Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ «… Και είπεν ο Θεός. ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν,
και αρχέτωσαν τών ιχθύων της θαλάσσης και των πετεινών τού ουρανού
και των κτηνών και πάσης της γης και πάντων των ερπόντων επί της γης .
Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν...! ».
Η περικοπή αυτή της Αγίας Γραφής είναι πολύ Πριν ακόμα δημιουργηθεί οτιδήποτε, είχε κυοφορηθεί μέσα στον Θείο Διαλογισμό του ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΕΙΝΑΙ και είχε αποτυπωθεί στον υπερνοητό κόσμο των ΙΔΕΩΝ. Οι Ιδεες αυτές, έργο της Θείας Πανσοφίας, Παντοδυναμίας και Παναγαθότητας, είναι τα υπερτέλεια πρότυπα, βάσει των οποίων δημιουργούνται τα πάντα. Ο Θεός, με μόνο τον λόγο Του, δημιουργεί τα Σύμπαντα. Όλους τους κόσμους τους νοητούς, τους νοητικούς, τους ψυχικούς και τους υλικούς. Όλα δε τα είδη του φαινομένου της ζωής, δημιουργούνται δια μόνου του Λόγου !
Όλα εκτός από τον άνθρωπο! Ο άνθρωπος δεν δημιουργείται, γεννιέται!
Ο Θεός ο ίδιος σχημάτισε την υλική μορφή του ανθρώπου, από πηλό που έπλασε με το σάλιο Του. Και δεν είπε στην άψυχη μορφή απλώς ζήσε, αλλά της μετάγγισε πνοήν, εκ της πνοής Του, ζωήν εκ της Ζωής Του ! Γι’ αυτό ο άνθρωπος είναι λιγότερο πλάσμα και περισσότερο γέννημα. Είναι ο υιός ο αγαπητός, που προόρισται από τον Πατέρα να γευθεί το καλό και το κακό και να αναπτύξει δική του κρίση αποδοχής και απόρριψης !
Ο άνθρωπος - μικρόκοσμος, πιστό ομοίωμα του Μακρόκοσμου, είναι εικόνα και ομοίωση του ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΕΙΝΑΙ !
Είναι μια από τις άπειρες Θείες Μονάδες που ενυπάρχουν μέσα στο ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΙΝΑΙ, ως στοιχεία της Πολλαπλότητάς του και προεκτείνονται για να εκφρασθούν, σαν αποτέλεσμα της Θείας Ευαρέσκειας.
Σαν Θεία Μονάδα ο άνθρωπος, σε τίποτα δεν διαφέρει :από ένα Αρχάγγελο. Είναι και ο Άνθρωπος Αρχάγγελος ! Προεκτείνεται, όμως, μέσα από την Ιδέα του Ανθρώπου και από την στιγμή εκείνη, παίρνει ένα ξεχωριστό, δικό του φως μέσα στο ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΙΝΑΙ. Εισέρχεται σε μιά ξεχωριστή Πανσοφία, Παντοδυναμία και Παναγαθότητα και προεκτείνει τον Εαυτό του, δια της Ιδέας του Ανθρώπου, σαν Ψυχή Αυτοεπίγνωση. Τώρα έχουμε δύο υποστάσεις του Εσώτερου Εαυτού μας: ΑΥΤΟΝ, όλο κεφαλαία γράμματα μέσα στο ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΙΝΑΙ, και την προέκταση του, διά ΜΈΣΟΥ της Ιδέας του Ανθρώπου, σαν Ψυχή Αυτοεπίγνωση. Ο Εαυτός μας- Θεία Μονάδα, παίρνει πλέον μια ξεχωριστή δική του υπόσταση, που δεν την έχουν οι Αρχάγγελοι, όταν και αυτοί διέρχονται μέσα από την Ιδέα που πρόκειται να εκφράσουν.
Η Ιδέα του Ανθρώπου και ο Αρχάγγελος Άνθρωπος δίνουν στον άνθρωπο πλεονεκτήματα που δεν τα έχουν οι Αρχ-άγγελοι. Έχουμε, τώρα, την Ιδέα Άνθρωπο, ένα καλούπι, τρόπον τινά, μέσα στο οποίο μορφοποιείται η Θεία Μονάδα, αν και, ουσιαστικά, αυτό που μορφοποιείται δεν είναι η Θεία Μονάδα, η οποία παραμένει αναλλοίωτη, αλλά η προέκτασή της. Την προέκταση αυτή, την ονομάζουμε Μόνιμη Προσωπικότητα και είναι το Εσώτερο Εγώ μας.
Αυτό το Εγώ, το έχει προεκτείνει, κατά την πρώτη, θα λέγαμε, ενσάρκωση, ο Εαυτός μας Ψυχή Αυτοεπίγνωση μέσα στους τοποχρονικούς κόσμους, στους κόσμους του φαινομένου της ζωής.
Το Εγώ αυτό, που λέγεται Μόνιμη Προσωπικότητα, είναι αιώνιο και έχει κτισθεί από αθάνατη υπερούσια.
Η Μόνιμη αυτή Προσωπικότητα, κατεβαίνοντας μέσα στους κόσμους των εμπειριών, θα λάβει ένα δικό της χρώμα και θα δημιουργήσει την δική της προέκταση. Θα πάρει δε, ενόσω παραμείνει στους τοποχρονικούς κόσμους πολλά ονόματα, θα φορέσει πολλά προσωπεία και θα εκφράσει, με πολλούς και διάφορους τρόπους, τον εαυτό της μέσα στους κόσμους αυτούς.
Ας προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε το σημείο αυτό.
Όπως ο Εαυτός μας Ψυχή Αυτοεπίγνωση έχει προεκτείνει από Θεία, αθάνατη ουσία, το μέρος που ονομάζουμε Μόνιμη Προσωπικότητα, έτσι και η Μόνιμη Προσωπικότητα προεκτείνει, μέσα στους κόσμους, την σκιά της, η oποία σκιά της είναι προικισμένη με το φαινόμενο της ζωής ( όχι με την Ζωή ) και μας δίνει τον εαυτό μας προσωρινή προσωπικότητα. Όμως, ο εαυτός μας Μόνιμη Προσωπικότητα δεν είναι ολοκληρωτικά μέσα στους κόσμους της χωριστικότητας. Μέρος του μόνον είναι. Ωστόσο η Μόνιμη Προσωπικότητα κάπου θα πρέπει να καταγράψει τις εντυπώσει και τις εμπειρίες που έχει πάρει από τους τοποχρονικούς κόσμους. Σχηματίζει, λοιπόν, με την ύλη-ουσία από την οποία έχει κτισθεί και η ίδια σαν παχυλό υλικό, ψυχικό και νοητικό σώμα, ένα κέντρο. Το κέντρο αυτό εδρεύει στην αιθερική μας καρδιά, της οποίας η θέση, πάνω στο σώμα, είναι ταυτόσημη με εκείνη της υλικής μας καρδιάς.
Το κέντρο αυτό το ονομάζουμε Μόνιμο Άτομο.
Το Μόνιμο αυτό άτομο, που είναι ψυχονοητικό, έχει σχηματισθεί από την στιγμή που η Ψυχή Αυτοεπίγνωση έχει εκφράσει τον εαυτό της, σαν Μόνιμη Προσωπικότητα. Είναι ένα Βιβλίο, μέσα στο οποίο αρχίζει η Μόνιμη Προσωπικότητα, κατά την πρώτη της ενσάρκωση, να καταγράφει τις εμπειρίες, τις αντιδράσεις, τα συναισθήματά της και τις σκέψεις της.
Η καταγραφή αυτή γίνεται ταυτόχρονα, τόσο στο Μόνιμο Άτομο του παχυλού υλικού σώματος, όσο και στα αντίστοιχα άτομα του ψυχικού και του νοητικού σώματος.
Στον παχυλό υλικό κόσμο η καταγραφή είναι διπλή και μπορεί να διαφέρει, ανάλογα με το πόσο είναι εναρμονισμένες οι καταχωρούσες προσωπικότητες (μόνιμη και προσωρινή). Στον ψυχικό και νοητικό κόσμο οι καταγραφές διενεργούνται από τον Φύλακα Άγγελο και την Μόνιμη Προσωπικότητα, είναι δε ταυτόσημες.
Αργότερα, όταν ο άνθρωπος απέλθει ( πεθάνει ), η Μόνιμη Προσωπικότητα αποσύρεται στον ψυχικό κόσμο και εκεί μελετά
και αξιολογεί τις διάφορες καταγραφές που έχουν γίνει και προβαίνει στις αναγκαίες συγκρίσεις και διορθώσεις.
Ακολούθως, και αφού παραμείνει στους ψυχικούς κόσμους όσο θα απαιτηθεί για να διαμορφωθούν κάποιες αναγκαίες ισορροπίες, αποσύρεται στους νοητικούς κόσμους, όπου εκτελεί ανάλογο έργο και συναποκομίζει το αναγκαίο μάθημα, για να είναι περισσότερο προετοιμασμένη, κατά την νέα της ενσάρκωση.
Η διαδικασία αυτή, οδηγεί τον άνθρωπο στην παρήγορη σκέψη, πως η πορεία του είναι πάντοτε εξελικτική, αν και ποικίλει ως προς τον ρυθμό της εξέλιξης.
Η Θεία Μονάδα - Άνθρωπος, μία από τις άπειρες Θείες Μονάδες εντός του ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΕΙΝΑΙ, είναι χαρακτηριστικό της Θείας Πολλαπλότητας.
Είναι ο Μικρόκοσμος, εικόνα και ομοίωση του Μακροκόσμου και εκφράζει Εαυτήν, μέσα στον Εαυτόν της και μέσα στο ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΙΝΑΙ!
Δεν υπάρχει τίποτε, σαν παχυλή ύλη, που να μην είναι μέσα στο σώμα του ανθρώπου ! Δεν υπάρχει τίποτε απολύτως, σαν ψυχική ύλη, που να μην είναι στο ψυχικό σώμα του ανθρώπου και δεν υπάρχει τίποτε στους νοητούς κόσμους, που δεν είναι μέσα στο κατώτερο νοητικό σώμα του ανθρώπου. Εδώ έγκειται το Θείο Μεγαλείο !
Υπάρχει το ακέραιο, τόσο στο μέγιστο, όσο και στο ελάχιστο ! Οτιδήποτε, μέσα στην Δημιουργία, όσο ταπεινό και αν φαίνεται, περικλείει ατόφια την Θεία Πανσοφία, Παντοδυναμία και Παναγαθότητα !
Ο Άνθρωπος, σαν Θεία Μονάδα, είναι πνεύμα ακατάλυτο. Τόσον Αυτός, όσον και οι Αρχάγγελοι είναι προεκτάσεις του ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΕΙΝΑΙ, μέσα στον ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ.
Ποια σχέση, όμως, υπάρχει μεταξύ της Μόνιμης και της προσωρινής προσωπικότητας; Και τι σχέση έχει σημερινή προσωπικότητα εαυτός μας, με τον εαυτό της Μόνιμης Προσωπικότητας μιάς περασμένης ενσάρκωσης; Νομίζω, είναι ικανοποιητικό να πούμε, ότι κάθε ενσάρκωση είναι απλώς ένα προσωπείο, που φορά η Μόνιμη Πρόσωπικότητα.
Αν, τώρα συλλογιστούμε ότι ο εαυτός μας Μόνιμη Προσωπικότητα έχει ενδυθεί πολλές προσωπικότητες, μέσα στον χρόνο και τον χώρο, σε διαφορετικές εποχές ότι έχει ζήσει κατά πολλούς διαφορετικούς τρόπους, και αν μπορούσαμε, παράλ-ληλα, να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας όλες τις εμπειρίες που έχει πάρει, ακόμα και τις τελείως πρόσφατες, θα βλέπαμε ότι αυτά όλα είναι μόνον εντυπώσεις, μέσα στους κόσμους του πόνου ή της αγαλλίασης. Ωστόσο, ποιός αισθάνεται ;
Ποιός σκέπτεται ; Ο εαυτός μας της χθες, ο διαφορετικός από τον εαυτό της σήμερον; Ποιός είχε τις εμπειρίες της χθες, τις οποίες μπορεί να ανασύρει ο εαυτός της σήμερον, με κατάλληλη εξάσκηση;
Όλα είναι γραμμένα μέσα στο Μόνιμο Άτομο και είναι ο εαυτός μας Μόνιμη Προσωπικότητα, που έχει το βιβλίο αυτό στην κατοχή του. Μπορούμε να κάνουμε μία σύγκριση των εντυπώσεων του μακρινού παρελθόντος, με το παρόν και να γνωρί-σουμε ό,τι υπάρχει μέσα στο αιώνιο παρόν, που θα το αποκαλέσουμε μέλλον, χρησιμοποιώντας την Μόνιμη Προσωπικό-τητα, που δεν έχει σημασία με ποιό όνομα θα ενσαρκωθεί αργότερα και τι εμπειρίες θα πάρει, και την οποία αποκαλούμε, εγώ.
Το αθάνατο μέρος του εαυτού μας, αυτό που νομίζουμε εσφραλμένα ότi είναι φθαρτό, μπορούμε, με λίγη εξάσκηση και ενδοσκόπηση. να το βρούμε και να εγκαθιδρύσουμε αυνεχή επικοινωνία.
Το τταχυλό υλικό σώμα, ξέρουμε ότι είναι φθαρτό, με την έννοια πάντοτε της εναλλαγής της ύλης. Το ψυχικό μας σώμα του οποίου δεχόμαστε τις εντυπώσεις από τον ψυχικό κόσμο, τον κόσμο των επιθυμιών και των συναισθημάτων είναι και αυτό φθαρτό και υφίσταται αλλαγές. Ακόμα και το νοητικό σώμα, το σώμα εκείνο με το οποίο σκεπτόμαστε και το οποίο μπορούμε να προεκτείνουμε και να γνωρίσουμε κατάστάσεις και αντικείμενα, είναι και αυτό φθαρτό.
Ομως, ο ευατός μας - Εγώ, η Μόνιμη δηλαδή Προσωπικότητα έστω και με γράμματα μικρά, είναι αιώνιος.
Ποιά τώρα, όμως, η σχέση του Εαυτού μας εγώ με μικρά γράμματα, με τον Εαυτό μας ΕΓΩ, με κεφαλαία γράμματα ;
Ποιά η σχέση της Μόνιμης προσωπικότητας, με την ψυχή Αυτοεπίγνωση;
Ο εαυτός μας Μόνιμη Προσωπικότητα, είναι εκείνος πού μπαίνει μέσα στους κόσμους της χωριστικότητας, δέχεται εντυπώσεις και ζει τον γνωστό τρόπο ζωής. Είναι ο μικρός κύκλος, που θα ανοίξει, μέχρι να φθάσει, κάποια ημέρα. στην περιφέρεια του μεγάλου κύκλου, που ονομάζεται Ψυχή Αυτοεπίγνωση.
Μπορούμε, δηλαδή, να δούμε σε κάθε άνθρωπο δύο κύκλους. Ο ένας, που έχει πολύ μεγάλη περιφέρεια, είναι ο εαυτός μας Ψυχή Αυτοεπίγνωση και είναι ίδιος για όλους τους ανθρώπους. Μέσα σ’ αυτόν τον μεγάλο κύκλο και ξεκινώντας από το κέντρο του, θα δούμε άλλους κύκλους μικρούς και μεγάλους. Οι κύκλοι αυτοί, είναι ο εαυτός μας ψυχή Αυτοεπίγνωση - Μόνιμη Προσωπικότητα.
Γιατί την λέμε Ψυχή Αυτοεπίγνωση - Μόνιμη - Προσωπικότητα; Γιατί ο κύκλος βρίσκεται μέσα στον μεγάλο κύκλο και δεν υπάρχει κανένα σημείο του, που δεν είναι χώρος του κύκλου, με το ίδιο κέντρο.
Ανοίγει δε συνεχώς ο μικρός κύκλος, μέχρι την στιγμή που η περιφέρειά του θα συμπέσει με την περιφέρεια του μεγάλου κύκλου. Θα χαθεί ο μικρός αυτός κύκλος, θα αφομοιωθεί από τον μεγάλο; Θα χαθεί τίποτε από την εμπειρία του μικρού κύκλου; Όχι. Το μικρότερο, εντός του μεγαλύτερου, θα εκταθεί μέχρι να γίνει μεγάλο. Ο εαυτός μας Μόνιμη Προσωπικό-τητα, μέσω των διαφόρων ενσαρκώσεων και εμπειριών, θα αναπτυχθεί σε σημείο που θα γίνει ένα με τον Εσώτερο εαυτό μας - Ψυχή Αυτοεπίγνωση : « Το φθαρτό θα ενδυθεί την αφθαρσίαν και το θνητόν την αθανασίαν »!
Ώστε, τον σημερινό εαυτό μας, αυτόν που νοιώθουνε όταν λέμε εγώ είμαι, εγώ αισθάνομαι, σκέπτομαι, αντιλαμβάνομαι αυτό ή εκείνο, δεν θα τον χάσουμε, γιατί αυτός είναι ο αιώνιος εαυτός μας. Με την ενδοσκόπηση ανακαλύπτουμε ότι οι εντυπώσεις και οι εμπειρίες, που συνθέτουν τον καθημερινό εαυτό μας συνεχώς περνούν και έρχονται άλλες. Θα δούμε ότι οι σκέψεις, οι επιθυμίες και τα αισθήματα του παρελθόντος, δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τις επιθυμίες, τα αισθήματα και τις σκέψεις που βιώνουμε σήμερα. Ωστόσο, εμείς που σκεπτόμαστε στο παρελθόν, είμαστε οι ίδιοι που σκεπτόμαστε και σήμερα. Μπορούμε, τώρα να ξεχωρίσουμε τον εαυτό μας Μόνιμη Προσωπικότητα, σαν ένα κέντρο που μπορεί να δέχεται εντυπώσεις. Το μόνιμο αυτό άτομο, είχαμε πει, εγκλείει όλη την πείρα και την γνώση και είναι σε συντο-νισμό με τον Νόμο, για να γίνεται η σύγκριση της αντίληψης των γεγονότων, με την πραγματικότητα, και είναι εκεί, που κάθε προσωπικότητα καταγράφει την συμπεριφορά, τον τρόπο του σκέπτεσθαι, του συναισθάνεσθαι και του ζειν, ενός ανθρώπου.
Όταν συμπληρώνει τον κύκλο ζωής, ένας άνθρωπος Προσωπικότητα, διαλύεται το παχυλό υλικό του σώμα και αποσύρεται το μόνιμο άτομο με την Μόνιμη Προσωπικότητα στον ψυχικό κόσμο ( Σ.Σ. Μέσον Δώμα ).
Εκεί, η Μόνιμη Προσωπικότητά μας, ανάλογα με την σύσταση της, ανάλογα με το ποιόν του ατόμου, θα βρεθεί στο κατάλληλο πεδίο ή υποπεδίο του ψυχικού κόσμου.
Στον ψυχικό κόσμο, η Μόνιμη Προσωπικότητα θα αρχίσει να καταταγράφει εμπειρίες, με προσωπείο πάντοτε αυτό της τελευταίας της ενσάρκωσης. Ο εαυτός μας, μέσα στον κόσμο, έχει διπλή υπόσταση, την οποία όμως δεν μπορούμε να αντιληφθούμε από την σκοπιά του υλικού σώματος. Ωστόσο, είναι εύκολο να την βρούμε, όντας στο ψυχικό σώμα.
Είναι ο εαυτός μας Μόνιμη Προσωπικότητα, ο ορθολογιζόμενος εαυτός μας και ο εαυτός τελευταία προσωπικότητα που δέχεται και εδώ τον πόνο ή την αγαλλίαση, ανάλογα με την συμπεριφορά του στον παχυλό υλικό κόσμο.
Ναί, υπάρχουν και οι κολάσεις και οι παράδεισοι, σαν τόποι εμπειρίας και πολυτίμων μαθημάτων, όχι για την προσωρινή μας προσωπικότητα, όνομα, εθνικότητα, σύνολο επιθυμιών, σκέψεων, επιδιώξεων, αλλά για την Μόνιμη Προσωπικότητα, τον πραγματικό κατώτερο εαυτό μας. Τον εαυτό μας αυτόν, θα πρέπει, μέσω της ενδοσκόπησης, να τον βρούμε.
Όταν τον βρούμε, θα είμαστε από εκείνους οrroioι δεν θα γευθούν θάνατο, όπως είπε ο Κύριος ημών ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ.
Η κεντρική Μόνιμη Προσωπικότητα, όταν δεν έχει να πάρει άλλα μαθήματα στον ψυχικό κόσμο, θα αποσυρθεί στov νοητικό κόσμο, σε κάποιο ανάλογο πεδίο ή υποπεδίο του κόσμου αυτού.
Στον ψυχικό κόσμο έχουμε επτά πεδία ή σαράντα εννέα ( 49 ) υποπεδία.
Το ίδιο έχουμε και στον νοητικό κόσμο, ( 7 πεδία και 49 υποπεδία ).
Όταν η Μόνιμη Προσωπικότητα συμπληρώσει τον κύκλο ζωής και λάβει τις απαραίτητες εντυπώσεις και από τον νοητικό κόσμο, θα περιπέσει τότε σε μία ευχάριστη, θα λέγαμε, νάρκη. Κατά την περίοδο αυτήν, οι Κύριοι τής Ειμαρμένης, οι Κύριοι της αιτίας και του αποτελέσματoς δίνουν στη Μόνιμη Προσωπικότητα, όλων των ανθρώπων ακόμα και των πιο κολασμένων, κατάλληλη νοητική ύλη που θα την μεταχειρισθεί αργότερα η ίδια και οι Αρχάγγελοι της δημιουργίας, μαζί με το ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, για να κτίσουν το νέο της νοητικό σώμα. Ακολούθως θα κατέλθει στους ψυχικούς κόσμους και θα παραμείνει σε κατάσταση αναμονής, έως ότου και πάλιν οι Κύριοι της Ειμαρμένης τού δώσουν ψυχικό υλικό, με το οποίο θα κτίσει το ψυχικό της σώμα. Θα κατέλθει, εν συνεχεία, στον αιθερικό κόσμο τού. παχυλού υλικού σώματος και οι Κύριοι της Ειμαρμένης έχοντας υπόψη τους τον Νόμο της Αιτίας και του Αιτιατού ( αυτό που θα λέγαμε ΚΑΡΜΑ ή νόμο του αντι-πεπονθότος ), τους Νόμους της αγάπης της συμπάθειας και του συντονισμού, θα δώσουν, στην Κεντρική προσωπικότητα, το περιβάλλον για να ενσαρκωθεί.
Όμως, δεν πρέπει να νομίσουμε ότι, επειδή οι μεγάλοι αυτοί Κύριοι του ελέους και της Ειμαρμένης έχουν δώσει στην Κεντρική μας Προσωπικότητα υλικό ανάλογο με το ποιόν του μονίμου ατόμου, δεν της δίνουν την ευκαιρία, στην νέα της ενσάρκωση, να χρησιμοποιήσει περισσότερο και καθαρότερο υλικό για να εξελιχθεί. Όμως, παρόλο ότι της δίδεται αυτή η ευκαιρία, θα πρέπει με δική της προσπάθεια, δική της αντίληψη και δική της ελεύθερη θέληση να επιδιώξει να εξαγνισθεί.
Και εδώ είναι ο ανεκτίμητος Νόμος του Θεϊκού ελέους !
Είμαστε κάτω από συνθήκες και Νόμο. Όμως, έχουμε και την ελευθερία της βούλησης και όλες τις δυνατότητες και πιθανότητες για πιο γρήγορη, θα λέγαμε, απαγκίστρωση από το λεγόμενο κακό, τον πόνο και την απόγνωση.
« αιτείτε και δοθήσεται » είπε ο Πολυαγαπημένος.
Ώστε θα χρειασθεί, από την Κεντρική Προσωπικότητα και από την καινούργια που κτίζεται, προσπάθεια και θέληση για να συντελεσθεί ο απαραίτητος εξαγνισμός. Με την ενδοσκόπηση, μπορούμε να δούμε τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ της Μόνιμης Προσωπικότητας εαυτού μας, σαν ένα σύνολο επιθυμιών σκέψεων μέσα στην παχυλή ύλη, χωρίς σοβαρή σημασία, και της ψυχής Αυτοεπίγνωσης μέσα στο αιώνιο παρόν.
Μπορούμε να δούμε καθαρά τον πραγματικό εαυτό μας μέσα στην παχυλή ύλη, στον ψυχικό και τον νοητικό κόσμο. Μπορούμε να τον ερευνήσουμε, να τον μελετήσουμε, να τον απλώσουμε και να τον αφομοιώσουμε με τον εσώτεpo εαυτό μας Ψυχή Αυτοεπίγνωση. Τότε θα είναι η στιγμή που θα δεχθούμε το βάπτισμα του πυρός. Θα είναι η στιγμή που θα βαπτισθούμε, όχι με ύδωρ, αλλά με Πνεύμα και Πυρ ( Σ.Σ. τρίτη περιοδεια δια του πυρός στον Τεκτονισμό κατά την μύηση σε βαθμό μαθητή ). Τι θα είναι η στιγμή εκείνη για μας, δεν είναι εύκολο να την περιγράψουμε. Θα είναι, ίσως, η απολύτρωση; Δεν είναι εύκολο να το πούμε. Όμως, δεν είναι το τέρμα του δρόμου μας.
Είναι ένας σταθμός. Ο πρώτος ίσως λαμπρός και ωραίος σταθμός, από τον οποίο, εάν στραφούμε προς τα πίσω, θα δούμε πόνο, απόγνωση, άγνοια και σκότος. Θα αντιληφθούμε δε, για πρώτη φορά, ότι τώρα προχωρούμε τρος τους κόσμους του φωτός, της ζωής. Έχουμε φύγει :τό τους κόσμους της χωριστικότητας και μπαίνουμε με την πείρα μας υπό μάλης, στους κόσμους της απολύτρωσης.
Το Μόνιμο πλέον Άτομο είναι ένα βιβλίο κλειστό, πλήρες ωστόσο εμπειριών και Σοφίας !
Έχουμε ακόμη να διανύσουμε δρόμο, μέχρι να φθάσουμε στον εαυτό μας Ψυχή Αυτοεπίγνωση, πλην, όμως, αυτός ο εαυτός είναι ορατός πλέον. Τον βλέπουμε, τον αισθανόμαστε, τον γνωρίζουμε. Δεν μας έχει εναγκαλισθεί ακόμα. Αυτό θα γίνει με δική μας προσπάθεια. Εμείς είμαστε οι αθλητές, η ταύτιση είναι το έπαθλο.
Θα εστιάσουμε την προσοχή μας, τώρα, στην Mόνιμη Προσωπικότητα, επειδή αυτή είναι το αναλλοίωτο μέρος της Ψυχής Αυτοεπίγνωσης, που κατέρχεται στους τοποχρονικούς κόσμους για να αντλήσει πείρα και να επενδυθεί την σοφία, ώστε να οδεύσει ασφαλώς προς το καθομοίωσιν.
Μπορούμε να εννοήσουμε, πλέον, ότι ο γήϊνος εαυτός μας δεν είναι η προσωρινή μας προσωπικότητα, η οποία άλλωστε, δεν σημαίνει παρά κάποιο όνομα, κάποιες επιθυμίες, κάποιες σκέψεις και κάποια ενδιαφέροντα, που συνεχώς αλλάζουν. Η τελευταία, όπως έχουμε πεί, ονομάζεται φαινόμενο της ζωής, και από της πλευράς αυτής, πολύ λίγα διαφέρει ο άνθρωπος από τα διάφορα είδη του ζωικού βασιλείου.
Ο Αθάνατος Άνθρωπος είναι τριαδικός, όπως το ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΙΝΑΙ. Έχει και αυτός το Είναι του, τον Λόγο και την έκφραση.
Ότι υπάρχει μέσα στα Σύμπαντα ( όχι μόνον στο παχυλό υλικό Σύμπαν ), ότι υπάρχει μέσα στην Δημιουργία, η οποία δεν εξαντλείται στο ορατό μόνον μέρος της, υπάρχει και μέσα στον άνθρωπο. Τα πάντα δε, και ο άνθρωπος, υπάρχουν μέσα στο ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΙΝΑΙ.
Αλλά ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΛΟΓΟΣ λέγει : « Ο ΠΑΤΗΡ μείζων ΜΟΥ εστί ». Αυτό είναι αλήθεια, αν και δεν είναι εύκολο να αντιληφ-θούμε, σαν άνθρωποι, ούτε το ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΙΝΑΙ, ούτε την έκφραση ΤΟΥ, που ονομάζουμε ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ. Έχουμε, όμως, ένα ενδιάμεσο μεταξύ του ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΕΡΑ και της έκφρασης ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.
Το ενδιάμεσο αυτό είναι ο ΛΟΓΟΣ έκφραση, ο οποίος εκ του ΠΑΤΡΟΣ λαμβάνει. Το ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΙΝΑΙ περιλαμβάνει την απόλυτη Πανσοφία, Παναγαθότητα, Παντοδυναμία και πολλά άλλα τα οποία δεν μπορεί να χωρέσει ο νους του ανθρώπου. Είναι άπειρες οι προεκτάσεις και η Πανσοφία ΤΟΥ, είναι δε ΘΕΟΣ πέραν κάθε αντιληπτής έννοιας.
Κατά τρόπο ανάλογο και ο Εσώτατος Εαυτός μας είναι Πνεύμα άμορφο, αιώνιο, άπειρο, από το οποίο αντλούμε εμείς, μετά που θα προεκταθούμε, την Παντοδυναμία, Πανσοφία και Παναγαθότητα. Μη φαντασθούμε ότι, προτού το Πνεύμα Άνθρωπος περάσει μέσα από την Ιδέα του Ανθρώπου ήταν κάτι το ασήμαντο, ή το μικρό. Όχι, ήταν ΘΕΟΣ-ΛΟΓΟΣ !
Τώρα. ας σταθούμε λίγο στον κόσμο των Ιδεών. Η Ιδέα Άνθρωπος, όπως και όλες οι άλλες Ιδέες, βρίσκεται μέσα θείο Διαλογισμό του ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΕΙΝΑΙ. Όμως, τι είναι ιδέα; Ασφαλώς, το κάθε τι, που θα εκφράσει ένας Λόγος - Πνεύμα, μέσα στο αιώνιο παρόν. Τι, όμως, καθορίζει ποιες από τις Θείες Μονάδες θα περάσουν μέσα από την Ιδέα του Ανθρώπου; Αυτές οι ίδιες, οικεία βουλήσει, αποφασίζουν και είναι στο σημείο αυτό, που θεμελιώνεται και επισημοποιείται η απόλυτη ελευθερία του Ανθρώπου, για την επιλογή του τρόπου με τον οποίο θα δημιουργήσει την αυτοεπιγνωσιακή του κατάσταση, η οποία είναι απαραίτητη για την επιστροφή του στην ΘΕΩΣΗ !
Ο Άνθρωπος διέρχεται διά της αρχαγγελικής ιδέας, η οποία είναι μία μήτρα. Την μήτρα αυτή την δημιούργησε ο Ουράνιος Πατέρας, για να περάσουν μέσα από αυτήν οι θείες Μονάδες και να γίνουν, από εκείνη την στιγμή, Ψυχές Αυτοεπιγνώσεις. Ο εαυτός μας, σαν Πνεύμα, πριν περάσει από την Ιδέα του Ανθρώπου, ήταν Ζωή - Αυτοεπίγνωση. Δεν ήταν, όμως, τοποχρονική αυτοεπίγνωση, που είναι κάτι περισσότερο, κάτι το εντελώς ξεχωριστό ! Ήταν μέσα στο όλον και, παρόλο ότι ήταν Θεία Μονάδα, δεν μπορούσε να αντιληφθεί τον εαυτό της σαν κάτι το ξεχωριστό μέσα στο ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΙΝΑΙ !
Ώστε, από την στιγμή που πέρασε μέσα από την Ιδέα του Ανθρώπου, κέρδισε την Οντοποίηση !
Την Αυτοεπίγνωση, τώρα, την βλέπουμε σε διάφορα στάδια. Την βλέπουμε σαν υποσυνείδητη αυτοεπίγνωση, σαν ενσυνείδητη αυτοεπίγνωση και σαν υπερσυνείδητη αυτοεπίγνωση.
Ο Άνθρωπος μέσα στον ΘΕΟ, πριν, δηλαδή, προεκταθεί ζούσε μέσα στην απόλυτη Μακαριότητα. Έπρεπε όμως, να περάσει από την Ιδέα του Ανθρώπου, να ενσαρκωθεί, να γνωρίσει το φαινόμενο τής ζωής, να οντοποιηθεί και να επιστρέψει, οντοποιημένος πλέον, μέσα στον ΘΕΟ ΠΑΤΕΡΑ, για να γίνει αυτή η κατάσταση, που « τα πάντα είνα μέσα στα πάντα »! Αυτό είναι μόνον προνόμιο των Θείων Μονάδων, που διέρχονται από την Ιδέα του Ανθρώπου, και κανείς άλλος, ούτε οι Αρχάγγελοι, δεν μπορεί να κερδίσει αυτού του είδους την οντοποίηση ! Είναι, γι’ αυτό, απαραίτητο να γνωρίσει η Θεία Μονάδα το φαινόμενο της ζωής μέσα στους χωριστικούς κόσμους.
Όταν το Πνεύμα εισέρχεται στην Ιδέα - Άνθρωπο ταυτόχρονα, ασήμαντο μόνον μέρος του, προεκτείνεται και γίνεται η μεγαλόπρεπη Ψυχή Αυτοεπίγνωση. Ωστόσο, το ανάστημα της Ψυχής Αυτοεπίγνωσης, είναι μηδαμινό, συγκρινόμενο με εκείνο του Πνεύματος. Ο Εσώτατος Εαυτός μας, σε μέγεθος και λαμπρότητα, μοιάζει με ήλιο ! Η Ψυχή Αυτοεπίγνωση, όμως, μπορεί να συγκριθεί με δέσμη μόνον ακτινών του ήλιου!
Ο Εαυτός μας Θεία Μονάδα, σαν όλον, δεν έχει εισέλθει στην Ιδέα του Ανθρώπου, ούτε έχει ενσαρκωθεί. Η προέκτασή του, εν τούτοις, η οποία κατέρχεται στους κόσμους των εμπειριών, είναι ποιοτικά όμοια μέ τον αιώνιο Εαυτό-Θεία Μονάδα.
Την ίδια στιγμή, το Πνεύμα Εσώτατος Εαυτός δημιουργεί άλλη προέκταση, τον αιώνιο εαυτό μας Μόνιμη Προσωπικότητα.
Ποιος έχει, τώρα, δημιουργήσει την μορφή του ανθρώπου ; Ποιός έχει μορφοποιήσει το υλικό σώμα, με τόσο περίπλοκο τρόπο, ώστε να ζει άνετα μια Οντότητα;
Αυτό είναι έργο της Μόνιμης Προσωπικότητας, σε αντιδιαστολή προς την προσωρινή προσωπικότητα, ή απλώς προσωπι-κότητα, που δεν είναι παρά το προσωπείο της Μόνιμης Προσωπικότητας!
Όμως, και η προσωρινή προσωπικότητα, που είναι κοινό δημιούργημα της ίδιας της Ψυχής Αυτοεπίγνωσης και Μόνιμης Προσωπικότητας, η οποία την προεκτείνει, αποκτά και αυτή δική της ζωή, γιατί ο ΘΕΟΣ, από τον οποίον τα πάντα εκπορεύονται, προεκτείνει μόνον ζωντανές μορφές .
Η ζώσα αυτή προσωπικότητα είναι ικανή, διαλογιζόμενη και επιθυμούσα, να προεκτείνει αιθερική και νοητική ύλη και να δημιουργήσει τα λεγόμενα Στοιχειακά ►. Ο προορισμός της, ωστόσο, είναι να εφοδιάσει την Μόνιμη Προσωπικότητα, με γνώση και εμπειρία, και ουδέν πέραν αυτού !
Σαν προσωρινή προσωπικότητα, είμαστε θνητοί ! Περιλαμβάνει δε, στην περίπτωση αυτή, ο όρος προσωπικότητα, το υλικό σώμα, τις επιθυμίες, τις σκέψεις, τις επιδιώξεις και γενικά, ολόκληρο το φαινόμενο της ζωής.
Δεν πρέπει να ανησυχούμε, γνωρίζοντας ότι, σε κάποια στιγμή, η προσωρινή μας προσωπικότητα και το υλικό σώμα θα διαλυθούν! Το ίδιο θα συμβεί και στο ψυχικό και στο νοητικό σώμα. Ωστόσο, κάτι μένει ! Μένουμε εμείς οι ίδιοι ! Εμείς, που αυτήν την στιγμή λέμε, εγώ, είμαι Εγώ. Που νοιώθουμε σαν Εγώ, που αισθανόμαστε, χωρίς να σκεπτόμαστε το όνομά μας και που λειτουργούμε σαν εσώτερη φύση, πέρα από την επιρροή των συναισθημάτων.
Πόσες σκέψεις και επιθυμίες δεν έχουμε αποβάλει για να τις διαδεχθούν ωριμότερες και καθαρότερες και πόση ύλη δεν απορρίπτουμε, όταν την θεωρούμε άχρηστη; Όπως δεχόμαστε, αποβάλουμε κιόλας ! Αλλά ποιός δέχεται; Ποιός επιλέγει; Ποιος αποβάλλει; Η προσωπικότητα εαυτός μας ! Το σημερινό μας όνομα, οι επιθυμίες μας ο σκέψεις μας, τα ενδιαφέροντά μας, όλα αυτά, θα συνεχίσουν, μετά την διάλυση του υλικού μας σώματος, να υπάρχουν στον ψυχικό κόσμο. Ο Άνθρωπος δεν προεκτείνεται μόνο στον παχυλό υλικό κόσμο, αλλά και στον ψυχικό και τον νοητικό. Ο Θάνατος, εν τού-τοις, ως φαινόμενο, γιατί είναι μόνον φαινόμενο, αφορά μόνον στο παχυλό υλικό σώμα.
Τρομάζουμε, ζώντας στη Γη και βλέποντας μία προσωπικότητα να απέρχεται ( πεθαίνει ) και το υλικό της σώμα vα διαλύεται. Όμως, εκείνος που φεύγει δεν έχει αυτή την εντύπωση, γιατί δεν αντιλαμβάνεται το φαινόμενο του θανάτου, όπως εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε το φαινόμενο του ύπνου. Διότι, κατά την διάρκεια του ύπνου, ο άνθρωπος βγαίνει από το υλικό του σώμα. Όμως δεν αισθάνεται πόνο ! Είναι και αυτό μια κατάσταση αναγκαία !
Πολλές φορές ο άνθρωπος, βλέποντας τον συνάνθρωπό του να απέρχεται και να αφήνει πίσω του το υλικό σώμα, διερωτάται: Υποφέρει; Πονεί; Σίγουρα, όχι ! Ο πόνος είναι μία αντίληψη, που την συναντάμε μόνον μέσα στο φαινόμενο της ζωής και όχι του θανάτου ! Ας μη αδικούμε την θεία κατάσταση της απαλλαγής της προσωπικότητάς μας από το υλικό σώμα, όταν δεν το χρειάζεται πλέον !
Μετά το θάνατο, το Μόνιμο Άτομο, από ουσία και ύλη, που ήταν μέχρι τώρα, μετατρέπεται σε φως ! Η γνώση μετατρέπεται σε Σοφία !
Εχουμε, για παράδειγμα, το πυρ, που μας δίνει την φλόγα, όσο έχει κάτι υλικό για να κάψει. Όταν εξαντληθεί το καύσιμο, το φως παύει να υπάρχει για τα υλικά μάτια μας.
Το κοσμικό, όμως, φως, είναι διάχυτο γύρω μας. Είναι η αιθερικότητα-ζωϊκότητα, από την οποία κτίζονται το Μόνιμο Άτομο και η Μόνιμη Προσωπικότητα. Σαν Μόνιμη προσωπικότητα ο εαυτός μας, είναι Αγιοπνευματικός. Σαν Αυτοεπίγνωση, είναι Λογοϊκός.
Μην φαντασθούμε, όμως ότι είμαστε γεννήματα του ΧΡΙΣΤΟΥ ΛΟΓΟΥ !
Άλλος είναι ο ΠΑΤΕΡΑΣ μας ! Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ωστόσο, μας αποκαλεί « Πηγαίνω εις τον Πατέρα Μου και Πατέραν σας, Θεόν μου και Θεόν σας », λέγει.
Εκείνος, είναι ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ! Κάθε ένας από μας σαν Ψυχή Αυτοεπίγνωση, είναι ένας Λόγος ! Μα υπάρχουν πολλοί Λόγοι; Τόσοι, όσοι και οι Αρχάγγελοι ! Κάθε Αρχάγγέλος, μυριάδες Αρχάγγελοι, του ιδίου γένους, είναι όλοι Λόγοι.
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ δε ΛΟΓΟΣ, είναι η πληρέστερη έκφραση του ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΕΙΝΑΙ. Είναι, σύμφωνα με την Εκκλησία μας,
« Ο Των πάντων Αγίων, ΑΓΙΩΤΑΤΟΣ ΛΟΓΟΣ »!
Ωστε, να μην υποτιμάμε τους εαυτούς μας, όταν ζούμε στον παχυλό υλικό κόσμο, σαν προσωρινές προσωπικότητες και μας κτυπούν ανελέητα τα πάθη και οι επιθυμίες. Εμείς είμαστε Θείες Μονάδες, ολοκληρωμένα μέρη του ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΕΙΝΑΙ, Υιοί του Ανθρώπου !
Ας μη λατρεύσουμε, όμως, την Ιδέα- Άνθρωπο, αλλά ΕΚΕΙΝΟΝ, που, μέσα στον Θείο Διαλογισμό Του, εδημιούρησε τις Ιδέες και τα Σύμπαντα ! Το Μεγαλείο του Δημιουργού, το διηγούνται οι Ουρανοί του παχυλού υλικού κόσμoυ !
Το διηγούνται, εντονότερα, οι ψυχικοί κόσμοι ! Και ακόμη περισσότερο, το διηγούνται και το εκφράζουν οι νοητικοί κόσμοι !
Όμως, κανείς, ούτε άνθρωπος, ούτε αρχάγγελος, ούτε άγγελος, δεν χρειάζεται να διηγηθεί το Μεγαλείο του ΑΙΩΝΙΟΥ, πέραν των κόσμων αυτών ! Οι Θείες Μονάδες ζούν το Μεγαλείο του ΥΨΙΣΤΟΥ, ανά πάσαν στιγμή, ευρισκόμενες μέσα στην χαρά του ΚΥΡΙΟΥ τους !
Η γήινη χαρά, είναι ένα τίποτα, μπροστά στην Μακαριότητα ! Το τι είναι, όμως, Μακαριότητα, δεν μπορούν το εκφράσουν ανθρώπινοι λόγοι: « Οφθαλμός ουκ είδεν, ούς ουκ ήκουσεν και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβηοαν, α ητοίμασεν ΚΥΡΙΟΣ ο ΘΕΟΣ τοις αγαπώσιν την Eπιφάνειαν Αυτού »!
Αυτός που θα μας εισαγάγει στην Βασιλεία τών Oυρανών, βαπτίζοντάς μας « εν πνεύματι και πυρί », είναι « Ο των πάντων Αγίων, ΑΓΙΟΤΑΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ». Με το βάπτισμα αυτό θα εισέλθουμε στην ΘΕΩΣΗ !
Το βάπτισμα, που δίνει η Αγιοτάτη του Χριστού Εκκλησία, είναι βάπτισμα «εις άφεσιν αμαρτιών». Ο Άγιος Ιωάννης, όμως, ο Πρόδρομος, είχε πεί « Ο οπίσω μου Ερχόμενος - και εννοούσε τον ΧΡΙΣΤΟ ΛΟΓΟ - θα σας βαπτίσει εν πνεύματι και πυρί »!
Ο θάνατος, ακόμα και μετά από μια πολύχρονη ασθένεια, είναι ανώδυνος. Θα δούμε τον άρρωστο να υποφέρει γιατί αυτό επιβάλλει το ΚΑΡΜΑ του, αλλά αυτό είναι ένα φαινόμενο της ζωής, μέσα στην παχυλή ύλη. Ο απερχόμενος αισθάνεται πιο ελαφρύς, πιο ελεύθερος και, εάν είχε το υλικό του σώμα πληγές, δεν θα τις έχει στο ψυχικό αντίστοιχο.
Όταν εξελιχθεί, θα βρεθεί σε ανάλογο πεδίο ή υποπεδίο του ψυχικού κόσμου, σύμφωνα με την ζωή της τελευταίας του προσωπικότητας και με όσα έχει αποτυπώσει στο Μόνιμο Άτομο.
Το Μόνιμο αυτό Άτομο δεν είναι, σε σύγκριση με τον εαυτό μας, τίποτα περισσότερο απ’ ότι είναι τα διάφορα σώματά μας (παχυλό, ψυχικό, νοητικό). Είναι, όμως, κάτι, που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, σαν σκεπτόμενες οντότητες, για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, μέσα στο φαινόμενο της ζωής. Είναι, ας πούμε, το ημερολόγιο της Μόνιμης Προσωπικότητας. Ωστόσο, το βιβλίο αυτό συνοδεύει πάντοτε την Μόνιμη Προσωπικότητα, χαράσσοντάς της τον πόνο και την χαρά, την πορεία προς την τελεολόγηση
Και προβάλλει το ερώτημα τώρα, ποιο όνομα θα φέρει προσωπικότητα, όταν εισέλθει στον νοητό κόσμο, αφού μέσα στο Μόνιμο Άτομο, έχει καταγράψει χιλιάδες ονόματα ; Ποιες επιθυμίες θα κουβαλάει μαζί της, αφού αλλάζει καθημερινά και σε κάθε ηλικία; Ποιές θα είναι οι σκέψεις της;
Η Μόνιμη Προσωπικότητα κουβαλάει, τώρα μαζί της, μόνον την εμπειρία. Τίποτε άλλο !
Εισέρχεται στην Ψυχή Αυτοεπίγνωση και εκεί, όπως λέγει ο Απόστολος των Εθνών « το φθαρτόν θα ενδυθεί την αφθαρσίαν και το θνητόν, την αθανασίαν »!
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι ο άνθρωπος, μέσα στον νοητό κόσμο, διατηρεί μόνον τις εμπειρίες που έχει απο τους τοποχρονικούς κόσμους και δεν θυμάται λεπτομέρειες.
Ας ανακεφαλαιώσουμε τώρα, χάριν καλλίτερης αντίληψης, την έννοια της Αυτοεπίγνωσης, στις διάφορες εκφράσεις της. Διότι η Αυτοεπίγνωση είναι μία, παρόλο ότι την συναντάμε σε τρία στάδια ( Ψυχή Αυτοεπίγνωση, Μόνιμη Προσωπικότητα, προσωρινή προσωπικότητα).
ΑΥΤΟΕΠΙΓΝΩΣΗ, ΩΣ ΓΕΝΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ: Είναι η επίγνωση του Εαυτού μας στα διάφορα στάδια της έκφρασής του και της υπόστασής του. Μολονότι η Αυτοεπίγνωση δεν είναι τοποχρονική κατάσταση, πρέπει, εν τούτοις, για να .γίνει αντιληπτή, να ακτινοβολήσει μία προσωπικότητα εντός των τοποχρονικών γεγονότων.
Είμαστε εικόνα και ομοίωση του ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ! Ως προς τί, όμως, είμαστε εικόνα και ομοίωσή Του ;
ΠΡΩΤΟΝ : Έχουμε την Αυτάρκεια, που είναι Θεία Φύση
ΔΕΥΤΕΡΟΝ : Μπορούμε, ως Λογοϊκή έκφραση του ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΕΙΝΑΙ, να εκφραζόμαστε μέσα στο δικό μας σύμπαν, που είναι ο μικρόκοσμος, όπως και ΕΚΕΙΝΟΣ εκφράζει τον ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ Λογοϊκά, μέσα στα Σύμπαντά ΤΟΥ.
ΤΡΙΤΟΝ : Διότι έχουμε τη δύναμη του σκέπτεσθε συναισθάνεσθαι και του ζειν. Μπορούμε, δηλαδή εκφράσουμε τον Εαυτό μας, σαν Βούληση ανεξάρτητη απο: το περιβάλλον.
Ο άνθρωπος, με δική του ελεύθερη βούληση, δήμιουγεί τους χωριστικούς κόσμους, και δημιουργεί, επίσης. ένα νέο εαυτό, την προσωρινή προσωπικότητα, που εκφράζει τον εαυτό της, μέσα στους κόσμους αυτούς, κατά ατελή θα λέγαμε, τρόπο. Η ελλιπής ή ατελής αυτή έκφραση τής αυτοεπίγνωσης μας δίνει την έννοια του κακού. Ωστόσο στην πραγματικότητα, κακό δεν υπάρχει. Εκείνο, που δημιουργεί την έννοια του κακού, είναι η έλλειψη αρμονίας που ερμηνεύεται σαν απουσία του αγαθού.
Το κακό είναι μόνο μία αντιληπτή κατάσταση και συναντάται μόνο στους τοποχρονικούς κόσμους. Το κακό, ή γεγονότα ακόμη που μας δίνουν την έννοια του κακού, θα τα συναντήσουμε μέσα στον χρόνο και τον χώρο, κυρίως στον κόσμο των τριών διαστάσεων και, βεβαίως, στον κατώτερο νοητικό κόσμο, σαν κολάσεις. Αλλά, όλοι αυτοί οι κόσμοι, είναι κόσμοι χωριστικότητας, όχι κόσμοι του ΟΛΟΥ.
Το κακό δεν υπάρχει στον Νοητό Κόσμο ! Όσοι έχουν εισέλθει στον Νοητό Κόσμο, βλέπουν ότι εκεί δεν υπάρχει κακό, ούτε μπορούν να διαδραματισθούν καταστάσεις που να δίνουν την έννοια του κακού. Εκεί βασιλεύει η αρμονία ! Και όπου υπάρχει η αρμονία, το κακό απουσιάζει παντελώς!
ΨΥΧΗ ΑΥΤΟΕΠΙΓΝΩΣΗ : Γνωρίζουμε ότι είμαστε προεκτάσεις του ΑΠΟΛΥΤΟΛΥΤΟΥ ΕΙΝΑΙ στην Πολλαπλότητά ΤΟΥ.
Επίσης ότι σαν προεκτάσεις, βρισκόμαστε μέσα στον κόσμο της ύπαρξης, την ίδια στιγμή που είμαστε και μέσα στον κόσμο του ΕΙΝΑΙ. Είμαστε στον κόσμο του ΕΙΝΑΙ σαν Θεία Μονάδα και υπάρχουμε, σαν προέκταση - Θεία Αυτοεπίγνωση Δεν είμαστε ακόμα Ψυχή Αυτοεπίγνωση. Ψυχή Αυτοεπίγνωση γινόμαστε, μόλις περάσουμε μέσα από ιδέα του Ανθρώπου, οπότε αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σαν κάτι το πλήρες, που είναι, ωστόσο, ξεχωριστό από το ΟΛΟΝ.
Η ψυχή Αυτοεπίγνωση είναι και ύπαρξη και υπόσταση, που μπορούμε να ονομάσουμε υπόσταση, είναι εκείνο της εκκίνησης. Αυτό της ύπαρξης, είναι το άλλο άκρο της ευθείας, αυτό που βυθίζεται μέσα στους κόσμους της εμπειρίας και της ανέλιξης.
ΜΟΝΙΜΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ: Είναι η προέκταση, η σκιά τρόπον τινά, της Ψυχής Αυτοεπίγνωσης μέσα στους κόσμους της χωριστικότητας, η οποία διϋλίζει την γνώση και αποσταλάσει Σοφία!
ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ : Θα την συναντήσουμε και ως παρούσα προσωπικότητα, ή απλώς προσωπικότητα Είναι η προέκταση της Μόνιμης Προσωπικότητας στον κόσμο των τριών διαστάσεων, με παράλληλη παρουσία και στους άλλους κατώτερους κόσμους. Είναι αυτή που χρησιμοποιεί τις αισθήσεις και παίρνει τις γεύσεις, βάσει των οποίων διαμορφώνεται ο χαρακτήρας. Η Προσωπικότητα αυτή ερμηνεύει, επίσης τις εντυπώσεις και καθορίζει τις αντιδράσεις, που διαμορφώνουν σιγά-σιγά την εκλεπτυσμένη επιλεκτικότητα, η οποία οδηγεί στην απόσπαση του ανθρώπου από τα βαρέα και στην ανύψωσή του στα λεπτά και τα αιθέρια !
Από τη σύλληψη ως την αγκαλιά της μάνας
Μέρος 1ο – η Επιλογή
( Το συγκεκριμένο άρθρο, είναι βασισμένο στην Διδασκαλία του Στυλιανού Αττεσλή, του «Δάσκαλου» των Ερευνητών της Αλήθειας και το συνέταξε ο κος Ντίνος Αναγνωστόπουλος - ιατρός ορθοπεδικός - μεμυημένος στον κύκλο τών Ένδον.
πηγή : http://ippokratiadiaviosi.gr )
Το τεστ βεβαίωσε την εγκυμοσύνη.
Η Μάνα ζήτησε αυθόρμητα προστασία και καθοδήγηση.
Στον κόσμο που ζούμε κάθε μέρα είχαμε Οδηγό κ Εκπαιδευτή τον «Δάσκαλο».
Τώρα, όμως, ανταποκρίθηκε και από τον Ουρανό, πρώτος στο κάλεσμα, ο Δάσκαλος Γιοχανάν (Ιωάννης ο Ευαγγελιστής).
Πώς αισθάνεσαι; Ρώτησε την Μάνα.
Συγκίνηση και Χαρά, του απάντησε.
Πέρασε λίγος καιρός, για να «ακούσει», κάπως από μακριά, κάπως από το βάθος την ίδια απάντηση. Ήταν από μια φων-ούλα, που παρακολουθούσε διακριτικά να μεγαλώνει κύτταρο-κύτταρο το όχημα για το καινούργιο της ταξίδι. Στους υπερ-αισθητούς κόσμους κατά το τέλος του κύκλου μιας Προσωπικότητας φτιάχνεται το σχέδιο της επόμενης ενσάρκωσης.
Το σχέδιο είναι λεπτομερές. Εξαρτάται από το βαθμό καθαρότητας της Ψυχής από τα εναπομένοντα μαθήματα, από την ρύθμιση χρεοπιστωτικών εκκρεμοτήτων, όπως και από τον συγκεκριμένο ρόλο, με τον οποίον θα συμβάλλει η συγκε-κριμένη Ψυχή κατά την νέα της ενσάρκωση στην εξέλιξη του συνόλου της κοινωνίας των ανθρώπων.
Δεν περιλαμβάνει, δηλαδή, το σχέδιο μόνο το σκοπό της ενσάρκωσης, αλλά είναι μια λεπτομερής καταγραφή, ένας λεπτομερής σχεδιασμός, μια λεπτομερής περιγραφή όλων των ενεργειών που πρέπει να εκτελεστούν, μια λεπτομερής περιγραφή όλων των δραστηριοτήτων τις οποίες θα εκτελέσει το όν σε πολύ καθορισμένο χρονικό διάστημα, προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός.
Παρά ταύτα, άσχετα αν οι Νόμοι του Αιτίου προς το Αποτέλεσμα ( Ειμαρμένη, Κάρμα ) δώσουν το κατάλληλο περιβάλλον στην Ψυχή Αυτοεπίγνωση, για να επανενσαρκωθεί, δεν αφαιρείται από την ανθρώπινη Προσωπικότητα η δυνατότητα τής προσωπικής Βούλησης, των επιλογών και των αποφάσεων.
Με αυτή τη διαδικασία επιλέγεται η δόνηση της Ψυχής με την οποία θα γίνει γνωστή στον χώρο, μέσα στο κοσμικό σύμπαν.
Αυτή η συγκεκριμένη δόνηση, που την επιλέγει η Ψυχή μαζί με τους Πνευματικούς Νόμους, προκειμένου να γνωστο-ποιήσει στο σύμπαν την παρουσία της, θα προκαθορίσει το χαρακτήρα και την μορφή του ατόμου που θα γεννηθεί, αλλά και το περιβάλλον στο οποίο θα έλθει.
Οι ψυχές έχουν αφεθεί στην διάθεση του Σύμπαντος. Και την ώρα συνεύρεσης ενός ζεύγους ανθρώπων επιλέγεται μια Ψυχή, που η δόνησή της αντιστοιχείται προς τον κοινό κραδασμό, τον οποίον θα εκπέμψει το ζεύγος γονέων κατά την στιγμή του αμοιβαίου οργασμού. Όχι ο πιο δυνατός κραδασμός, αλλά ο πιο κατάλληλος.
Έκτοτε η Ψυχή πλάθει το σώμα της. Και φτιάχνει τα χαρακτηριστικά της, τις αδυναμίες της, τις ικανότητές της, τα προβλή-ματά της.
Άρα – τον ρώτησα – δεν επιλέγει η ίδια η Ψυχή, πού θα κατέβει ;