ΑΚΑΣΑ - ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΝΟΥΣ - Ο ΑΙΘΕΡΑΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Στον Ανατολικό Εσωτερισμό ο συμπαντικός χώρος, στον οποίον ενσωματώνεται ο Συμπαντικός Νούς, ονομάζεται Ακάσα.

Το Ακάσα είναι η μητέρα του κόσμου, ο κοσμικός αιθέρας του Ησίοδου για να καταλάβετε καλύτερα το τι είναι, όπως και τα δέκα πέπλα των Μάγιας είναι η ίδια ουσία το Ακάσα. Το Ακάσα λοιπόν δεν είναι τίποτε άλλο για τους Ινδουιστές παρά η πνευματική ουσία που διαπερνά το σύμπαν για να του δώσει μορφή. Την λέξη akash ή akasha συναντάμε στην Σανσκρι-τική, Ινδουιστική και Ουρδική γλώσσα και εννοιολογικά σημαίνει διάστημα, κενό, ουρανός, στερέωμα και αιθέρας. Στην Εσωτερική ορολογία akasha είναι « ένα πεδίο ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας » που βρίσκεται αμέσως « πιο κάτω » από τις κατώτερες περιοχές τού Αστρικού κόσμου και μέσα στο οποίο κολυμπάει το Υλικό Επίπεδο, όπως κολυμπάει το ψάρι μέσα στο νερό.

Η περιοχή αυτή ονομάζεται και Ηλεκτρομαγνητική Περιοχή ή Αιθερική Περιοχή ή Αιθερικός κόσμος και αντιστοιχεί στον Άδη των αρχαίων Ελλήνων.

Αυτό το « πεδίο ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας », γέννησε και διατηρεί τον Υλικό κόσμο και κάποτε, όπως λένε οι μυστικι-στικές παραδόσεις θα συσταλεί και θα εξαφανιστούν όλα τα νεφελώματα, οι γαλαξίες, τα ηλιακά συστήματα και οι πλανήτες που τον αποτελούν, για να μεσολαβήσει ένα χρονικό διάστημα προ δημιουργικής κατάστασης και να υπάρξει πάλι μια νέα

Θεϊκή Δημιουργία ( Διάλυση και μεγάλη Διάλυση τής Ινδουιστικής παράδοσης ) .

Στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο στο κεφάλαιο Α΄, στίχος 1 περιγράφεται από τον Ευαγγελιστή αυτή η ακασική γνώση με την φράση : ΕΝ ΑΡΧΗ ἦν ὁ Λόγος καί ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν καί Θεός ἦν ὁ Λόγος· οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρός τόν Θεόν. Πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο. Ἐν αὐτῷ ζωή ἦν καί ἡ ζωή ἦν τό φῶς τῶν ἀνθρώπων·...» .

O Ρούπερτ Σέλντρεϊκ είναι ο διάσημος βιολόγος του Kέμπριτζ και συγγραφέας ο οποίος ανέπτυξε την υπόθεση των λεγόμενων μορφογενετικών πεδίων με συναφή έρευνα και δημοσιεύσεις, σε θέματα σχετικά με την ανάπτυξη και συμ-περιφορά των ζώων και των φυτών. Σύμφωνα με αυτήν την θεωρία, όλες οι πληροφορίες - είτε αυτές αφορούν γεγονότα και ιδέες είτε συνήθειες, συναισθήματα, μορφές ή γαλαξίες και την δομή του DNA - είναι αποθηκευμένες σε ένα πεδίο που, όπως το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο, βρίσκεται παντού. Έτσι, τίποτα δεν χάνεται στο σύμπαν, ούτε ακόμα και αν “ πεθάνει ”. Μπορεί να μετατραπεί από ύλη σε ενέργεια, αλλά δεν θα χαθεί. Το ίδιο ισχύει και για τις σκέψεις μας. Εμείς μπορεί να τις αντιλαμβανόμαστε σαν κάτι φευγαλέο και εφήμερο, όμως έχετε αναρωτηθεί, αλήθεια, πού πάει κάθε σκέψη που κάνουμε όταν παύουμε να την σκεφτόμαστε ; Χάνεται άραγε ή μήπως καταγράφεται κάπου ;

Και οι πράξεις και τα έργα μας, ολόκληρο το παρελθόν μας, κατοικεί μόνο στην μνήμη μας ή μήπως είναι επίσης κατα-γεγραμμένο κάπου στο σύμπαν ;

Για τον Ρούπερτ Σέλντρεϊκ αλλά και για την αρχαία φιλοσοφική και μεταφυσική σκέψη οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα ήταν σαφείς: τα πάντα, όλα όσα έγιναν και ειπώθηκαν, ακόμα και όσα σχηματίστηκαν ως σκέψεις ή επιθυμίες μέσα στο νου των ανθρώπων όλων των εποχών, καταγράφονται συνεχώς σε ένα είδος συμπαντικού αιθερικού αρχείου, στο οποίο η ινδική φιλοσοφία έχει δώσει το όνομα « Aκασικά Aρχεία ».

Ο Πλάτωνας χρησιμοποιεί την λέξη Αιθέρας με την έννοια που την είχε χρησιμοποιήσει και ο Ησίοδος παλαιότερα και που ταυτίζεται με την έννοια του Ακάσα, την πρωταρχική ουσία ή υπόσταση από την οποία πλάθονται όλα τα όντα. Είναι το ελαστικό και εύπλαστο ενεργειακό πεδίο στο οποίο ενοποιούνται όλες οι δυνάμεις.

Όλα είναι κλιμακωτές αποκρυσταλλώσεις τού ουράνιου φωτός ακάσα.

Θα έπρεπε να σταματήσω εδώ διότι όπως καταλαβαίνει κανείς έχει να κάνει με θέματα τα οποία ανέπτυξαν βραχμάνοι, ινδουιστές, βουδιστές….Ενώ πρώτοι και καλύτεροι το είχαν αναπτύξει οι Έλληνες με το όνομα Αιθέρα.

Ας το δούμε : Ετυμολογικά η σημασία της λέξεως Αιθήρ είναι το ανώτατο και καθαρότατο στρώμα του αέρος.

Παράγεται από το ρήμα αίθω που σημαίνει ανάβω, αναφλέγω, φέγγω, φλέγομαι, καίγομαι « αίθω γάρ ού μόνον το καίω, αλλά και το λάμπω » ( Ευστάθιος Παρεκβολαί Είς Ιλιάδα Ψ 250 ).

Άλλα παράγωγα τής λέξεως είναι η αιθάλη, ο αιθίοψ, και πιθανώς η Αίτνα.

Ο Πλάτων στον « Κρατύλο » ετυμολογεί την λέξη λέγοντας ότι παράγεται από « αεί θεί » που σημαίνει αυτό που κινείται συνεχώς ( Κρατύλος 440 b ).

Από τα πανάρχαια χρόνια ο Αιθέρας είναι γνωστός στους Έλληνες. Ο Αιθέρας σύμφωνα με την αρχαία ελληνική γραμ-ματεία είναι και το Πυρ που δίνει ζωή, είναι ο σπινθήρας της ζωής για κάθε πλάσμα.

Τον συναντάμε από τους Ορφικούς και τον Όμηρο, μέχρι τον Αριστοτέλη και τον Πλωτίνο.

Ο Πλάτωνας, εκτός από τα τέσσερα γνωστά στοιχεία/ουσίες του Κόσμου - Γη, Αέρας, Πυρ και Ύδωρ - αναφέρει και την πέμπτη ουσία, την Πεμπτουσία, που είναι υπεραισθητή και διαπερνά τα πάντα.

Για τους Ορφικούς : « έν δέ δέμας βασίλειον, εν ώ τάδε πάντα κυκλείται, πύρ καί ύδωρ καί γαία καί αιθήρ.. »

Ο Αριστοτέλης υποστήριζε πως εκτός από τα τέσσερα στοιχεία ( Γη, Ύδωρ, Αήρ και Πυρ ) υπήρχε στην Φύση και ο Αιθήρ. Σύμφωνα με την άποψη του ο ουρανός διέφερε θεμελιακά από τον κόσμο, καθώς αποτελούνταν από ένα πέμπτο στοιχείο, τον αιθέρα, που ήταν και η « πέμπτη ουσία » της Φύσης ( εξ ού και η λέξη πεμπτουσία ). Ο Αριστοτέλης οδηγή-θηκε σε αυτό το συμπέρασμα επειδή παρατήρησε πως όλα τα ουράνια σώματα είναι φωτεινά, διαγράφουν ατέρμονους κύκλους, είναι άφθαρτα και αμετάβλητα. Επομένως κάποια άγνωστη μορφή ενέργειας θα έπρεπε να είναι υπεύθυνη γι’ αυτό. Βασική αρχή της αριστοτέλειας φυσικής είναι η άρνηση οποιασδήποτε ύπαρξης του κενού μέσα στον χώρο. Η ύπαρξη του κενού θεωρείται παράλογη, και ο Αριστοτέλης το αποδεικνύει με μια σειρά επιχειρημάτων, που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι κόσμος πρέπει να είναι ένας πλήρης και πεπερασμένος χώρος.

Γενικά ο Αιθέρας είναι για τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους η βάση της επιστήμης.

Το πρώτο που εδιδάσκετο ο ‘επιστήμων’ ( εκ του επι + ίσταμαι ), στα περίφημα « Ελευσίνια Μυστήρια ► » ήταν το ταξίδι στον αιθέρα.

Ο μυημένος διδάσκετο την « Αστρική προβολή ►» ή « Αστρικό ταξίδι », δηλαδή την τεχνική του να απομακρύνει κανείς από το βιολογικό του σώμα την ψυχή, δηλαδή το ταξίδι του πνεύματος - ψυχής στον αιθέρα.

Αυτοί ήταν οι πρώτοι Επιστήμονες, διότι έβλεπαν με τον οφθαλμό της ψυχής τους, τον ΝΟΥ ή ΝΟΑ, το βιολογικό τους σώμα, κάτω στην γη, καθώς έφευγαν στον αιθέρα. ΙΣΤΑΝΤΟ δηλαδή ΕΠΙ του βιολογικού τους σώματος.

Ας δούμε με λίγα λόγια λοιπόν το τι ακριβώς είναι τα Ακασικά Αρχεία όπου ακόμα και την επιρροή τους αντέγραψαν από τους αρχαίους Έλληνες..:

Οι επιστήμονες που υποστηρίζουν την θεωρία του Αιθέρα έχουν αποδείξει τις εξής αξιωματικές ιδιότητες του, σύμφωνα με τα ως τώρα δεδομένα :

Ο Αιθέρας υπάρχει παντού, γεμίζει όλο το σύμπαν, διαπερνά κάθε ύλη, είναι η πηγή κάθε ενέργειας, μεταβάλλεται σε ύλη ή μάζα.….εκπέμπει φως, αλλά είναι διαφανής. Δεν υπάρχει θερμότητα στον αιθέρα, δεν υπάρχει απώλεια ενέργειας. Ο Αιθέρας είναι ακίνητος, στάσιμος και αναπόδεικτος …

Ανάμεσα στους επιστήμονες του 19ου αιώνα που υπεράσπιζαν την θεωρία του Αιθέρα ήταν ο Νίκολα Τέσλα, ο εφευρέτης του εναλλασσόμενου ρεύματος, που έφερε επανάσταση στην ηλεκτρομηχανική, καθώς και πάνω από 700 πρωτοποριακές ευρεσιτεχνίες. Ο Τέσλα θεωρούσε πως, « ένας ασύρματος πομπός δεν παράγει ερτζιανά κύματα, τα οποία είναι ένας μύ-θος, αλλά ηχητικά κύματα στον αιθέρα, που συμπεριφέρονται με κάθε τρόπο σαν αυτά στον αέρα, εκτός από το ότι, λόγω της μεγάλης ελαστικής δυνάμεως και εξαιρετικά μικρής πυκνότητας του μέσου, η ταχύτητα τους είναι αυτή του φωτός ».

Κοσμικός Αιθέρας

Αν και μέχρι τη νεότερη επιστήμη, οι ιδέες του Αριστοτέλη για το κενό και τον αιθέρα ήταν αναληθείς έως και αλλοπρό-σαλλες, θα δούμε ότι σήμερα οι αντιλήψεις της σύγχρονης φυσικής επανέρχονται κατά κάποιο τρόπο στην Αριστοτέλεια φυσική. Ούτως ή άλλως οι σύγχρονοι αστροφυσικοί επιστήμονες αναφέρουν ότι το « κενό » του διαστήματος δεν είναι και τόσο κενό μιας και εκεί υπάρχει η λεγόμενη « μεσοαστρική ύλη » ( τα υπολείμματα ύλης που δεν σχηματοποιήθηκαν σε κάποιο άστρο ). Άρα λοιπόν αυτό που αποκαλούμε ως « διαστημικό κενό » δεν είναι ακριβώς κενό.

Εν τούτοις όμως, σύγχρονες απόψεις που πηγάζουν από την Κβαντομηχανική, έρχονται να διαψεύσουν την αντίληψη αυτή και να αναστήσουν για ακόμα μία φορά την ιδέα του Αιθέρα. Συνεπώς μεταξύ των χωρισθέντων ατόμων δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Ούτε καν άδειος χώρος, έννοια που είναι απαράδεκτη, όπως είδαμε στον Αριστοτέλη.

Αφού μεταξύ των χωρισθέντων ατόμων δεν υπάρχει τίποτα, τότε θα αγγίζουν το ένα το άλλο και στην πραγματικότητα, ποτέ δεν θα έχουν χωρισθεί. Το άτοπο αυτό αποτέλεσμα απαλείφεται με την εισαγωγή ενός νέου “ στοιχείου ”, μιας νέας μορφής ύλης, τόσο λεπτής που είναι πολλές φορές μη ανιχνεύσιμη, αλλά απαραίτητης ώστε να γεμίζει τον χώρο μεταξύ των ατόμων και να καθιστά εφικτό τον διαχωρισμό τους.

Η πέμπτη ουσία ή αιθέρας ή Πεμπτουσία, όπως ονομάστηκε μόλις στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, οφείλει τον ορισμό της στην διατήρηση της αυτοσυνέπειας της Δυναμικής και Κινητικής των σωμάτων και έρχεται να αντικαταστήσει την “παθολογική” έννοια του κενού.

Σύγχρονοι ερευνητές ( Δ. Δημόπουλος ) ερμηνεύουν το περίφημο « Ε » που βρισκόταν στον ναό τού Απόλλωνα στους Δελφούς, ως αριθμητικά παραπεμπτικό σ’ αυτήν ακριβώς την Πέμπτη Ουσία.

Λόγω τής “ λεπτής ” υφής του, δικαιολογημένα ο Αιθέρας έχει συνδυαστεί και με την Ύλη και με το Πνεύμα !

Μάλιστα πιστεύεται ότι η αποπομπή του από την σύγχρονη Επιστήμη έχει σαν έμμεσο αποτέλεσμα την αποπνευματο-ποίηση και της Επιστήμης και του ανθρώπου γενικότερα.

Από την άλλη, η Φυσική του Αιθέρα, που μεσουρανούσε τον περασμένο αιώνα, και που έχει απορριφθεί - δολίως κατά την γνώμη πολλών - από την σημερινή επιστήμη, οδηγεί σε αφάνταστες εφαρμογές, κάτι σαν θαύματα ας πούμε.

Διότι ο Αιθέρας είναι το υπόβαθρο – η μήτρα – από όπου ξεπηδούν η ύλη, οι ενέργειες όλων των μορφών και η ίδια η ζωή.

Μήπως μπορούμε πλέον αν αντιληφθούμε ότι ο ΑΗΡ με το ΑΙΘΗΡ, σαν ιδεογράμματα διαφέρουν κατά το Ι και Θ που κραδάζουν ΕΙΘ = ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ ; Δηλαδή είναι η διάσταση που κινείται ο Θεός και τα πνεύματά του ;

Παλαιότερα, ο Βίλχελμ Ράϊχ είχε προτείνει την ύπαρξη ενός βασικού αιθέρα ( του 5ου στοιχείου ή πεμπτουσίας, κατά τους αρχαίους Έλληνες ).

Ο Αιθέρας σχετίζεται με άλλες μορφές ενέργειας, αλλά είναι τελείως διαφορετικός από αυτές. Είναι η θεμελιώδης αιτία δημιουργίας μετεωρολογικών, ηλιακών και βαρυτικών φαινομένων. Είναι η πρωταρχική, αρχέγονη, συμπαντική, κοσμική, ζωική ενέργεια, που ταυτίζεται πρακτικά και φιλοσοφικά με: τον Αιθέρα του Αριστοτέλη, το αίτιο που οδηγεί τους ραβδο-σκόπους, την Οργόνη ( από το οργασμός ) του Βίλχεμ Ράϊχ κλπ !

Για την φυσική του 19ου αιώνα, ο Αιθέρας ήταν το αβαρές ρευστό, που υπήρχε παντού στο χώρο και μέσα στα υλικά αντικείμενα. Ήταν το μέσον από το οποίο διαδίδονταν τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα του φωτός και του ραδιοφώνου.

Μιλάμε για τον Φωτοφόρο Αιθέρα. Ήταν « πανταχού παρών και τα πάντα πληρών », δηλαδή όπως ακριβώς θεωρείται ότι είναι ο Θεός, στην Χριστιανική ή και σε άλλες θρησκείες. Ήταν το μέσο που δρούσαν οι δυνάμεις από απόσταση.

Η έννοια τού αιθέρα φαίνεται να είναι υπερβατική, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Αγγίζει και τον απτό κόσμο μας.!

Η ενασχόληση με τον Αιθέρα σήμερα χαρακτηρίζεται ως ψευδοεπιστήμη από την πλειονότητα των φυσικών επιστημόνων, μα όχι όλων. Η σύγχρονη Φυσική έχει απορρίψει την ύπαρξή του, επικαλούμενη το πασίγνωστα πείραμα των Μίκελσον και Μόρλεϊ που έγινε τα 1887. Σε αυτό, αν υπήρχε Αιθέρας, η ταχύτητα του φωτός θα μεταβαλλόταν, ανάλογα με την κατεύ-θυνση που ταξίδευε στην πειραματική διάταξη. Αν όχι, τότε δεν υπήρχε Αιθέρας. Δεν βρέθηκαν μεταβολές και ο Αιθέρας, ως θεωρία, κατέπεσε. Είναι αλήθεια ότι τις τελευταίες δεκαετίες του περασμένου αιώνα οι φυσικοί ήταν απόλυτα πεπει-σμένοι για την ύπαρξη του Αιθέρα. Ο ίδιος ο μεγάλος Νεύτων είχε υποστηρίξει την ύπαρξή του, όταν “χρειαζόταν” ένα « ακίνητο σύστημα αναφοράς » για να αποδείξει την κίνηση των ουρανίων σωμάτων. Ο Νεύτων είχε ταυτίσει τον πανταχού παρόντα « ακίνητο χώρο », με τον Αιθέρα. Όταν μάλιστα ο, επίσης μεγάλος, Μάξγουελ βρήκε ότι το φως αποτελεί μία « κυματική ανωμαλία » η οποία χρειάζεται ένα μέσον « το οποίο παθαίνει την κυματοειδή κίνηση », όλοι πείστηκαν ότι το μέσο αυτό ήταν ο ακίνητος Αιθέρας. Επίσημα, θεωρείται πως οι Μίκελσον και Μόρλεϊ ήθελαν να αποδείξουν και πειρα-ματικά την ύπαρξη του Αιθέρα, αλλά υποτίθεται ότι τα αποτελέσματα του πειράματος τους, τους έπεισαν για τα αντίθετο. Συγκεκριμένα υπέθεσαν πως αν η Γη κινείται μέσα σε μία « ακίνητη θάλασσα Αιθέρα » θα μπορούσαν να μετρήσουν την ταχύτητά της, όπως ακριβώς ο ναύτης μετράει την ταχύτητα τού πλοίου του σχετικά με την ακίνητη θάλασσα. Τα πειράματα δεν έδειξαν καμία κίνηση και έτσι, ή έπρεπε να εγκαταλειφθεί η θεωρία του Αιθέρα ή αυτή του Κοπέρνικου για την κίνηση της Γης. Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλοί θεώρησαν ευκολότερη την εγκατάλειψη της θεωρίας του Κοπέρνικου, αφού ο Αιθέρας όχι μόνα είχε πολύ βαθιές ρίζες αλλά είχε επιβεβαιωθεί και από τον Μάξγουελ… Τελικά – όπως είπαμε – απορ-ρίφθηκε ο Αιθέρας…

Όμως αν κάποιος διαβάσει το σχετικό σύγγραμμα των πειραματιστών, θα δει ότι αυτοί αναφέρουν ρητά την μέτρηση μικρών μεταβολών, πράγμα ακριβώς αντίθετο από αυτό που πιστεύεται σήμερα. Οι μεταβολές αυτές είχαν μάλιστα και εποχικότητα. Το φως ταξίδευε ταχύτερα ή βραδύτερα ανάλογα αν ήταν άνοιξη ή φθινόπωρο, μέρα ή νύχτα. Πρέπει δε να τονίσουμε το γεγονός ότι το πείραμα έγινε με την υπόθεση ότι ο αιθέρας είναι ακίνητος ( νεκρός; ), σύμφωνα με την ρήση του Νεύτωνα…Η αντίληψη περί ακίνητου Αιθέρα αποδείχθηκε λανθασμένη από τον φυσικό Dayton Miller.

Αυτός παρατήρησε ότι ο Αιθέρας κινείται, συμπαρασύρεται δηλαδή από την επιφάνεια της Γης καθώς αυτή κινείται στο διάστημα. Δηλαδή όπως ακριβώς ο αέρας της καμπίνας ενός κινούμενου αυτοκινήτου παρασύρεται κατά την κίνησή του, σε αντίθεση με τον εξωτερικό που γυρίζει γύρω σαν καταιγίδα. Έτσι δεν μετράται μεγάλη σχετική κίνηση μεταξύ εσωτερι-κού αέρα και αυτοκινήτου - μεταξύ επιφανειακού αιθέρα και Γης. Μέσα στα αυτοκίνητο δηλαδή, ο αέρας είναι σχεδόν ακίνητος σχετικά με τα όχημα. Ο Μίλλερ βρήκε ότι α Αιθέρας κινείται πιο γρήγορα σε μεγάλα υψόμετρα και πια αργά σε μικρά. Γι’ αυτό ακριβώς θέλησε να επιβεβαιώσει τα αποτελέσματα του πειράματός του σε μεγαλύτερο υψόμετρα διαλέγοντας το όρος Ουίλσον. Ο Μίλλερ μίλησε για δυναμικό Αιθέρα και στις αρχές του αιώνα έκανε πολλά πειράματα μέτρησης της ταχύτητας του φωτός στην κορυφή του όρους Ουίλσον που απέδειξαν την ύπαρξη του Αιθέρα. Κανείς δεν μπόρεσε να αντικρούσει τις 200.000 μετρήσεις του Μίλλερ, όσο ζούσε. Σήμερα αν πάει κάποιος στο όρος Ουίλσον θα δει μια πινακίδα που γράφει : « Από εδώ πέρασε Αϊνστάιν »… και ούτε μια λέξη για τον Μίλλερ….

Ούτε βεβαίως αναφέρεται για ποιό λόγο πήγε ο Αϊνστάιν εκεί ! Είχε ανέβει για να παρακολουθήσει από κοντά τα πειράματα του Μίλλερ ! Πολλοί σύγχρονοι φυσικοί όπως ο δρ. Π. Παππάς, αποδίδουν την μη επανάληψη του πειράματος σε μια ιδιότυπη συνομωσία επιβαλλόμενης συγκάλυψης και σιωπής, για το μεταβλητό της ταχύτητας τού φωτός και άρα της ύπαρξης του αιθέρα ! Για αυτό όταν πέθανε ο Μίλλερ, άφησαν την λήθη να σκεπάσει το έργο του και με την μέθοδο τών χρηματοδοτήσεων, επέβαλαν τις σύγχρονες θεωρίες ( Σχετικότητα κ.τ.λ. ).

Και πράγματι βλέπουμε τα γιγαντιαία πειραματικά επιστημονικά κέντρα ( C.E.R.N. Γενεύης ) να μην έχουν κάνει ποτέ μια επανάληψη τού πειράματος τού Ντέϊτoν Μίλλερ ( The Ether-Drift Experimenr ►) στο έδαφος ή και -γιατί όχι- στο διάστημα.

Αντίθετα, βλέπουμε μεγάλα ονόματα επιστημόνων του αιώνα μας, να καταφεύγουν στην θεωρία του Αιθέρα, δίνοντάς του όμως άλλο όνομα, για να εξηγήσουν τα…ανεξήγητα, και να βγουν από τα αδιέξοδα της Σχετικότητας, της Κβαντομηχανικής και του Μεγάλου « παραμυθιού τού Μπιγκ Μπανγκ » !

Για παράδειγμα:

Η “ Θάλασσα των νετρίνο ” του Ντίρακ ( Neutrino sea Ρ. Dirac ), η ενέργεια του κενού, η “ ενέργεια ταχυονίων ”.

Αλλά το πιο συναρπαστικό ήλθε πρόσφατο ! Στις εφημερίδες ( π.χ. Ελευθεροτυπία ) της 18ης Σεπτεμβρίου 2000, διαβά-σαμε ότι στο C.E.R.N, φωτογραφήθηκε ένα νέο υποαταμικό σωματίδιο πού κατά 99% (;) είναι το μποζόνιο, το άπιαστο σωματίδια που οι φυσικοί αναζητούσαν εδώ και 40 χρόνια ! Είναι το θεμελιώδες σωματίδιο από το οποίο γεννάται η μάζα των άλλων σωματιδίων και σε τελική ανάλυση, η ύλη του σύμπαντος κόσμου ! Μέχρι τώρα το προέβλεπε ο Πίτερ Χίνγκς από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου στην ομώνυμη θεωρία του. Σύμφωνα με τον Χίνγκς υπάρχει διάχυτη στο Σύμπαν μια μορφή ενέργειας, γνωστή ως « πεδίο του Χίνγκς », η οποία αλληλοεπιδρά με τα στοιχειώδη σωματίδια.

Αποτέλεσμα αυτής της αλληλεπίδρασης είναι η δημιουργία των εν λόγω μποζονίων, τα οποία προσδίδουν στα κλασικά σωμάτια ( πρωτόνια, νετρόνια, ηλεκτρόνια ) την μάζα τους.

Ο κύριος Xίνγκς λέει ότι υπάρχει ενέργεια διάχυτη στο Σύμπαν από την οποία γεννάται η ύλη και κατ επέκταση η ζωή !

Μα και ο Αιθέρας - ή όπως αλλιώς ονομάζεται ανά τον κόσμο - αυτό υποτίθεται ότι κάνει ! Είναι ο φωτοφόρος Αιθέρας από τον οποία πηγάζουν όλα τα όντα και η ζωή. Και, όπως όλοι οι προηγούμενοι, τον μετονομάζει ( εν αγνοία του ; ) δίνοντας σ’ αυτόν τον παράγοντα το όνομά του, δηλαδή, τον βαπτίζει «πεδίο του Χίνγκς» και ίσως πάρει το βραβείο Νόμπελ για αυτό !

Μήπως η σύγχρονη Επιστήμη είναι αναγκασμένη πλέον να επανανακαλύψει τον Αιθέρα - και το κάνει - αλλά τηρώντας όλα τα προσχήματα που είναι αναγκαία για να μην κλονιστεί όλο το οικοδόμημά τους ;

Οπότε να μη θεωρούμε ότι τα Ακασικά αρχεία είναι κάτι ξεχωριστό …και αυτό και εκείνο…και το άλλο…Τα είχαν πει πρώτα οι Έλληνες και μετά όλοι οι άλλοι !

Ακόμα και οι Ίνδο - Βουδιστές γνώστες της αλήθειας λένε ότι το Ακάς είναι ο αιθέρας που έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες !

Και εμείς ως Έλληνες αντί να ψάχνουμε για τον Αιθέρα καθόμαστε και ακούμε τον καθένα « ειδήμονα »…αυτό τα Ακασικά αρχαία - εκείνο τα Ακασικά αρχεία.

Και όσοι επισκέπτονται ιστοσελίδες που έχουν ως θέμα όλα αυτά, ας ρωτήσουν έναν πραγματικά Διδάσκαλο/Μύστη, όπως για παράδειγμα ο Στυλιανός Αττεσλής ►, για να δούν τι λέει για τον « Αιθέρα τών αρχαίων Ελλήνων ».

Ο Στυλιανός Αττεσλής ονομάζει τον Αιθέρα, στην προφορική διδασκαλία που έδιδε στους μαθητές του στους κύκλους Ερεύνης τής Αληθείας, « ΝΟΥ » ( βλέπε κατωτέρω ▼).

Έλεγε :

« Τα πάντα είναι ΝΟΥΣ σε διαφορετική συχνότητα ή ποιότητα δονήσεων…

ακόμη και η παχυλή ύλη είναι στερεοποιημένος ΝΟΥΣ »

« Τα ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ Τής ΖΩΗΣ ( ή μορφικά συγκροτήματα )

είναι συστήματα κραδασμών/δονήσεων του ΝΟΥ

που τείνουν να κρατήσουν ένα σύνολο σε ύπαρξη »

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ