ( διακόπτεται ) και τότε λέγουμε ότι η Ψυχή « απεχώρησε ». Σε καμιά εν τούτοις από τις δύο αυτές περιπτώσεις η Ψυχή δεν είχε εισαχθεί η αποσυρθεί από το φυσικό σώμα, αλλά μόνο η δονητική τους σχέση έχει διακοπεί. Η σύνδεση αυτή συνήθως αναφέρεται σαν « αργυρά χορδή ». Στην Βίβλο συναντούμε την έκφραση « ἒως ὃτου μή ἀνατραπῆ σχοινίον τοῦ ἀργυρίου » ( εκκλησιαστής κεφ. 12–6 ). Στην προσπάθεια εξήγησης του αινίγματος της ζωής και του θανάτου, τρεις κυρίως απόψεις παρουσιάζονται: 1ον. Η ζωή είναι μια πορεία που αρχίζει με την γέννηση για να τελειώσει στον τάφο.

Η διάνοια και η συνείδηση είναι αποτέλεσμα ωρισμένης λειτουργίας τής ύλης, και ο άνθρωπος είναι ένα φευγαλαίο φαινόμενο, το οποίο χάνεται οριστικά όταν το υλικό σώμα διαλύεται μετά τον θάνατο. Αυτή είναι η υλιστική άποψη. 2ον. Μια προσφάτως δημιουργηθείσα Ψυχή, δημιούργημα του Θεού, περνά από μια αόρατη κατάσταση σε μια ορατή ύπαρξη, και μετά από μια σύντομη ζωή στον υλικό κόσμο, περνά μετά τον θάνατο στο υπερπέραν από όπου ποτέ δεν μπορεί να επανέλθει. Εδώ κατά την χριστιανική δοξασία, σύμφωνα με το Πιστεύω τής Νίκαιας, προσδοκάται η ανάσταση των νεκρών και η ζωή τού μέλλοντος αιώνος. Η ευτυχία και η δυστυχία τής εν λόγω Ψυχής στο υπερπέραν, καθορίζονται στην αιωνιότητα από τις πράξεις της κατά την απειροελάχιστη χρονική περίοδο που διαρρέει μεταξύ τής γεννήσεως και του θανάτου. Αυτή είναι η στενή Θεολογική άποψη. 3ον. Κάθε ΨΥΧΗ είναι μια θεία προέκταση. Περιέχει εν δυνάμει τα σπέρματα τών θείων δυνάμεων, όπως ο σπόρος ο οποίος περιέχει το μέλλον να αναπτυχθεί φυτό. Μέσω διαδοχικών υπάρξεων σε φυσικά σώματα ( δερμάτινοι χιτώνες ), των οποίων η ποιότητα συνεχώς καλλιτερεύει, οι λανθάνουσες δυνάμεις αναπτύσσονται αργά σε ικανότητες. Καμιά Ψυχή δεν χάνεται κατά την εξέλιξη αυτή, η δε ανθρωπότητα θα φθάσει στον τελικό της σκοπό, την τελειότητα και την ενσωμάτωση τών τελειοποιημένων συνειδήσεων, μέσα στην απόλυτη Συνείδηση τού Θείου ( θέωσις ). Αυτή είναι η άποψη τής Μετενσαρκώσεως. Μια από τις αρχές τού Τεκτονισμού είναι η παρατήρηση τής Φύσεως και των φαινομένων. Εκείνο λοιπόν που διαπιστώνει κανείς μελετώντας την φύση είναι ότι μέσα στο απέραντο κοσμικό ( Θείο ) σχέδιο, η διατήρηση τών μορφών ελάχιστα λαμβάνεται υπ’ όψιν. Μιλάμε για την δράση τού λεγόμενου καταστρεπτικού ή ορθότερα μεταμορφωτικού παράγοντα. Ο θάνατος βρίσκεται παντού επί το έργον. Αναρίθμητα φυσικά σώματα καταστρέφονται συνεχώς, για να δώσουν τη θέση τους σε άλλα, μέσα στη ζωή. Οι ορυκτές μορφές καταλύονται για να χρησιμεύσουν σαν τροφή στα φυτά, τα φυτά με την σειρά τους θυσιάζονται χάριν των ζώων και τα ζώα χάριν του ανθρώπου. Από την άποψη αυτή η Φύση είναι ένα αληθινό σφαγείο, και η διαπίστωση αυτή φέρνει την απόγνωση στην φιλοσοφία, ενώ για τη θετική επιστήμη αποτελεί ένα ισχυρό επιχείρημα, που μπορεί δικαιολογημένα να αντίταξει στην θρησκευτική πίστη. Κάτω από το φως όμως της μετενσαρκώσεως, βλέπει κανείς, ότι εάν η Φύση ενδιαφέρεται τόσο ελάχιστα για την καταστροφή τών φυσικών σωμάτων, είναι γιατί στην πραγματικότητα αυτά δεν έχουν παρά ελάχιστη σημασία. Τα σώματα έχουν για μοναδικό σκοπό το να προμηθευούν στην υπό εξέλιξη συνείδηση ένα μέσον για την απόκτηση τής πείρας. Η συνείδηση και η εξέλιξή της είναι εκείνο που έχει πρωταρχική σημασία. Γι’ αυτό και η συνείδηση είναι προφυλαγμένη με κάθε φροντίδα.

Η Φύση καταστρέφει τις φυσικές μορφές χωρίς φειδώ, γιατί η συνείδηση που τις χρησιμο ποιεί δεν είναι δυνατόν η ίδια ποτέ να πεθάνει. Εδώ κρύβεται το μεγαλείο τής μυήσεως του βαθμού τού Τέκτονος διδάσκαλου, πίσω από τον συμβολισμό τής ακακίας ( αθανασία ), τής οποίας το δίδαγμα συνοψίζεται στο ότι μετά τον θάνατο τών φυσικών σωμάτων τίποτε δεν χάνεται που να έχει πραγματική αξία.

Μπορούμε επομένως να ορίσουμε και ως εξής την Μετενσάρκωση ή ορθότερα την Επανενσάρκωση : « Οντότητες ενσυνείδητες και αθάνατες, λαμβάνουν φυσικά σώματα προσαρμοσμένα στο στάδιο τής αναπτύξεως τους, και μέσω αυτών τών σωμάτων μπορούν να επικοινωνούν με την φυσική ζωή ( υλική – ψυχική – νοητική ) και να γνωρίζουν όλες τις εμπειρίες της ». Η παραβολή τού ασώτου υιού θεωρούμενη από της πλευράς τές εσωτερικής διδασκαλίας ρίχνει πολύ φως στο θέμα που μας απασχολεί. Ο άσωτος υιός, ο άνθρωπος, επέλεξε να απομακρυνθεί από τα θεία δώματα ( να ενσαρκωθεί στο υλικό επίπεδο και να λάβει συνείδηση αυτού – η πτώση τών πρωτοπλάστων ). Ο αδελφός του, ο Αρχάγγελος, παραμένει με τον Θεό Πατέρα και τον βοηθά στο έργο του. Ο άσωτος υιός κατά την υλική του εμπειρία τρεφόταν με την τροφή τών χοίρων, δηλαδή με τα στοιχειακά τα άλαλα και κωφά που προέκτεινε και τα οποία επικρατούσαν και του έκαμναν την ζωή μαρτύριο :

( ☺ το άρθρο " Η Μύχια Όψη τού Χαρακτήρα μας " ή κάντε κλίκ επάνω στα πλάγια γράμματα τού κυανού τίτλου ).

Επιλέγει να επιστρέψει πίσω. Ο Πατέρας του τον δέχεται με αγάπη, θυσιάζει τον μόσχο τον σιτευτό ( δηλαδή την παχυλή υλική υπόσταση ) και του βάζει ένα δαχτυλίδι O στο χέρι. Το δαχτυλίδι συμβολίζει την αιωνιότητα, κάτι που δεν αντιλαμβάνονται οι Αρχαγγελικές τάξεις οι οποίες αντιλαμβάνονται μόνον το αιώνιο παρόν … Τι είναι η αιωνιότητα ; Κίνηση χωρίς αρχή και κίνηση δίχως τέλος ! Διατάζει τους “δούλους” ( αυτούς που δουλεύουν ) να του φορέσουν την στολή την πρώτη ( την Αρχαγγελική ). Οι δούλοι εδώ είναι τα στοιχειακά- προεκτάσεις τών Αρχαγγέλων ( δηλαδή οι Άγγελοι = όλες οι ζώσες μορφές γύρω μας ). Με την πρώτη στολή γίνεται και αυτός όμοιος με αρχάγγελο, με μια επί πλέον διαφορά. Έχει αποκτήσει συνείδηση τής αιωνιότητας ( δακτυλίδι ), κάτι που δεν έχουν βιώσει οι Αρχάγγελοι γιατί αυτοί ζουν στο αιώνιο παρόν, αφού ποτέ δεν έχουν εγκαταλείψει τον Θεό Πατέρα. Όταν κινείται κανείς σε ένα κύκλο, που βρίσκεται η αρχή και που το τέλος ; - Η πρώτη θεωρία, η υλιστική, έρχεται σε αντίθεση με παρά πολλούς φυσικούς νόμους, όπως η αρχή διατηρήσεως της ενέργειας, διότι η άποψη αυτή λέγει ότι η συνείδηση σβήνει τη στιγμή του θανάτου, ότι για πάντα χάνεται η θαυμαστή δημιουργική ενέργεια που εκδηλώνεται με τις πράξεις του ανθρώπου. Εξ άλλου η επιστήμη ανεκάλυψε ότι όλα τα κύτταρα τού οργανισμού διαρκώς ανανεώνονται ώστε μέσα σε μια επταετία να έχουν εναλλαγεί όλα ! Αν η υλιστική θεωρία ήταν βάσιμη, έπρεπε η συνείδηση του Εγώ να μεταβάλλεται μέσα στην επταετία αφού και αυτή είναι αποτέλεσμα τής φύσεως των κυττάρων. Η μνήμη θα έπρεπε να διαγράφεται ώστε να μη μπορούμε να θυμηθούμε γεγονότα πιο πέρα από την επταετία. Επίσης η υλιστική θεωρία αδυνατεί να εξηγήσει την ύπαρξη του υποσυνείδητου και του υπερσυνείδητου και απλώς αρκείται στο να τα αγνοεί. - Η θεολογική λύση είναι επίσης ανεπαρκής. Διότι ένα τέτοιο σχέδιο εξελίξεως κατά το οποίο μια Ψυχή είναι αιώνια καταδικασμένη να υποφέρει εξαιτίας πράξεων που έκανε σε μια ελαχιστότατη χρονική περίοδο τής υπάρξεως, χωρίς να έχει καμιά ελπίδα ότι θα μπορέσει να μεταβάλει την κατάστασή της και να λυτρωθεί από την καταδίκη, είναι ανάξιο ενός Δημιουργού Πανσόφου και Πανάγαθου.

Δημιουργούνται επίσης ερωτήματα όπως τα παρακάτω : α. γιατί μερικοί ζουν ως την πιο προχωρημένη ηλικία, ενώ αντίθετα, άλλοι ζουν μόνο για μια στιγμή, γεννιούνται, αναπνέουν και πεθαίνουν ; β. γιατί πολλοί γεννιούνται πλούσιοι και άλλοι φτωχοί, ενώ παράλληλα τόσοι και τόσοι που μάχονται για την ανθρώπινη βελτίωση είναι φτωχοί ; γ. γιατί μερικοί είναι προικισμένοι με μεγάλη ευφυΐα και άλλοι υστερούν αξιολύπητα σε κάθε ικανότητα ; Τέτοια παραδείγματα έχουμε άπειρα. ( Για παράδειγμα, ο Πασκάλ σε ηλικία επτά ετών έλυε δύσκολα προβλήματα γεωμετρίας και ο Μότσαρτ στην ίδια ηλικία συνέθετε κλασσική μουσική ). δ. γιατί μερικοί υπόκεινται εκ γενετής σε ταπεινώσεις και γίνονται υποχείρια κάτω από την εξουσία κυρίαρχων, βασιλιάδων, πριγκήπων ή τυράννων; γιατί άλλοι γεννιούνται σε υγιή σώματα και άλλοι σε ασθενικά από τα πρώτα τους χρόνια, μερικοί δε με ανεπαρκή όραση, ακοή ή ομιλία και άλλοι με στέρηση τών αισθήσεων τους αμέσως μετά τη γέννηση; ε. γιατί μερικοί να έχουν μεγάλη ψυχή και άλλοι, αντίθετα, τάσεις κτηνώδεις και εγκληματικές από την αρχή μέχρι το τέλος τής ζωής τους; Η επίρριψη τών αμαρτημάτων τών γονέων στους απογόνους, μπορεί να έχει κάποια εξήγηση ως κληρονομικότητα. Πως όμως είναι δυνατόν να γεννιέται ένας κακός γιός από καλό πατέρα και ένας γιός μετρίων γονέων να παρουσιάζει ιδιοφυία και υπέροχο χαρακτήρα; αλλά και παιδιά από τους ιδίους γονείς να παρουσιάζουν τελείως διαφορετικούς χαρακτήρες και συμπεριφορά; ζ. Ο Θεός έχει προτιμήσεις σε κάποια πρόσωπα ; Υπάρχει συνεπώς αδικία από τον Θεό, και άλλους τους ευνοεί ενώ άλλους τους κτυπά ; Αν όλες οι Ψυχές γεννιώνται ίσες, γιατί οι ανθρώπινες μοίρες είναι τόσο φοβερά άνισες ; Μήπως θα πρέπει να πιστέψουμε ξανά στην θεωρία του πεπρωμένου και των εκλεκτών ; Γιατί κάθε Ψυχή να μην έχει τις ίδιες δυνατότητες να αναπτυχθεί ; Μπορεί να είναι όλα αυτά μια απλή υπόθεση τής τύχης ; Μπορεί να συλλάβει κανείς ένα σύμπαν δημιουργημένο από τον Θεό, μέσα στο οποίο οι ανθρώπινες ζωές να βρίσκονται εγκαταλειμμένες στην τυφλή ενέργεια τής τύχης ; Δεν είναι μια κτυπητή αντίφαση συγκριτικά με το ότι όλα τα φαινόμενα του φυσικο κόσμου διέπονται από νόμους ασάλευτους και ακριβείς ; LUSUS ΝATURAE (παιχνίδι τής Φύσεως). Ο Αλβέρτος Αϊνστάιν σε μια δήλωση του έλεγε : « Ο Θεός δεν παίζει ζάρια με την κοσμική Δημιουργία »... Η συνήθης βέβαια απάντηση " θρησκευομένων " που δίνεται στα ερωτήματα αυτά ότι, « έτσι είναι η Βούληση τού Θεού », δεν ικανοποιεί στην εποχή μας κανένα ορθολογικά σκεπτόμενο άνθρωπο. Εδώ θα μας επιτραπεί να σταματήσουμε τα ερωτήματα γιατί αλλιώς δεν θα μας έφθαναν τόμοι ολόκληροι για να απαριθμήσουμε κάθε φρίκη τής ανθρώπινης αθλιότητας ! Αξίζει όμως, και ίσως και να ωφελεί να επαναλάβουμε την διήγηση του παραλυτικού και του εκ γενετής τυφλού τών Ευαγγελίων. Ο παραλυτικός τής δεξαμενής τής Βηθσαϊδά βασανιζόταν για τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια, μια πραγματικά φοβερή δοκιμασία. Ο Ιησούς τον θεραπεύει και του λέει : « Βλέπεις έχεις γίνει καλά· από εδώ και πέραν μην αμαρτάνεις, για να μην πάθεις τίποτα χειρότερο. » ( Κατά Ιωάννη κεφ. 5, 14 ). Επίσης σε άλλο σημείο τού ιδίου Ευαγγελίου διαβάζουμε : Και διερχόμενος, βλέπει έναν άνθρωπο εκ γενετής τυφλό· και οι μαθητές ρώτησαν, διδάσκαλε ποιός αμαρτησε, αυτός ή ο πατέρας του ή η μητέρα του, για να γεννηθεί τυφλός ; Ο δε Ιησούς απαντησε : ούτε αυτός, ούτε ο πατέρας του, ούτε η μητέρα του αμάρτησαν, αυτό όμως συνέβη για να εκδηλωθούν τα έργα τού Θεού μέσω αυτού » ( Κατά Ιωάννη 9, 3–1 ). Βέβαια δεν μπορεί να υπάρχει καμιά αμφιβολία για την αξία τής ερώτησης « ποιός αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του », επειδή πως θα ήταν δυνατόν να αμαρτήσει πριν γεννηθεί αν δεν είχε ζήσει σε μια προηγούμενη ενσάρκωση ; Μια άλλη περικοπή που υπονοεί την μετενσάρκωση συναντούμε στο κατά Ματθαίον κεφ. 17, 10–14. « Καί ἐπηρώτησαν αὐτόν οἱ μαθηταί αὐτού λέγοντες· τί οὖν οἱ γραμματεῖς λέγουσιν ὃτι Ἠλιαν δεῖ ἐλθεῖν πρῶτον; ὁ δέ Ἰησούς αποκριθείς εἶπεν αύτοῖς· Ἠλίας μέν ἒρχεται πρῶτον καί άποκαταστήσει πάντα· λέγω δέ ὑμίν ὃτι Ἠλίας ἢδη ἦλθε, καί οὐκ ἐπέγνωσαν αὐτόν, ἀλλ’ ἐποίησαν ἐν αύτῷ ὃσα ἠθέλησαν… τότε συνῆκαν οἱ μαθηταί ὃτι περί Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ εἶπεν αὐτοῖς ». Είναι πάντως γεγονός ότι πολλά κομμάτια από την Βίβλο έχουν κατά καιρούς αφαιρεθεί, ή ενδεχομένως αλλοιωθεί, διότι σε πολλά σημεία δεν βρίσκουμε νοηματική συνάφεια μεταξύ συνεχομένων εδαφίων. Έμειναν όμως πολλά τα οποία μπορούν να δείξουν την Αλήθεια ! Λέγεται ότι η Μετενσάρκωση καταδικάστηκε το 543 μ.Χ. από την 4η σύνοδο τής Κωνσταντινουπόλεως. Αυτό όμως είναι λάθος. Συγκεκριμένα η σύνοδος απεφάνθη ότι : « Εάν κάποιος λέει ή σκέπτεται ότι οι ψυχές τών ανθρώπων προϋπάρχουν, και ενώ ήταν προηγουμένως πνεύματα και άγιες δυνάμεις, κορέσθηκαν από την θεία θεώρηση και διεστράφησαν με συνέπεια η Αγάπη τού Θεού να παγώσει μέσα τους - αποψύχεσθαι αναφέρεται στο ελληνικό κείμενο εξ ου και καλούνται « ψυχές » - και για να τιμωρηθούν στάλθηκαν να κατοικήσουν σε υλικά σώματα, – εκείνος λοιπόν που πιστεύει αυτά ας είναι αναθεματισμένος ». Όσοι όμως υποστηρίζουν τη μετενσάρκωση δεν λένε ότι οι ψυχές κορέσθηκαν από τη θεία θεώρηση, ότι πάγωσε η Αγάπη τού Θεού μέσα τους και γι’ αυτό επανέρχονται στη γη. Ακόμη δε περισσότερο, δεν ισχυρίζονται πως η επιστροφή είναι τιμωρία. Αλλά λένε ότι η γήινή μας ύπαρξη, μας επιβλήθηκε από τον εσώτερο εαυτό μας για να εξελιχθούμε, να πετύχουμε το « καθ’ ομοίωσιν », και να κατορθώσουμε να γίνουμε κυρίαρχοι τής ύλης. Αλλά και σύμφωνα με το Πιστεύω τής Νίκαιας, όπως συνήθως ερμηνεύεται, προσδοκάται η ανάσταση τών νεκρών μέσα σε ένα σώμα που έχει καταστραφεί και απορριφθεί ήδη από πολύ καιρό ( από χιλιετηρίδων ). Ποιός ο σκοπός τής Ψυχής αν το φυσικό σώμα τού νεκρού ανασταινόταν σε αυτό το ίδιο που είχε ο κάτοχός του πριν απέλθει; Και που μένουν οι Ψυχές τών πεθαμένων σωμάτων, περιμένοντας την έλευση τής τελευταίας ημέρας ; Οι Ψυχές τών νεκρών είναι πάντοτε μαζί με τα σώματα τους ; Αν δεν είναι, γίνεται φανερό ότι αυτές θα ζουν μια ζωή ανεξάρτητη από το φυσικό σώμα, και αν ισχύει αυτό, γιατί να υποχρεωθούν να ξαναπάρουν εκείνο το πεθαμένο φυσικό σώμα, χωρίς το οποίο πέρασαν πολύ καλά κατά την διάρκεια τής ασώματης αναμονής τους; Τι θα συμβεί με εκείνους που είχαν ασθενικά σώματα, παραμορφωμένα ή ευπαθή, κατά την διάρκεια τής θνητής ζωής ; Θα είναι υποχρεωμένοι να κατοικήσουν σε παρόμοια σώματα για όλη την αιωνιότητα ; Οι κάτοχοι σωμάτων που είχαν γεράσει ή καταστραφεί από αρρώστιες, θα είναι υποχρεω- μένοι να ξαναπάρουν αυτά τα ίδια την ημέρα τής τελειωτικής αποφάσεως; Αν πάλι δεν είναι έτσι, τότε ποια η ανάγκη ενός σώματος στην μέλλουσα ζωή; Τέλος, ολόκληρη η επιφάνεια της γης θα επαρκούσε για να χωρέσει όλα αυτά τα αναστημένα σώματα; Κανείς μπορεί να σκεφτεί επισταμένα αυτά τα ερωτήματα και θα αναγνωρίσει πόσο υλιστική είναι η ισχύουσα αντίληψη σε αντιπαραβολή με εκείνη τού πρωταρχικού Χριστιανισμού, η οποία διδάσκει την πνευματική εξέλιξη από τα κατώτερα επίπεδα τής ύπαρξης στα υψηλοτέρα, όπου δεν μπορεί να φθάσει ούτε η πιο τολμηρή ανθρώπινη φαντασία : « ἀλλά ἒρχεται ὣρα, καί νύν ἐστιν, ὃτε οἱ ἀληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τῷ πατρί ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ… Πνεῦμα ὁ Θεός, καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεί προσκυνείν », ( Ιωάννης κεφ. 4–23, 24 ).

SALVATOR DALI

( Η Γέννηση τού Νέου Ανθρώπου )

1. ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ

ΠΛΑΤΩΝΑ : Γοργίας ( 524β ) « Ὁ θάνατος τυγχάνει ὣν, ὡς ἐμοί δοκεῖ, οὐδέν ἂλλο ἢ δυοίν πράματοιν διάλυσις, τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος έπ’ ἀλλήλων ». Μετάφραση : Ο θάνατος δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ο χωρισμός δύο πραγμάτων, του ενός από το άλλο, δηλαδή της ψυχής από το σώμα

ΠΛΑΤΩΝΑ : Φαίδων ( 106 ) « Ἐπιόντος ἂρα θανάτου ἐπί τόν ἂνθρωπον, τό μέν θνητόν, ὡς ἒοικεν, αὐτού ἀποθνήσκει, τό δ’ Ἀθάνατον, σῶον καί ἀδιάφθορον, οἲχεται ἀπιόν » Μετάφραση : Όταν επέρχεται ο θάνατος στον άνθρωπο, το μεν θνητό μέρος αυτού, καθώς φαίνεται, πεθαίνει, το δε αθάνατο, η ψυχή, σηκώνεται και φεύγει σώο και άφθαρτο.

ΙΕΡΑΚΑ : ( Ανθολογία Στοβαίου Θ. 58) « Πᾶσα πράξη ἐνέργεια ψυχῆς διά σώματος » Μετάφραση : Κάθε πραξη είναι ενέργεια της ψυχής μέσω του σώματος.

ΙΣΟΚΡΑΤΗ : ( περί Αντιδόσεως 180 ) «Τήν φύσιν ἡμῶν ἐκ τε τοῦ σώματος συγκεῖσθαι καί τῆς ψυχῆς …τῆς μέν γάρ ἒργον εἶναι βουλεύσασθαι …τοῦ δέ σώματος ὑπηρετῆσαι τοῖς ὑπό τῆς ψυχῆς γνωσθείσιν». Μετάφραση : Η φύση μάς δημιουργησε με σώμα και ψυχή. Της μεν ψυχής έργο είναι να σκέπτεται και να αποφασίζει, του δε σώματος να εκτελεί τις αποφάσεις τής ψυχής.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ : ( περί ψυχής 507β, 29–31 ) « Τήν μέν τέχνην χρῆσθαι τοῖς ὀργάνοις, τήν δέ ψυχήν τῷ σώματι » Μετάφραση : Η τέχνη χρησιμοποιεί τα όργανα, και η ψυχή το σώμα.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ : ( Μικρά φυσικά 463β, 6 ) « Ἡ δ’ αἲσθησις ὃτι διά σώματος γίγνεται τῇ ψυχῇ » Μετάφραση : Η αίσθηση συμβαίνει στην ψυχή διά μέσου του σώματος.

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ : ( Ηθικά 163 Ε ) « Ψυχῆς γάρ ὂργανον τό σῶμα » .

Μετάφραση : Το σώμα είναι όργανο τής ψυχής

ΠΛΑΤΩΝΑ : ( Νόμοι Κεφ. Ι ) «Η ψυχή γεννήθηκε πριν από το σώμα. Το σώμα δεύτερο και μεταγενέστερο και εξουσίαζε ται από την κυρίαρχη ψυχή ».

ΠΛΑΤΩΝΑ : ( Νόμοι Κεφ. Ιβ΄ ) « Η ψυχή έχει απόλυτη υπεροχή επάνω στο σώμα. Το σώμα παρακολουθεί καθένα από μας σαν σκιά και σωστά λέγεται για κείνους που πεθαίνουν ότι είναι είδωλα τα σώματα τών νεκρών, ενώ ο αληθινός εαυτός μας είναι πραγματικά αθάνατος και ονομάζεται Ψυχή και λογοδοτεί για την επίγεια ζωή μετά θάνατον ».

ΠΛΑΤΩΝΑ : ( Μένων, 81β ) « Φασί γαρ τήν ψυχήν τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀθάνατον, καί τότε μέν τελευτᾶν, ὁ δή άποθνήσκειν καλοῦσι, τότε δέ πάλιν γίνεσθαι, άπολλῦσθαι δ’ οὐδέποτε ». Μετάφραση : Η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη και συμβαίνει άλλοτε μεν να τελειώνει, πράγμα που ως γνωστόν οι άνθρωποι το ονομάζουν θάνατο, άλλοτε να ξαναγεννιέται, αλλά ποτέ δεν χάνεται.

ΠΛΑΤΩΝΑ : ( Φαίδων, 70 C–D ) « Παλαιός μέν οὖν ἒστι τις λόγος, οὐ μεμνήμεθα, ὡς εἰσίν ένθένδε ἀφικόμεναι ἐκεῖ καί πάλιν γε δεῦρο ἀφικνοῦνται… ὃτι οὐδαμόθεν ἂλλοθεν γίγνονται οἱ ζῶντες ἢ ἐκ τῶν τεθνεώτων ». Μετάφραση : Αυτή η συζήτηση που τώρα θυμηθήκαμε είναι παλιά, δηλαδή ότι από εδώ πη γαίνουν εκεί και πάλι εδώ επιστρέφουν. Από πουθενά άλλου δεν γεννιούνται οι ζωντανοί, παρά από τους πεθαμένους.

ΠΛΑΤΩΝΑ : ( Φαίδων, 72 D–Ε ) « ἂλλα ἐστι τῷ ὂντι καί τό ἀναβιώσκεσθαι καί ἐκ τῶν τεθνεώτων τούς ζώντας γίγνεσθαι καί τάς τών τεθνεώτων ψυχάς εἶναι, καί ταῖς μέν γ’ ἀγαθαίς ἂμεινον εἶναι, ταῖς δέ κακαῖς κάκιον ». Μετάφραση : Πράγματι γίνεται επαναφορά στην ζωή και οι ζωντανοί γεννιούνται από τους πεθαμένους, και οι ψυχές τών πεθαμένων υπάρχουν και οι μεν αγαθές είναι σε καλύτερη κατάσταση, οι δε κακές σε χειρότερη.

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ « Τ’ αύτό τ’ ἒνι ζῶν καί τεθνηκός καί ἐγρήγορος καί κάθεῦδον καί νέον καί γηραιόν. Τάδε γάρ μεταπέσοντα ἐκεῑνα ἐστι κἀκεῖνα πάλιν μεταπέσοντα ταῦτα ». Μετάφραση : Το ίδιο είναι ο ζωντανός και ο πεθαμένος, ο ξυπνητός και ο κοιμισμένος, ο νέος και ο γέρος. Γιατί τα πρώτα αφού αλλάξουν κατάσταση, γίνονται τα δεύτερα και αυτά πάλι όταν αλλάξουν κατάσταση γίνονται τα πρώτα.

ΠΛΑΤΩΝΑ : ( Νόμοι 903 D ) « Ἀεί ψυχή συντεταγμένη σώματι τότε μέν ἂλλῳ, τότε δέ ἂλλῳ » Μετάφραση : Η ψυχή πάντα συζει άλλοτε με ένα σώμα, και άλλοτε με άλλο.

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ : ( προς Δημόνικο, 40 ) « Πειρῶ τῷ μέν σώματι εἶναι φιλόπονος, τῇ δέ ψυχῇ φιλόσοφος » Μετάφραση : Να προσπαθείς το μεν σώμα σου να αγαπά την εργατικότητα, η δε ψυχή σου να φιλοσοφεί.

2. ΒΡΑΧΜΑΝΙΣΜΟΣ

Το ιερό βιβλίο τών Βραχμάνων, η Μπαγκαβάτ–Γκιτά γράφει : « Εκείνου που γεννιέται είναι βέβαιος ο θάνατος, καθώς και εκείνου που πεθαίνει, η γέννηση…Όπως ο άνθρωπος πετάει τα παλιά του ρούχα για να φορέσει άλλα καινούργια, έτσι και η ψυχή εγκαταλείπει τα παλιά σώματα για να λάβει άλλα νεώτερα»

Οι Πνευματικώς Νεκροί : Ένας γραμματεύς επλησίασε τον Ιησού και του είπε, « Διδάσκαλε, θα σε ακολουθήσω όπου και αν πας »... Άλλος δε από τους μαθητάς του είπε, « Κύριε, επίτρεψε μου να πάω πρώτα να θάψω τον πατέρα μου ». Ο Ιησούς του λέει « ακολούθησέ με και άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους δικούς τους νεκρούς ». Κατά Ματθαίον, Η΄, 19–22 ( ακολουθεί μοι, και άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς ). Ο Ιησούς, αυτούς που δεν ασχολούνται με την Ηθική και Πνευματική τους Βελτίωση, αλλά μόνο με τις φροντίδες τής καθημερινότητας ( οικογένεια – εργασία – διασκέδαση ) και την απόκτηση και απολαβή γήινων αγαθών τους χαρακτήριζε συμβολικά σαν « νεκρούς ». 3. ΙΣΛΑΜΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ

Το Βιβλίο που άφησε καθ’ υπαγόρευση ο προφήτης Μωάμεθ (Μωχάμετ Ιμπν Αλλάχ Ιμπν ελ Μουταλίμπ Ιμπν Χασίμ ελ Κορεϊστίτ ), γνωστό σε όλους σαν Κοράνι είναι η βάση τού Ισλαμισμού. Αλ Κοράν θα πει απαγγελία ή αναγνωστικό.

Η ανάγνωση στίχων τού κορανίου σημαίνει προσευχή, ένωση με τον Θεό. Το Κοράνι δεν είναι μόνο κείμενο θρησκευτικό. Είναι και κώδικας αστικός και ποινικός, που ρυθμίζει μέχρι λεπτομερειών την ζωή τού ατόμου και της κοινότητας. Θρησκεία και πολιτική, πίστη και πολιτική, είναι άρρηκτα δεμένες σε αυτό το βιβλίο με τα 114 κεφάλαια (σουράτ) και τα 6.639 άγιας (στίχους) με σύνολο 77.639 λέξεων. Είναι η Βίβλος τών Μουσουλμάνων και κατά συνέπειαν σε εργασίες Τεκτονικών Στοών πού τα μέλη είναι Μουσουλμάνοι, κατά το άνοιγμα τών εργασιών, ανοίγεται το Κοράνι αντί τής Αγίας Γραφής, σαν σύμβολο τής άνωθεν αποκεκαλυμμένης Θείας Βουλήσεως.

Κοράνι : σούρα 19, στίχοι 12–9–3 « ο Ζαχαρίας λέγει στον υιό του. Ώ Ιωάννη. Κρατήσου σταθερά στο Βιβλίο. Και του εχορηγήθη από τα παιδικά του χρόνια φύσις αγαθή και αγνότης εσωτερική. Και ήταν ευσεβής και ευπειθής προς τους γονείς του, όχι αλύγιστος και αντάρτικος. Ειρήνη εγένετο εις αυτόν κατά την ημέρα που γεννήθηκε και κατά την ημέρα του θανάτου του, και ειρήνη θα ύπαρξη κατά την ημέρα που θα εγερθεί όταν θα έχει επαναφερθεί στην ζωή » ( κατά τους σχολιαστές τού Κορανίου, « Το Βιβλίο » είναι η Μυστική διδασκαλία )-

Κοράνι : σούρα 19, στίχοι 1–15–9 « Ω, Μαρία ! Ω αδελφή τού Ααρών ! …αληθώς είμαι δούλη τού θεού. Εκείνος μου έδωσε το βιβλίο και με ευλόγησε. Και η ειρήνη τού Θεού ήταν επάνω μου την ημέρα που γεννήθηκα, θα είναι την ημέρα που θα πεθάνω και την ημέρα που θα επανέλθω στη ζωή »

Κοράνι : σούρα 20, στίχοι 2–30–11 «…σε φέραμε εδώ σε αυτή την γη και θα επανέλθεις σε αυτή όταν θα ξαναγεννηθης » -

Κοράνι : σούρα 30, στίχοι 1–10–4 « έφεραν εμπρός το ζων εκ του νεκρού και έφεραν εμπρός το νεκρόν εκ του ζώντος. Και αναζωογονεί την γη όταν νεκρώνεται. Έτσι και εσύ θα φερθείς εμπρός » -

Κοράνι : σούρα 37, στίχοι 5–16–4 « Όταν πεθάνουμε και γίνουμε κόκκαλα και σκόνη θα ανταμειφθούμε ή θα τιμωρηθούμε. Θέλετε να δείτε θα πει στους τριγύρω του. Και θα σκύψει να τον βρει στο μέσον τής κολάσεως και θα του πει. “ με την χαρά τού Κυρίου θα ήμουν κοντά σου, αν ο θάνατος δεν ήταν παρά ένας πρώτος θάνατος και δεν πρόκειται να υποφέρουμε για πάντα ” » -

Κοράνι : σούρα 2, στίχοι 2–13–2 «Πως μπορείτε να αρνηθείτε την ύπαρξη τού Θεού ; Είσαστε νεκροί και σας έδωσε ζωή· πάλι θα φέρει το θάνατο και πάλι θα σας δώση γέννηση·τελικά θα επιστρέψετε κοντά του»

Κοράνι : σούρα 3, στίχοι 2–11–10 « Νύχτα μπήκες στην ημέρα και ημέρα μπήκες στην νύκτα και από το νεκρό στο ζωντανό και από το ζωντανό στο νεκρό και πλουσιοπάροχα δόθηκες στους προσφιλείς σου. Σου έδωσε απαναγέννηση και θα σου δώσει θάνατο και πάλι θα σου δώσει γέννηση. Ο άνθρωπος αληθινά είναι αχάριστος » -

Κοράνι : σούρα 27, στίχοι 8–38–14 « Εμείς νομοθετήσαμε τον θάνατο αναμεταξύ σας. Δεν εμποδιζόμαστε να σας ανα πληρώσουμε με άλλους ομοίους σας, παράγοντας μορφές που δεν τις ξέρετε ! Εγνωρίσατε μονάχα την πρώτη γέννηση ».

I<>S