ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΑΤΤΕΣΛΗΣ

12/12/1912 - 26/08/1995

Γνωστός και ως Δάσκαλος και Οι Ερευνητές τής Αλήθειας

Δεν είναι απλή υπόθεση να περιγραφούν με απλά λόγια το ποιός και το τι ήταν ο Δάσκαλος, ο Δρ. Στυλιανός Αττεσλής. Δεν είναι εξίσου απλή υπόθεση να περιγραφούν συνολικά οι διδασκαλίες τών Ερευνητών της Αλήθειας οι οποίες εκφράστηκαν αρχικά από το Δάσκαλό τους. Είναι όμως εύκολη υπόθεση να αγαπήσεις και να σεβαστείς το Δάσκαλο, το μύστη και θεραπευτή του οποίου τα « θαύματα » πραγματοποιήθηκαν επί επτά δεκαετίες του 20ου αιώνα.

Η ζωή του είναι αυτή ενός θεραπευτή και η διδασκαλία του, δηλαδή αυτή τών Ερευνητών της Αλήθειας, άρχισε το 1919 στην Κύπρο όταν ο νεαρός Στυλιανός σε ηλικία τών μόλις επτά ετών ήταν ήδη σε θέση να ταξιδεύει συνειδητά στους κόσμους υψηλότερων διαστάσεων. Ήταν επίσης σε θέση να ομιλεί τις γλώσσες των παρελθόντων ζωών του και να επικοινωνεί συνειδητά με οντότητες από τους άλλους κόσμους που τον καθοδηγούσαν εδώ και αιώνες. Τις οντότητες αυτές τις αποκαλούσε αδερφούς-οδηγούς. Οι γονείς του τα γνώριζαν αυτά, πίστευαν στις ικανότητές του αλλά τον παρότρυναν να μην τις αποκαλύπτει σε άλλους. Από την αρχή της ενσάρκωσής του ο Στυλιανός Αττεσλής γνώριζε το ποιός ήταν και τον σκοπό αυτής του της ενσάρκωσης. Αυτό όμως που δε γνώριζε ο μικρός Στυλιανός ήταν το γεγονός ότι οι άλλοι άνθρωποι γύρω του δεν ήταν σαν εκείνον. Νόμιζε πως οι πάντες μπορούσαν να επικοινωνούν με οντότητες από το υπερπέραν. Σύντομα ο μικρός Στυλιανός θα συνειδητοποιήσει πως είναι ένα ξεχωριστό παιδί. Κάποια μέρα στο δημοτικό ο δάσκαλος της αριθμητικής τον σήκωσε στο πίνακα για να λύσει ένα δύσκολο πρόβλημα. Δυστυχώς ο μικρός Στυλιανός δεν είχε προετοιμαστεί καθόλου και παραδέχτηκε ανοιχτά πως ήταν αδιάβαστος. Παρ’ όλα αυτά ο δάσκαλος της αριθμητικής επέμενε να έρθει στο πίνακα και να προσπαθήσει. Ο μικρός Στυλιανός πήγε λοιπόν στον πίνακα μη έχοντας ιδέα του πως να λύσει το πρόβλημα αυτό. Ο δάσκαλος εκφώνησε το πρόβλημα με δυνατή φωνή και ο μικρός Στυλιανός το έλυσε στο πίνακα. Αργότερα ο ίδιος θα πει : « Ένοιωσα κοντά μου έναν εκ των αδερφών-οδηγών και φίλων, έναν δομινικανό μοναχό τον οποίο γνωρίζω εδώ και πολλούς αιώνες. Μου είπε: « Δώσε μου το χέρι σου, μαζί θα το λύσουμε το πρόβλημα αυτό». Ο μικρός Στυλιανός πήρε την κιμωλία στο χέρι και ο αόρατος οδηγός ανέλαβε τον έλεγχο του χεριού και έγραψε την λύση στον πίνακα. Ο δάσκαλος της αριθμητικής έμεινε έκπληκτος και τον ρώτησε : « Γιατί μου είπες πως είσαι αδιάβαστος ; » Ο Στυλιανός απάντησε : «Κύριε, δεν ήμουν εγώ αυτός που έλυσε το πρόβλημα». Ο δάσκαλος : « Ε τότε, ποιός το έλυσε ; ». « Ήταν ο πάτερ Δομίνικος, ο δομινικανός μοναχός που στέκεται δίπλα μου. Εκείνος πήρε το χέρι μου και έλυσε το πρόβλημα » απάντησε ο μικρός Στυλιανός. Ο δάσκαλος εξοργισμένος είπε : « Εγώ δε βλέπω κανένα δομινικανό μοναχό. Στυλιανέ, μας κοροϊδεύεις τώρα ; » Ο δάσκαλος τής αριθμητικής κατέβασε τον Στυλιανό στο γραφείο τού διευθυντή του οποίου και εξήγησε τι είχε συμβεί και τον άφησε εκεί. Για καλή του τύχη, όπως αποδείχτηκε αργό-τερα, ο διευθυντής του δημοτικού εξασκούσε πνευματισμό στα κρυφά. Τον καιρό εκείνο η ενασχόληση με το πνευματισμό απαγορευόταν από την επίσημη εκκλησία της Κύπρου. Όταν ο διευθυντής εξέτασε το γραφτό του μικρού Στυλιανού στον πίνακα δε του έμοιαζε με την γραφή ενός επτάχρονου κι έτσι πήρε τον μικρό Στυλιανό στα σοβαρά. Την επόμενη Τετάρτη το απόγευμα το δημοτικό δε θα λειτουργούσε κι έτσι ο διευθυντής κανόνισε να έρθει ο Στυλιανός με το πατέρα του στο γραφείο του σχολείου. Όταν έφτασαν στο γραφείο ο Στυλιανός αντίκρισε δυο « παχουλούς » κυρίους, ένα καθηγητή μαθηματικών και ένα καθηγητή Λατινικών να τον περιμένουν. Οι δύο αυτοί κύριοι ήθελαν να μάθουν περισσότερα σχετικά με τον επτάχρονο σοφό και τους αόρατους βοηθούς του. Κατ’ αρχάς του δώσανε να λύσει ένα πρόβλημα αριθμητικής που ήταν πέρα του επιπέδου ενός επτάχρονου. Έπειτα του έδωσαν να λύσει ένα πρόβλημα στην άλγεβρα, μετά τετραγωνικές ρίζες και λογάριθμους. Κάθε φορά ο πατήρ Δομήνικος καθοδηγούσε το χέρι του μικρού Στυλιανού και έλυνε τα προβλήματα χωρίς κανένα σφάλμα. Ύστερα του ζήτησαν να μεταφράσει κάποιες σειρές από τα έργα του Οβίδιου ( 43π.Χ. – 17 μ.Χ. ), ενός ρωμαίου ποιητή τού οποίου οι αφηγηματικές και γλωσσικές ικανότητες είναι μοναδικές. Ο καθηγητής τών λατινικών ζήτησε από τον Στυλιανό να διαβάσει μερικές σειρές στα λατινικά και μετά να τις μεταφράσει και να τις γράψει στο ελληνικά. « Βεβαίως, θέλετε να τα γράψω στην δημοτική ή στην καθαρεύουσα ; », ρώτησε ο Στυλιανός. Οι καθηγητές αλληλο-κοιτάχτηκαν και του απάντησαν : « Και τις δύο ». Ο μικρός Στυλιανός αυτοσυγκεντρώθηκε και υπό την καθοδήγη-ση του πατρός Δομίνικου μετέφρασε δύο ολόκληρες σελίδες. Οι καθηγητές δεν μπορούσαν να πιστέψουν τι έβλεπαν τα μάτια τους και συνέχισαν να τον εξετάζουν ζητώντας του να κάνει διερμηνεία καθώς ο καθηγητής τών Λατινικών θα διάβαζε δυνατά από μια λατινική Βίβλο. Ο μικρός Στυλιανός αυτοσυγκεντρώθηκε και όχι μόνον έκανε μια άψογη διερμηνεία αλλά διόρθωσε ένα λάθος που έκανε ο καθηγητής, η προφορά του οποίου δεν ήταν η καλύτερη. Ύστερα ο Στυλιανός σε απόλυτο συντονισμό με τον πατέρα Δομίνικο άρχισε να διαβάζει το λατινικό ευαγγέλιο με τη σωστή προφορά. Ο καθηγητής τών λατινικών είχε ενθουσιαστεί τόσο πολύ με το μικρό που τον αγκάλιασε και φίλησε. Όμως, όπως και στα περισσότερα επτάχρονα δε του άρεσε αυτό και αποτραβήχτηκε. Θα ήταν λάθος να υποθέσουμε πως ο Στυλιανός Αττεσλής λειτουργούσε απλά ως « ενδιάμεσο » για μια οντότητα από το υπερπέραν ονόματι πάτερ Δομίνικος.

Ο Δάσκαλος δεν ήταν ενδιάμεσο και ούτε έκρινε σωστό να ανοίγεται κανείς σε άγνωστες οντότητες ή σε άγνωστες «ενέργειες» ως μέντιουμ και να τους επιτρέπει να εκφραστούν μέσω αυτού. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αποδειχτεί επικίνδυνο και να οδηγήσει σε σκοτεινά μονοπάτια. Όταν ο Δάσκαλος μίλαγε για συντονισμό εννοούσε το « συνκραδασμό » του με τον οδηγό-φίλο του, όπου οτιδήποτε γινόταν με το χέρι του ή όταν επικοινωνούσε μαζί του η γνώση αυ τή αμέσως του γινόταν οικεία. Φαντάσου τι θα συμβεί όταν ενώσεις τις φλόγες δύο κεριών. Το φως θα γίνει πιο έντονο και οι δύο φλόγες θα ενοποιηθούν σε μια. Όταν απομακρυνθούν τα δυο κεριά θα ξαναδούμε δύο ξεχωριστές φλόγες. Ο Δάσκαλος έλεγε πως η εξέλιξη τής ικανότητας τού συντονισμού, που υπάρχει άδηλη μέσα μας, μπορεί να μας οδηγήσει σε συντονισμό και να οικειοποιήσουμε γνώση απ ευθείας σχετικά με κάποιον ή κάτι. Η γνώση προερχόμενη από συντονισμό αποκτάται πολύ πιο γρήγορα απ΄ότι η γνώση από συμβατικές σπουδές. Σπουδές πολλών ετών μπορούν λοιπόν να αποκτηθούν στιγμιαία μέσω του συντονισμού. Την επόμενη μέρα αφού ο Δάσκαλος είχε υποβληθεί σε εξετάσεις συνέβη ένα ατύχημα. Ένα παιδάκι από το σχολείο έτρεχε, έπεσε σε ένα λάκκο, χτύπησε άσχημα στο γόνατο και αιμοραγούσε ασταμάτητα. Κάποιοι δάσκαλοι έφεραν το παιδάκι στο γραφείο του διευθυντή όπου τι στιγμή εκείνη βρισκόταν και ο Δάσκαλος. Ο πατήρ Δομίνικος είπε στον Δάσκαλο να ζητήσει νερό για να καθαριστεί το γόνατο τού παιδιού από το αίμα και τα χώματα. Ο Δάσκαλος καθάρισε το γόνατο, η αιμορραγία όμως συνεχιζόταν. Ο διευθυντής είχε φωνάξει τον γιατρό της γειτονιάς, ο οποίος τύχαινε να είναι ξάδερφος της μητέρας του Δάσκαλου και γνώριζε πολλά για τις ικανότητες του Δάσκαλου. Όταν έφτασε στο γραφείο του διευθυντή και είδε τον Δάσκαλο να καθαρίζει την πληγή είπε στο διευθυντή να επιτρέψει στον μικρό Στυλιανό να συνεχίσει αυτό που κάνει. Την στιγμή εκείνη ο πατήρ Δομίνικος είπε στο Δάσκαλο : « Ας τον θεραπεύσουμε τώρα » και τον καθοδήγησε λέγοντάς του να γονατίσει και να ακουμπήσει τα δύο του χέρια στο γόνατο του παιδιού. « Οραματίσου το γόνατο σε υγιή κατάσταση, χάιδεψέ το, δες το σε καλή υγεία και τώρα απομάκρυνε τα χέρια σου », ήταν η καθοδήγηση τού πατρός Δομίνικου. Ο Δάσκαλος έκανε όπως του είχε ειπωθεί και όταν απομάκρυνε τα χέρια του δεν υπήρχε πια ούτε αίμα ούτε πληγή στο γόνατο του παιδιού, ο μικρός μαθητής είχε θεραπευτεί εντελώς ! Όταν ο γιατρός είδε την πληγή εντελώς θεραπευμένη ανέφερε την σχέση του με το Δάσκαλο και είπε : « Είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια ». Εκμεταλλευόμενος την μεγάλη ευκαιρία που παρουσιάσ-τηκε μπροστά του ως μύστης-παιδί-θεραπευτής ο διευθυντής κανόνισε με το πατέρα τού Δάσκαλου να έρχεται ο μικρός στο σπίτι του διευθυντή τις Παρασκευές το απόγευμα. Την επόμενη Παρασκευή όταν ο Δάσκαλος έφτασε στο σπίτι τού διευθυντή μπήκε σε ένα μεγάλο δωμάτιο όπου αντίκρισε 25 πνευματικούς αναζητητές, πρόθυμους να γνωρίσουν αυτό το ξεχωριστό παιδί και τους αόρατους οδηγούς του. Ζήτησαν από το Δάσκαλο - τον οποίο τον προσφωνούσαν με το χαϊδευτικό Λάκη – αν γινόταν να θέσουν στον πατέρα Δομίνικο και στους άλλους οδηγούς κάποιες συγκεκριμένες φιλοσοφικές ερωτήσεις. Ο Δάσκαλος δέχτηκε. Άρχισαν λοιπόν να θέτουν ερωτήσεις και να καταγράφουν τις απαντήσεις του Δασκάλου.

Μετά άρχισαν να θέτουν ερωτήσεις σε διάφορες γλώσσες και ο Δάσκαλος τους απαντούσε με τέλεια προφορά στην ίδια γλώσσα που του τις έθεταν. Οι παρευρισκόμενοι είχαν εντυπωσιαστεί. Αναρωτιόντουσαν πως ένα παιδί επτά ετών μπορούσε να απαντήσει σε αυτά τα δύσκολα φιλοσοφικά ερωτήματα και πως τα είχε καταφέρει να μάθει τόσες ξένες γλώσσες σε αυτήν την μικρή ηλικία. Αυτές οι συναντήσεις συνεχίστηκαν επί τρείς εβδομάδες έως ότου ο πατήρ Δομήνικος και ένας άλλος οδηγός ο πατήρ Γιοχανάν είπαν στο Δάσκαλο πως οι συναντήσεις αυτές δε μπορούσαν να συνεχιστούν έτσι απλά. Ο Δάσκαλος ήταν σε συνεχή συνειδητή επικοινωνία με τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή, τον αόρατο μέντορά του εδώ και σχεδόν 2000 έτη. Ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής είπε πως αν ο διευθυντής και οι φίλοι του ήθελαν να συνεχίσουν θα πρέπει πρώτα να δώσουν τις επτά υποσχέσεις. Ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής καθοδηγώντας το χέρι του Δάσκαλου κατέγραψε τις επτά υποσχέσεις οι οποίες χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα από τους μαθητές του Δασκάλου και τους μαθητές αυτών ακριβώς έτσι όπως του είχαν κατα-γραφεί. Οι επτά υποσχέσεις δεν είναι όρκοι σε κάποιο θεό, οργάνωση ή πρόσωπο. Πρόκειται απλά για υποσχέσεις που δίνει το άτομο στον εαυτό του όπου υπόσχεται να προσπαθεί να ζει για πάντα σύμφωνα με αυτές στην σκέψη, στον λόγο και στην πράξη. Την επόμενη Παρασκευή ο Δάσκαλος ανακοίνωσε τους όρους τής συνέχισης τών συναν-τήσεων αυτών, επέδωσε τις επτά υποσχέσεις και παρακάλεσε τους παρευρισκόμενος να δώσουν αυτές τις υπο-σχέσεις πριν εισέλθουν στο μακρύ αυτό μονοπάτι. Ο διευθυντής διάβασε τις υποσχέσεις δυνατά και οι άλλοι αναζητητές όρθιοι και κρατώντας το χέρι στην καρδιά μυήθηκαν από τον μικρό Δάσκαλο. Ο Δάσκαλος κάθισε στην καρέκλα όπου τα ποδαράκια του δεν έφταναν το πάτωμα και συνέχιζε να διδάσκει το κατά τα άλλα μορφωμένο του ακροατήριο.

ΟΙ ΕΠΤΑ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ

1. Να υπηρετώ παντού και πάντοτε το Απόλυτο Είναι - Θεόν στον οποίον ανήκω.

2. Να χρησιμεύω παντού και πάντοτε ως αγωγός τού Θείου Σχεδίου.

3. Να κάνω παντού και πάντοτε ορθή χρήση τών Θείων Δώρων τής σκέψεως και του λόγου.

4. Να υπομένω καρτερικά και αγόγγυστα, την κάθε μορφής δοκιμασία που μπορεί να μου δώσει ο Πάνσοφος

Θείος Νόμος.

5. Να αγαπώ και να υπηρετώ τον πλησίον μου εκ βάθους ψυχής και πνεύματος οποιαδήποτε και αν είναι η

συμπεριφορά τους προς προς εμένα.

6. Να διαλογίζομαι καθ' εκάστην τον Θεό με στόχο τον συντονισμό τών σκέψεων, των επιθυμιών, των λέξεων και

των πράξεών μου με την Θεία Του Βούληση.

7. Να ελέγχω κάθε νύχτα ( πρίν κοιμηθώ ) αν όλες οι σκέψεις, οι επιθυμίες, οι λέξεις και οι πράξεις μου είναι σε

αρμονία με τον Πάνσοφο Θείο Νόμο.

Έτσι άρχισε το 1919 στην Κύπρο το έργο της διδασκαλίας και της θεραπείας από έναν μόλις επτάχρονο μύστη.

Κατά την διάρκεια τών επόμενων εβδομήντα ετών ο Δάσκαλος ίδρυσε ανά τον κόσμο 100 ανεξάρτητους κύκλους μελέτης.

Πολλές χιλιάδες μαθητών προσχώρησαν στους κύκλους αυτούς και έζησαν την εμπειρία της προσωπικής πνευμα-τικής αφύπνισης και των εντυπωσιακών θεραπειών.

Οι συμβατικά αποκαλούμενες « ανίατες ασθένειες» όπως μορφές καρκίνου ξαφνικά και ως « εκ του θαύματος» εξαφανίστηκαν με την παρουσία τού Δάσκαλου. Οι εντυπωσιακές θεραπευτικές ικανότητες του Δασκάλου επέτρε-ψαν σε παράλυτους και ανίκανους να περπατήσουν ξανά. Ο Δάσκαλος δεν θεράπευε μόνο φυσικό πόνο αλλά και αυτούς των οποίων οι καρδιές είχαν συναισθηματικό πόνο. Και αυτοί που περπατούν σε νοητικό σκότος, στην άρνηση και στη σύγχυση τους απομάκρυνε από τις σκιές και τους οδηγούσε στο φως. Η προθυμία αλλά και η ικανότητα του Δάσκαλου να διδάσκει προσέλκυσαν πολλούς ανθρώπους, τους οποίους ανάλογα με το επίπεδο συν-ειδητότητάς τους κατέτασσε σε διαφορετικούς κύκλους : τον εξωτερικό κύκλο, των εσωτερικό κύκλο, τον εσώτερο κύκλο και τον εσώτατο κύκλο. Τους σοβαρούς ερευνητές, αυτούς δηλαδή που έθεταν την πνευματική ενασχόληση σαν κύριο στόχο, τους δίδασκε προχωρημένες μεθόδους και ασκήσεις τών οποίων το αποτέλεσμα ήταν μεταξύ άλλων εξωσωματικές εμπειρίες και θεραπείες εξ’ αποστάσεως.

Ο Δάσκαλος μας έδωσε τα « Χρυσά Κλειδιά » του βασιλείου των ουρανών και μας δίδαξε τους τρόπους να τα χρησιμοποιήσουμε. Στην συνέχεια ο Δάσκαλος εργάστηκε 40 χρόνια ως δημόσιος υπάλληλος στο τυπογραφείο του κράτους τής Κύπρου και παράλληλα ζωγράφιζε και πούλαγε τα έργα του σε τιμές κόστους των εξόδων ( τελάρο + μπογιές ), δηλαδή σε πολύ χαμηλές τιμές. Ο κόσμος τα αγόραζε διότι αυτά λειτουργούσαν ως φυλαχτά και είχαν πολύ καλή επιρροή σε παιδιά με ανίατες παθήσεις. Διάσημος έγινε όταν είχε πια πάρει τη σύνταξή του κυρίως από τα βιβλία του Κυριάκου Μαρκίδη. Ο ίδιος πάντα συμβούλευε τους μαθητές του που ήταν κυκλάρχες να εργάζονται κανονικά στις κύριες δουλείες τους και να λειτουργούν ως κυκλάρχες και θεραπευτές χωρίς αμοιβή, το πολύ να παίρνουν προαιρετικά κάποια χρήματα που να καλύπτουν τα έξοδα μετακίνησης, αλλά σε καμία περίπτωση να μη δέχονται χρήματα ή άλλα δώρα. Το 1919 λοιπόν ο επτάχρονος Δάσκαλος ιδρύει τους Κύκλους της Αλήθειας για τη μελέτη τού συστήματος τής Έρευνας τής Αλήθειας, οι οποίοι συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμη και σήμερα. Κάθε κύκλος Έρευνας της Αλήθειας καθοδηγείται από έναν προχωρημένο αδερφό ή αδερφή. Κάθε κύκλος είναι ανεξάρ- τητος από τους άλλους κύκλους, πράγμα που σημαίνει πως ο οδηγός και τα μέλη ενός κύκλου δεν εμπλέκονται με τη δουλειά που γίνεται από κάποιον άλλο οδηγό και άλλα μέλη σε κάποιον άλλο κύκλο. Ο κάθε κύκλος έχει πρόσβαση στην συνολική διδασκαλία, αν και υπάρχει αρκετό υλικό για μαθήματα και βιβλία για εκατό χρόνια, όπως συχνά έλεγε ο Δάσκαλος.

Η διδασκαλία του Συστήματος της Έρευνας της Αλήθειας είναι μια ολοκληρωμένη διδασκαλία. Ως ερευνητές δεν χρειαζόμαστε περισσότερη γνώση αλλά αυτό που χρειαζόμαστε είναι ειλικρινή προσπάθεια να ερευνήσουμε την Αλήθεια απευθείας. Να ανακαλύψουμε την Αλήθεια σχετικά με το τι και ποιοί είμαστε και να απελευθερωθούμε από τον πόνο και τις ψευδαισθήσεις που προέρχονται από τον εγωισμό. Κατά την διάρκεια της ζωής του ο Δάσκαλος καθοδηγούσε ο ίδιος τους κύκλους του και θεωρούσε τον αυτό του ως μέλος κάθε κύκλου. « Μετά το θάνατό μου θα συνεχίσω να καθοδηγώ τους κύκλους… δεν υπάρχει ανάγκη κάποιου αρχηγού ή διευθυντή», έλεγε ο Δάσκαλος. Κάθε επίσημος προχωρημένος αδερφός ή αδερφή που ηγείται κάποιου κύκλου αντιπροσωπεύει τον Δάσκαλο ως οδηγός. Αναλόγως ο Δάσκαλος αντιπροσωπεύει τις διδασκαλίες υψηλότερων οντοτήτων με τις οποίες βρίσκεται σε επαφή. Οι οντότητες αυτές δεν είναι απλά προχωρημένες ενσαρκωμένες οντότητες αλλά είναι επίσης γνωστές με τις αραμαϊκές του ονομασίες έτσι όπως χρησιμοποιήθηκαν από τον Ιησού ως “ Ben Allaha ” ( Υιοί τού Θεού ) και “ Ben Aur ” ( Υιοί του Φωτός ). Στα εβραϊκά ονομάζονται “ Elohim ” ( Θεία Πολλαπλότητα ) – δηλαδή Θεοί μέσα στον Απόλυτο Είναι. Κάποιες από αυτές τις οντότητες εκφράζονται ως Αρχάγγελοι σε όλες τις γνωστές και άγνωστες Αρχαγγελικές Τάξεις.

Τα αναρίθμητα αυτά πνεύματα – οντότητες δεν γεννήθηκαν και δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι αιώνια. Ο Δάσκαλος μας σύστησε σε αυτές τις οντότητες και μας δίδαξε πώς να έρθουμε σε επαφή μαζί τους.

Όταν βλέπουν τον άνθρωπο που προσπαθεί σοβαρά να εξελίσσεται αυτές τον δέχονται με χαρά και είναι πρόθυμες να του αποκαλύψουν μεγάλες σοφίες.

Η Θεία τους Σοφία είναι τόσο μεγάλη εν σχέση με την ανθρώπινη όσο αυτή ενός σπουδαίου επιστήμονα με αυτήν ενός μικρού παιδιού.

Προφανώς ο Στυλιανός Αττεσλής ήταν μια εξαιρετικά προχωρημένη οντότητα για να αναπτύξει μια τέτοια ολοκληρωμένη θεωρία η οποία έχει γίνει αποδεκτή με αγάπη και ελλοχεύει στις καρδιές των ανθρώπων ακόμη και σήμερα.

Αυτό όμως που είναι πραγματικά σημαντικό στο Σύστημα τής Έρευνας τής Αλήθειας δεν είναι η προσωπικότητα τού Δάσκαλου ή του όποιου οδηγού. Συστήματα που βασίζονται σε προσωπικότητες μπορούν να γίνουν πολύ επικίνδυνα τόσο για τα μέλη των ομάδων όσο και για τους ίδιους τους χαρισματικούς τους ηγέτες. Αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό είναι η ίδια η διδασκαλία που μεταδίδεται από τους αδερφό και αδερφή οδηγούς. Οι αδερφοί και οι αδερφές οδηγοί των Κύκλων της Έρευνας της Αλήθειας δεν δέχονται επαίνους, θαυμασμό ή χρήματα για τη δουλειά τους. Δεν περιμένουν ούτε αποδέχονται μεγαλύτερο σεβασμό από αυτόν που τους δίδουν τα μέλη των κύκλων τους. Ο σκοπός των κύκλων δεν είναι τόσο η διάδοση της αλήθειας αλλά να βοηθηθούν οι ενδιαφερόμενοι να κατανοήσουν την Αλήθεια ολοκληρωτικά. Θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε στο παρελθόν και να ισχυριστούμε πως η Έρευνα της Αλήθειας άρχισε την στιγμή εκείνη όταν ο πρωτόγονος άνθρωπος άρχισε να αναρωτιέται: Που είμαι ; Ποιός είμαι ; Ποιός είναι ο σκοπός μου ; Η Έρευνα της Αλήθειας δεν είναι κάτι αποκλειστικό τών μελών τών κύκλων τής Έρευνας τής Αλήθειας. Η Έρευνα της Αλήθειας είναι πρόκληση και καθήκον κάθε ανθρώπου. Η διδασκαλία τού Συστήματος τής Έρευνας τής Αλήθειας δεν πρέπει να ακολουθείται τυφλά χωρίς μελέτη. Η θεωρία αυτή είναι η καθαρή αντανάκλαση της Αλήθειας, της φύσης της πραγματικότητας και της ψυχής μας. Η αλήθεια που εμπεριέχεται στα μαθήματα πρέπει να ερευνάται σοβαρά και να μετατρέπεται σε εμπειρία από τον καθένα μας. Η πραγματική αλήθεια δεν είναι κάτι που θα πάρουμε από έξω. Η πραγματική αλήθεια είναι ήδη μέσα μας στην Θεία μας φύση. Οι σοφοί και αγαπημένοι μας οδηγοί υπάρχουν για να βοηθήσουν αυτούς που ενδιαφέρονται να μάθουν πώς να ερευνήσουν και να ανακαλύψουν τη Αλήθεια μέσα τους. Δεν θα αναλάβουν να εργαστούν για το κάθε μέλος, ο ρόλος τους είναι να επιδείξουν την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσουν οι υποψήφιοι για να εξελιχθούν πνευματικά.

I†S

Ποιος είναι ο « Μάγος » τού Στροβόλου και τα θαύματα του

Για την ζωή και την διδασκαλία τού Δασκάλου μας μιλά ο μαθητής του, ο κ. Σπύρος Παπακυριακού.

Για τους πολύ κοντινούς του ανθρώπους ήταν γνωστός ως ο Δάσκαλος ή θεραπευτής. Από τους μαθητές του χαρακτηρίσ-τηκε Μύστης και Ερευνητής της Αλήθειας ενώ από άλλους ως ο « Μάγος » του Στροβόλου. Ο λόγος για τον Δρ. Στυλιανό Αττεσλή, ένα διαφορετικό δάσκαλο του Χριστιανισμού, ένα θεραπευτή, ο οποίος κατοικούσε στην περιοχή του Στροβόλου.

Ο κ. Σπύρος διδάχτηκε την φιλοσοφία από τον Δάσκαλο, όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν, από την ηλικία των 15 ετών μετά από παρότρυνση του μεγαλύτερου του αδελφού.

Υπήρξε μαθητής του για πολλά χρόνια και έμεινε κοντά του μέχρι και τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

«Η Φιλοσοφία είναι Χριστιανισμός. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με χριστιανικές αρχές αφού ο παππούς μου ήταν πατέρας της εκκλησίας. Μόλις άκουσα για τον Δάσκαλο ένιωσα την ανάγκη να τον ακούσω», δήλωσε ο κ. Σπύρος.

Η ανακάλυψη τών « μεταφυσικών δυνάμεων »

Ο Στυλιανός Αττεσλής αντιλήφθηκε ότι ήταν διαφορετικός από τους άλλους σύμφωνα με τις ιστορίες που διηγιόταν ο ίδιος αλλά και οικογενειακά πρόσωπα, σε ηλικία 7 ετών.

Όταν σε ηλικία 7 ετών ζητήθηκε από τον δάσκαλο της Άλγερβας να ανέβει στον πίνακα να λύσει μια άσκηση, ο μικρός Στυλιανός αρνήθηκε με την πρόφαση ότι ήταν αδιάβαστος. Ο δάσκαλος επέμενε και ο Στυλιανός σηκώθηκε δειλά στον πίνακα και ένιωσε κάποιο μέσα του να του λέει «Μην ανησυχείς θα σε βοηθήσω εγώ να απαντήσεις την άσκηση». ‘Έτσι και έγινε, ο Στυλιανός απάντησε σωστά την άσκηση. Όταν τον ρώτησε ο δάσκαλος γιατί είπε ψέματα αυτός απάντησε « Κύριε δεν ήμουν εγώ αυτός που απάντησε την άσκηση αλλά ο πάτερ Δομήνικος, ο δομινικανός μοναχός που στέκεται δίπλα μου».

Μετά το συμβάν αυτό ο δάσκαλος της Άλγεβρας κάλεσε τους γονείς του Στυλιανού στο σχολείο έχοντας την διαίσθηση ότι το παιδί ήταν διαφορετικό. Στην αίθουσα τους περίμεναν ένας καθηγητής Λατινικών και ένας καθηγητής Μαθηματικών και ζήτησαν από το μικρό Στυλιανό να απαντήσει σε μαθηματικές πράξεις που δεν είχε ποτέ διδαχθεί αλλά και να μεταφράσει Λατινικά κείμενα. Τα έλυσε όλα ορθά, πάντα με την βοήθεια του «πάτερ Δομήνικου».

Η φήμη και τα « θαύματά » του

«Μια μέρα λιποθύμησε η μητέρα του στον μπάνιο όταν ακόμη ο Δάσκαλος ήταν 7 ετών, την άγγιξε με τα χέρια του και δίνοντας της «αιθερικότητα» αμέσως συνήλθε από την λιποθυμία!

Αυτό μου είπε ο αδελφός του ο Ντίνος ο οποίος βρέθηκε μπροστά στο γεγονός», ανάφερε ο κ. Σπύρος.

Όντας σε μικρή ηλικία ήταν πολύ δύσκολο για τα τότε χρόνια να αναγνωριστεί ως φιλόσοφος ή ως χαρισματικός. Από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως «Μάγος».

Με τα χρόνια όμως και την ικανότητα του να θεραπεύει αρρώστους, η φήμη του όλο και μεγάλωνε.

«Το σπίτι του είχε πάντα κόσμο. Όλοι τον σέβονταν και τον εκτιμούσαν. Συνήθως έκανε πλάκες, έλεγε πολλά ανέκδοτα. Μια φορά θυμάμαι του κτύπησαν την πόρτα δύο γυναίκες και του είπαν να τους βγάλει την τύχη. Θεωρούσαν ότι αυτό έκανε. Αυτός αστειευόμενος είπε: Δεν ξέρω τι σας έβαλαν αλλά εγώ δεν μπορώ να σας το βγάλω», είπε γελώντας ο κ. Σπύρος. Πέραν από την διδασκαλία του, πιο γνωστός έγινε ως θεραπευτής. Όπως αναφέρει ο κ. Σπύρος. « Ερχόταν κόσμος από πολλές χώρες. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έδειχναν οι Ινδοί, οι Βουδιστές αλλά και από Ευρωπαϊκές χώρες ».

«Ήμουν μπροστά και τον βοήθησα με όσα ήξερα τότε, όταν έφτασε μια οικογένεια στην Κύπρο από το Βέλγιο γιατί το παιδί είχε το ένα πόδι πιο κοντό από το άλλο. Είχαν 4-5 εκατοστά διαφορά.

Κρατούσα εγώ το κεφάλι του δίνοντας του ζωτικότητα και αιθερικότητα ενώ ο Δάσκαλος του αφαίρεσε τα βοηθητικά σίδερα και τον άγγιξε.

Μάκρυνε το πόδι του. Ήταν πραγματικά από τις πιο συγκινητικές θεραπείες του Δασκάλου. Το παιδί σε διάστημα 5 λεπτών περπάτησε και τα πόδια του ήταν ίδια σε μήκος. Οι γονείς του έκλαιγαν συγκινημένοι και φιλούσαν τα χέρια του Δασκάλου», δήλωσε ο κ. Σπύρος.

Η Διδασκαλία, τα βιβλία και η αγάπη για την Ζωγραφική

Ο Αττεσλής μελέτησε αρχαία ελληνική γλώσσα, την αρχαία ελληνική γραμματεία και αποκωδικοποίησε μύθους από την ελληνική μυθολογία. Ήξερε να μιλάει πολλές γλώσσες χωρίς ποτέ να τις διδαχτεί, ανάμεσα τους και αραμαϊκά. Τα οποία και χρησιμοποίησε σε βιβλία του.

Ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη μέχρι και την Βραζιλία ώστε να διδάξει την «Έρευνα της Αλήθειας». Χιλιάδες κόσμος διψούσε να μάθει για τον λόγο του Θεού όπως ο Στυλιανός Αττεσλής μετέφερε μέσα από το λόγο διδασκάλων με τους οποίους είχε επικοινωνία.

«Πολλές φορές καταλάβαινες ότι στις διαλέξεις του δεν μιλούσε ο ίδιος αλλά κάποιος άλλος. Συνήθως επέλεγε να έχει επαφή με τον πάτερ Δομήνικο», είπε ο κ. Σπύρος

Ο Δάσκαλος εργάστηκε 40 χρόνια ως δημόσιος υπάλληλος στο τυπογραφείο του κράτους της Κύπρου και παράλληλα ζωγράφιζε και πούλαγε τα έργα του σε χαμηλές τιμές. Ο κόσμος τα αγόραζε διότι αυτά λειτουργούσαν ως φυλαχτά και είχαν πολύ καλή επιρροή σε παιδιά με ανίατες παθήσεις. Κατά την διάρκεια της ζωής του πραγματοποιήθηκαν εκθέσεις των έργων του σε Ελλάδα και Κύπρο. Τα έργα του στην πλειοψηφία τους είχαν ως κύριο θέμα τον Χριστιανισμό. Η πρώτη του ζωγραφιά, σε ηλικία 15 χρόνων, ήταν ο Ιησούς.

«Πέραν από την διδασκαλία του θαύμαζα πολύ τους πινάκες του Δασκάλου. Έχουν πολύ ωραία σύμβολα και χρώματα.

Η ανάλυση τους όσο αφορά το Χριστιανισμό είναι άξια περεταίρω έρευνας. Κάτι το οποίο κάνουμε στα μαθή-ματα», δήλωσε αναφορικά ο κ. Σπύρος.

Ο Στυλιανός Αττεσλής έγραψε βιβλία με σκοπό να μεταφέρει στους μαθητές τις γνώσεις του.

Κυκλοφορούν τρία βιβλία του, τα οποία είναι δημοσιευμένα και στα Αγγλικά.

Τα τελευταία χρόνια τής ζωής του.

Πριν αφήσει την τελευταία του πνοή μετά από ένα βαρύ εγκεφαλικό ο Στυλιανός Αττεσλής έμεινε κατάκοιτος για ένα ολόκληρο χρόνο στο σπίτι του στο Στρόβολο. Δεν μιλούσε, ούτε περπατούσε.

«Ο λόγος που ταλαιπωρήθηκε πριν πεθάνει είναι γιατί αγαπούσε τους ανθρώπους. Κουβάλησε στην ψυχή του τα προβλήματα όλων ».

[«Ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ», (επιστολή Παύλου προς Γαλάτες ς΄ 2 ) ]

Ένας συνεχιστής τής Διδασκαλίας τού Δασκάλου

Ο κ. Σπύρος Παπακυριακού συνεχίζει να μεταδίδει την διδασκαλία που διδάχτηκε από τον Στυλιανό Αττεσλή μέχρι σήμερα. Κάτι στενό τους συνέδεε από την αρχή και θεωρεί σημαντικό να μεταφέρει στον κόσμο την Αλήθεια και την διδασκαλία του Δασκάλου του, ανέφερε ο ίδιος.

Πηγή : REPORTER ( http://www.reporter.com.cy ) - Μύρια Οδυσσέως 04/11/2016