Ροδοσταυρισμός

ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Η έρευνα τής καταγωγής τού Τάγματος τών Ροδοσταύρων μας μεταφέρει σε ένα μακρινό παρελθόν.

Από αρχαιοτάτων χρόνων, η ιεροσύνη ήταν εμπιστευμένη σε μια ομάδα ανθρώπων που ονομαζόταν « Μεμυημένοι ».

Η Σχολή τής Μέμφιδας, η Σχολή τής Αβύδου και άλλες, έδρασαν στους μακρινούς εκείνους χρόνους.

Οι Σχολές αυτές κατείχαν διάφορα μυστήρια και κάθε υποψήφιος, που έμελλε να γίνει μέλος, όφειλε να υποστεί σκληρότατες δοκιμασίες, για να αποδείξει ότι κατείχε τα σωματικά, ψυχικά και πνευματικά χαρακτηριστικά που ήσαν αναγκαία για την πραγματοποίηση τών σκοπών που επιδιώκονταν.

Οι Σχολές αυτές υπόσχονταν στους μαθητές τους διάφορες δυνάμεις.

Οι Σοφοί, που έβγαιναν από αυτές τις Σχολές :

1. Μπορούσαν να διαβάζουν στα άστρα τα πεπρωμένα τών ανθρώπων.

2. Μπορούσαν να « διαβάζουν » τις σκέψεις των ανθρώπων και να γνωρίζουν ό,τι κρυφό υπήρχε μέσα στο ανθρώπινο όν.

3. Μπορούσαν να συνομιλούν με το Αόρατο. Ο Σοφός, που γινόταν « Κυρίαρχος » μπορούσε να ρυθμίζει τα στοιχεία και τις

κατώτερες δυνάμεις τής Φύσεως. Ισχυρίζονται μάλιστα ότι, ορισμένοι από αυτούς, μπορούσαν να κατευνάζουν τις θύελλες.

Λέγεται, επίσης, ότι εθεάθη ένας Σοφός, με την ράβδο του, να αλλάζει την ροή του Νείλου.

Στην εποχή μας, όλα αυτά μας φαίνονται πολύ περίεργα κι όμως η ιστορία μαρτυρεί για την αυθεντικότητα τους.

Από την αρχαία Αίγυπτο, ας περάσουμε στην Ιουδαϊκή εποχή.

Οι Εβραίοι έφυγαν από την Αίγυπτο, ποθώντας να κατακτήσουν την γη που τους υποσχέθηκε ο Θεός.

Ο θρύλος της διαβάσεως της Ερυθράς Θαλάσσης, είναι πασίγνωστος και δεν υπάρχει ανάγκη να τον αναφέρω ξανά εδώ.

Οι Εβραίοι έφθασαν στην Αραβία και την Μεσοποταμία.

Βλέπουμε, επί κεφαλής τους, τον Μωυσή, ο οποίος κάνει θαύματα, με την ράβδο του, όπως και ο αδελφός του Ααρών.

Π.χ. λέγεται ότι ο Μωϋσής, όταν χτύπησε με την ράβδο του ένα βράχο, έκανε να αναβλύσει από μέσα του νερό.

Το γεγονός αυτό μπορεί να χαρακτηρισθεί ως θαύμα, στην αντίληψη και σύμφωνα με τις γνώσεις των ανθρώπων. Εάν ο Μωυσής έκανε και μπροστά μας τέτοια πράγματα, παρά τον φαινομενικά προχωρημένο πολιτισμό μας, δεν θα μπορούσαμε να τα εξηγήσουμε και, όπως οι τότε Εβραίοι, θα τα δεχόμασταν ως θαύμα. Ο Μωυσής οδήγησε τον λαό του στην Μεσοποταμία και, σαράντα επτά έτη μετά την έξοδο από την Αίγυπτο, ιδρύθηκε στην Ιουδαία το πρώτο βασίλειο. Εκεί βλέπουμε ν' αναφαίνεται μια Σχολή, για την οποία έχουμε αποδείξεις. Εκατόν επτά έτη, μετά την έξοδο τών Εβραίων από την Αίγυπτο, ο αρχηγός και βασιλιάς τους Σολομών διατυπώνει κάποιες αρχές που φανερώνουν τις ρίζες τής Σχολής αυτής. Μετέρχεται την υψηλή Μαγεία, που επιτρέπει την κυριαρχία επί των στοιχειακών δυνάμεων και η οποία ήταν ίδια και στον Μωυσή. Επανευρίσκουμε, συνεπώς, στην Σχολή αυτήν, τον « δάκτυλον » τού Μωυσή.

Δίνονται και εδώ οι ίδιες υποσχέσεις που δινόντουσαν στους μαθητές τών Σχολών τής Αιγύπτου, όπου ο Μωυσής μυήθηκε.

Η συγγένεια αυτή καθίσταται και η βάση τής εβραϊκής μυήσεως.

Ταυτόχρονα, διασχίζοντας την Μεσόγειο θάλασσα, βλέπουμε τις Ορφικές και Πυθαγόρειες Σχολές σε άνθιση, να ωφελούνται από τις αντιλήψεις και τις φιλοσοφίες τών αρχαίων Παραδόσεων.

Για μια περίοδο 4 έως 6 χιλιάδων ετών, κατά την οποία διάφορες Μυητικές Σχολές, οι οποίες, διαθέτοντας την δική τους παράδοση, δημιουργούνται γύρω από την λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου, η ανθρώπινη διανόηση εξελίσσεται.

Παρατηρούμε δε μία τάση της διανόησης αυτής προς μεγαλύτερες και πλέον υψηλές θεωρήσεις, όπου η υποδούλωση και η ανθρώπινη σοφία, παρήγαγαν ένα γεγονός αξιοσημείωτο που έμεινε στα Χρονικά τής ιστορίας.

Ο Χριστός εμφανίζεται, και εκτός από την εξωτερική διδασκαλία, την οποία δίνει σε διάφορα πρόσωπα, που τον ακολουθούν στις πεδιάδες και τα όρη, ο Χριστός, έχει γύρω του τους μαθητές του, τους ευσεβείς εκείνους ανθρώπους, που τον άκουγαν με σεβασμό και τους οποίους δίδασκε σε μέρη κατάκλειστα, λέγοντας: Εγώ δεν ήρθα καθόλου για να δώσω την χαρά και την βασιλεία της γης, αλλά την βασιλεία τών Ουρανών. Και από εκείνη την στιγμή, η μύηση, η οποία απέβλεπε μέχρι τότε στην κυριαρχία τών δυνάμεων της Φύσεως, αλλάζει όψη, διότι η ανταμοιβή δεν είναι πλέον επί της γης αυτής, αλλά στα ανώτερα δώματα, στην ανώτερη συνείδηση.

Η Εποχή του Χριστού παρήλθε. Ο θάνατος του και η Ανάσταση του επίσης παρήλθαν.

Η ανθρωπότητα πήρε έναν διαφορετικό δρόμο προς την πρόοδο.

Είδαμε σκλάβους να αρνούνται να αναγνωρίσουν βασιλιάδες ως « Μεγάλους». Ιδέες φιλοσοφικές είδαν το φως της ημέρας και τούτο υπήρξε μια σπουδαία ώθηση προς την δικαιοσύνη για τον περιορισμό τού εξαναγκασμού.

Αυτή η Μυητική Εποχή γέμισε πολύ σοβαρά και τεράστια χάσματα που ατίμαζαν τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Καθώς, όμως, παρήλθε η Εποχή αυτή, η ανθρωπότητα ξαναγύρισε στον ύπνο της ! Επήλθε λοιπόν η λήθη ;

Διάφορες εταιρείες και μεγάλες Σχολές αναφαίνονται δια να αντιτεθούν στην νέα εποχή ή για να αντλήσουν βασικά οφέλη από αυτή την εποχή, την χριστιανική εποχή. Η Σχολή τών Εσσαίων, της Αλεξανδρείας, των Πυθαγορείων και άλλες, ιδρύονται και ως υπόσχεση προς τους μυημένους τους, « αναστηλώνουν » τις αρχαίες παραδόσεις.

Μία από αυτές τις Σχολές συνδύασε την αρχαία Παράδοση με την χριστιανική. Η Σχολή αυτή ονομάσθηκε « Ρόδον + Σταυρός » με έδρα στην Ανατολή, στην Αττική, στην Έφεσο και, στην συνέχεια, στο Βυζάντιο.

Ο Michael Mayer έγραψε στο βιβλίο τού Silentium Post Clammores, ότι οι Ροδόσταυροι είναι διάδοχοι τών κολλεγίων τών Ινδών βραχ-μάνων, των Αιγύπτιων, των μυστηρίων τής Σαμοθράκης, τών Μάγων τής Περσίας, των Πυθαγόρειων και των Αράβων.

Μια μελέτη τού Spencer Lewis ( Ιμπερατόρος τής Rosae Crucis Society τών Η.Π.Α.), επάνω στην Ιστορία τού Τάγματος τών Ροδό-σταυρων, υποστηρίζει άμεση σχέση αυτών με τα μυστήρια τής Αιγύπτου.

Στην μελέτη αυτήν αναφέρεται, ότι ο Φαραώ Τούθμωσης ο III ( 1500-1447 π.Χ. ) είναι ο αληθινός ιδρυτής τού Τάγματος.

Ένας από τους διάδοχούς του ήταν ο Αμενχοτέπ ο ΙΙΙ.

Ο μονάρχης αυτός ανήγειρε το Ναό τού Καρνάκ ( Θήβα ) στην μορφή τού Ανκχ ☥, τού αλυσωτού σταυρού δηλαδή, που εκφράζει την ένωση τού Ρόδου με τον σταυρό και ιχνογράφησε τα σύμβολα, ιδίως το ρόδο και την ημισέληνο, τα οποία αποτελούν μέρος τής συμβολικής τών Ροδοσταύρων. Αργότερα ο υιός του, Αμενόφις, που μετονομάσθηκε σε Αμενχοτέπ ο IV με την γνωστή σε όλους σύζυγο του Νεφερτίτη, ίδρυσε την θρησκεία τού ενός και μόνον Θεού, τού ΑΤΟΝ.

Αιώνες αργότερα ο Χριστός έδωσε στους μαθητές του μια μυστική διδασκαλία που δεν προοριζόταν για όλο τον κόσμο ( Μάρκος κεφ. δ', 11-12 και δ' -34 ).

Έλεγε στους μαθητές του :

« μακάριοι οἱ ὀφθαλμοί οἱ βλέποντες ἃ βλέπετε. Λέγω γάρ ὑμῖν ὃτι πολλοί προφῆται καί βασιλεῖς ἠθέλησαν ἰδεῖν ἃ ὑμεῖς βλέπετε, και οὐκ εἶδον, καί ἀκοῦσαι ἃ ἀκούετε, και οὐκ ἢκουσαν».

Αυτή η εσωτερική διδασκαλία απετέλεσε την παράδοση τών Γνωστικών και αναφέρεται στα γραπτά τους, ιδιαίτερα στο « Πίστις- Σοφία ».

Κατά τα χρόνια τής Ελληνορωμαϊκής Αυτοκρατορίας η παρακμή τής αρχαίας Ελληνικής θρησκείας και το θρησκευτικό συναίσθημα, το οποίο δεν μπορούσε πιά να ικανοποιηθεί ούτε στούς ψυχρούς τύπους τής επισήμου λατρείας ούτε στις μάταιες δεισιδαιμονίες τών λαϊκών μαζών, ανάγκασε κάποιους εκλεκτούς να καταφύγουν στούς κόλπους τών Μυστηρίων στα οποία δέχονταν υπό το πέπλο τής σιγής και της μυστικότητος, μέσω τής μυήσεως, τις πιό προοδευτικές Πνευματικές και Ηθικές διδασκαλίες τής εποχής εκείνης.

Με την πάροδο όμως τού χρόνου, ιδίως κατά τον Μεσαίωνα, η ανθρωπότητα επέστρεψε στον ύπνο της, την παθητικότητα !

Τότε υπήρχαν ακόμη οπαδοί διαφόρων μυητικών τύπων :

στούς Ιουδαίους οι Καμπαλιστές, στους Άραβες οι Σουφιστές, στούς Ινδούς ο Λαμαϊσμός, στούς Σίνες ο Ταοϊσμός και στούς Χριστιανούς οι Ροδόσταυροι.

Ότι δεν αναφέρεται, δεν μπορεί να συγκαταλεχθεί μεταξύ τών Παραδόσεων - Πηγών, διότι όλα τα πνευματικά κινήματα πού παρουσιά-στηκαν μετέπειτα ήταν παρακλάδια δευτερευούσης σημασίας μιάς εκ τών παραδόσεων πού προαναφέραμε.

Αν ερευνήσουμε επισταμένα, θα διαπιστώσουμε ότι οι δοξασίες τών παραδόσεων αυτών δεν περιέχουν διαφορετικές αλήθειες, αλλά μία και μόνη Αλήθεια πού διατυπώνεται όμως κατά περίπτωση με διαφόρους τρόπους.

Αυτό συμβαίνει διότι όλες οι παραδόσεις ανάγονται στην πρώτη μεγάλη εκδήλωση τού Θεού, και με τούς θείους απεσταλμένους πού έρχονται συνέχεια στην Γη γιά να τις αναζωογονήσουν έφθασαν μέχρις ημών διατηρώντας η κάθε μία τον δικό της ιδιαίτερο χαρακτήρα.

Η Χριστιανική παράδοση, πού την αντιπροσώπευαν οι Ροδόσταυροι, είναι μία σύνθεση από ότι υπήρχε στον Ιουδαϊσμό με ότι πρόσθεσε σε αυτήν με την έλευση του ο Ιησούς δηλώνοντας :

" ουκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι " ( Ματθαίος κεφ. 5 : 17 )

Μπορούμε με αρκετή βεβαιότητα να πούμε ότι η Ιουδαιο Χριστιανική Παράδοση είναι η αρτιότερη και διατηρήθηκε περισσότερο αμιγής διότι χρησιμοποίησε κείμενα και γραπτά.

Δυστυχώς, όπως σε όλες τις παραδόσεις πού καλύπτονται από την θρησκευτική δοξασία πίστεως υπάρχει ένα εμπόδιο θρησκευτικής φύσεως.

Πράγματι δεν ήταν δυνατόν να μυηθεί κανείς στην Ιουδαϊκή παράδοση αν δεν ήταν Ιουδαίος, στην Ινδική αν δεν ήταν Ινδός, στην Χριστιανική αν δεν ήταν Χριστιανός κ.ο.κ. Έτσι αντιλαμβανόμαστε τον φραγμό πού υπήρχε μεταξύ τών διαφόρων Παραδόσεων.

Γιά τον λόγο αυτόν οι μυημένοι τών παραδόσεων αυτών προσπάθησαν να τις ενώσουν ώστε να δημιουργήσουν μία σύνοψη όλων τών Παραδόσεων και αληθειών, πέραν από τις επικρατούσες πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις και περιορισμούς τής εκάστοτε εποχής.

Έτσι στην πορεία τού χρόνου βλέπουμε να εμφανίζονται διάφορες Εταιρείες και μεγάλες Σχολές γιά να αντιπαραταχθούν στην νέα εποχή την Χριστιανική ή γιά να αντλήσουν βασικά οφέλη από την εποχή αυτήν.

Η Σχολή τών Εσσαίων, τής Αλεξάνδρειας, τών Πυθαγορείων και οι άλλες ιδρύονται και δίνουν ως υπόσχεση προς τούς μυημένους τους, να “ αναστυλώνουν ” τις Αρχαίες Παραδόσεις.

Κάποιες λοιπόν, μετά Χριστόν, Αδελφότητες πήραν κατά καιρούς διάφορα ονόματα όπως, Ροδόσταυροι, Αδελφοί τής Ανατολής, Ιππότες τού Χριστού και, ανάλογα με την δραστηριότητα τής κάθε μιας από αυτές ώστε να πραγματοποιηθεί κάποιο ιδιαίτερο Κοινωνικό έργο.

Μία από αυτές τις αδελφότητες/σχολές συνδύασε την Αρχαία παράδοση με την Χριστιανική.

Η Σχολή αυτή ονομάσθηκε “ Ρόδον & Σταυρός ” με έδρα στην Ανατολή, στην Αττική, στην Έφεσο και στην συνέχεια στο Βυζάντιο.

Οι Ροδόσταυροι συγκροτήθηκαν σε Τάγμα το 313 μ.Χ. από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο.

Ακολουθώντας το παράδειγμα τού Ιησού, την διοίκηση ασκούσαν 12 Μεγάλοι Διδάσκαλοι και επιπροσθέτως άλλοι 72 Διδάσκαλοι κάτω από το κύρος ενός Ύπατου Αρχηγού που έφερε τον τίτλο τού Ιμπεράτορα ( Αυτοκράτορα ).

Ο Ιμπεράτορας είχε ως βοηθούς του δύο αξιωματούχους πού ονομαζόταν ο ένας Διδάσκαλος τής Ανατολής και ο άλλος Διδάσκαλος τής Δύσης.

Το Τάγμα διαλύθηκε την αποφράδα ημέρα τής πτώσεως τού Βυζαντίου, τρίτη 13/5/1453 μΧ.Την ίδια ημέρα απεβίωσε και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ο ΧΙ, ο τελευταίος Βυζαντινός αυτοκράτορας και τελευταίος Ιμπεράτορας Ροδοσταυρίτης.

Οι λίγοι Διδάσκαλοι-αδελφοί πού απέμειναν χωρίς αρχηγό, σκορπίστηκαν ανά τον κόσμο και με μεμονωμένες μυήσεις διατήρησαν την Μυστική Παράδοση, εγκαταλείποντας όμως τούς πρακτικούς και πολιτικούς σκοπούς τού Τάγματος.

Ένας Ευρωπαίος μύστης, ο Ρόζενκροϊτς, μυήθηκε στην παράδοση τον 14ο αιώνα και την διέδωσε στην Δύση, ιδιαίτερα στην Γερμανία και στην Γαλλία.

Η μυστηριώδης δράση τών Διδασκάλων γινόταν αισθητή τότε γιά λίγο καιρό, αλλά η αδελφότητα έπεσε και πάλι στην αφάνεια και διατηρήθηκε μέχρι τών ημερών μας μόνο μέσα από ένα περιορισμένο αριθμό μυημένων.

Όμως, η αρχική Παράδοση τών αυθεντικών Ροδοσταύρων έχει αλλοιωθεί τελείως !

Αρχικά τα σύμβολα τών Ροδοσταύρων ήταν δύο.

Από τον 16ο αιώνα όμως υιοθετήθηκε και τρίτο σύμβολο στην Δύση. Το πρώτο σύμβολο ήταν συνδυασμός τού ψηφίου P και ενός σταυρού X. Υπό το ιδιαίτερο αυτό σύμβολο κρύβονταν οι λέξεις Ρόδον και Σταυρός. Το δεύτερο σύμβολο ήταν ο Δικέφαλος Αετός, τού οποίου η προέλευση είναι αρχαιότατη. Καί τα δύο αυτά σύμβολα υιοθετήθηκαν από την Ορθόδοξη και την Ρωμαϊκή Εκκλησία.

Κατά τον 16ο αιώνα, οι Ροδοσταυρίτες, πριν από την κατάπτωση τού Ρωμαϊκού κλήρου και την πολεμική πού προέκυψε από αυτήν, άλ-λαξαν το πρώτο σύμβολο με ένα νέο, πού χρησιμοποιήθηκε στην Δύση, αποτελούμενο από ένα τετράγωνο σταυρό με ένα Ρόδο στην μέση.

Οι Ροδόσταυροι κατείχαν, στις μυστικές τους διδασκαλίες, τις ιδέες τής Αρχαίας Σοφίας, οι οποίες συμβολιζόταν με το Ρόδο και τής Χρι-στικής Σοφίας, οι οποίες συμβολιζόταν με τον Σταυρό. Στο Ρόδο πρέπει να βλέπει κανείς, όχι το άνθος αλλά το σχήμα του εξαγράμμου.

Οι ΡοδόΣταυροι, δίδασκαν τον άνθρωπο, που έφθανε σε ένα ορισμένο σταθμό ( βαθμό ) τής μυήσεώς του ότι, κάθε άνθρωπος όφειλε, αφ' ενός να προσπαθήσει να ελευθερώσει και να βγάλει από τον λήθαργο κάποιες ατομικές ικανότητες και, αφ' ετέρου, όταν η δραστηριότητα του αυτή εκδηλωθεί, να δράσει ευεργετικά πάνω στην κοινωνία, για να επιφέρει γαλήνη μέσα στην τρικυμία και να αποκαταστήσει την ειρήνη γύρω του. Γινόταν, έτσι, προστάτης χωρίς να είναι επικυρίαρχος.

Κάθε μεμυημένος, έλεγαν οι ΡοδόΣταυροι, ο οποίος θέλει να έχει ανώτερες δυνάμεις, πρέπει να αρχίσει να εξαπλώνει την ευημερία και να σκορπίζει την ευτυχία γύρω του. Στην συνέχεια, όταν ο μεμυημένος περνούσε από ορισμένους βαθμούς μυήσεως, όφειλε να μπορεί να εξωτερικεύει το άτομο του, επιτρέποντας στην συνειδητή του αρχή, να απομακρύνεται από το σώμα του και να πηγαίνει σε μακρινές αποστάσεις για να κάνει το καλό εις τους ομοίους του. Στον τρίτο βαθμό τών ΡοδοΣταύρων, ο Διδάσκαλος έλεγε στον μαθητή ότι, εκείνος που εξωτερικευόταν και έκανε την εξάσκηση του με καλή θέληση και αγάπη, εκείνος μπορούσε να εκτιναχθεί πέραν του Υλικού Επιπέδου, μπορεί και να έρθει σε επαφή με ανώτερα όντα, τα οποία ζουν πέρα από αυτό το Επίπεδο.

Η δοξασία τών Ροδοσταύρων αφορούσε την αναζήτηση τού αγνώστου παράγοντα πού δημιουργείται με την αντίθεση και την πάλη τών αντιθέτων στην Δημιουργία. Παρίσταναν αυτή την Επιστημονική - Φιλοσοφική σύλληψη τους, όπως επίσης και την μεταφυσική δοξασία τους, με την κατακόρυφη ράβδο τού Ρ τού σταυρού επάνω στην οριζόντια ράβδο του.

Το σύμβολο τού Δικέφαλου Αετού παρίστανε το ιδανικό ζώο, πού παρόλο πού είχε δύο αποκλίνουσες ( διαφορετικές ) συνειδήσεις, τις ένωνε σε ένα σώμα και σε μια κοινή δραστηριότητα ( Συνείδηση προς τα έξω και Αυτοεπίγνωση προς τα μέσα ).

Το πρώτο σύμβολο ήταν το πρόβλημα πού έθεταν στον κάθε μυούμενο. Το δεύτερο σύμβολο ήταν η λύση τού προβλήματος.

Ο δε συμβολισμός τού Δικέφαλου Αετού έχει πολύ βαθύτερο νόημα στην μύηση διότι έχει : δύο κεφάλια, δύο φτερούγες, δυο πόδια και την ουρά, σύνολο επτά . Δηλαδή σχετίζεται με τις επτά συστατικές Αρχές και Καταστάσεις τού ανθρωπίνου Όντος.

Οι Ροδοσταυρίτες έκαναν πρακτικές έρευνες στην φύση και κατέληξαν έτσι στην δημιουργία τής Φυσικής και τής Χημείας, δύο επιστημών που είχαν το κοινό όνομα Αλχημεία. Χάρη σε αυτήν την εργασία, η ανθρωπότητα πραγματοποίησε μεγάλες προόδους στις δύο επιστήμες που αναφέραμε παραπάνω βασιζόμενη στον Νόμο τών Αντιθέτων ( Δυϊσμός ).

Όπως όλοι γνωρίζουμε ο Χριστιανισμός ευημέρησε, μαζί δε και οι λειτουργοί του. Το Χριστιανικό σχήμα απέκτησε σημαντικότατη εξουσία.

Η τάξη τών ευγενών, η κατευθυντήρια εξουσία τής εποχής, θέλοντας να μοιραστεί την θρησκευτική της ισχύ, δάνεισε στο χριστιανικό σχήμα το ξίφος της, στις λεγόμενες σταυροφορίες, λαμβάνοντας ως αντάλαγμα μία ευρεία συμμετοχή στην παγκόσμια εξουσία τού κλήρου.

Οι σταυροφορίες επανέφεραν το Φως τής Ανατολής και εγκαινίασαν μια νέα εποχή, όπου το ελεύθερο μυστικιστικό πνεύμα δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί από τον λόγο ζωής που είχε αποκρυσταλλωθεί στην δογματική τής Καθολικής εκκλησίας.

Οι σταυροφορίες έφεραν την γέννηση τών Ναϊτών ( Templars ), οι οποίοι έλαβαν αργότερα από τους Σούφι ( σοφούς ) τής Περσίας, που αποτελούσαν το καταφύγιο τών αρχέγονων γνώσεων, τον γνωστικό συμβολισμό, τον οποίο και έκαναν θρησκεία τους.

Ο χριστιανοποιημένος Γνωστικισμός θριάμβευσε τού καθαρού Γνωστικισμού, στις αρχές δε του μεσαίωνα, ο τότε Πάπας Κλήμης ο Ε' μαζί με το Φίλιππο τον Ωραίο διέλυσε το Τάγμα τών Ναϊτών.

Ωστόσο, ο αρχέγονος και καθαρός Γνωστικισμός δεν χάθηκε, αλλά διατηρήθηκε από μία αδελφότητα που ονομαζόταν Ροδόσταυροι ( Rose + Croix ) και που για να εξασφαλίσει μέσα υπάρξεως, αφιερώθηκε στην μελέτη τής Αλχημείας, δίχως να εγκαταλείψει εξαιτίας αυτής τις γνωστικές δοξασίες της.

Οι Ροδόσταυροι, οι οποίοι ετύγχαναν μεγάλης εκτιμήσεως στην Αγγλία λόγω τών αλχημικών ερευνών τους, διέθεταν στην χώρα αυτή μία από τις σημαντικότερες επιρροές εις την αρχή τού 18ου αιώνα.

Μετά την πτώση τής Αυτοκρατορίας ( του Βυζαντίου ), η Σχολή αυτή άλλαξε κέντρο. Το κέντρο, τότε, μετατέθηκε προς τον Βορρά, προς την Αυστρο-Ουγγαρία. Ανερχόμενο από τα Νότιο-Ανατολικά προς τα Βόρειο-Δυτικά, έφθασε στην Γαλλία και στην Αγγλία. Κάτω, ακριβώς, από την « σκιά » της έδρασαν όλοι οι ισχυροί άνδρες( της εποχής ), που έφεραν την ευημερία στους ομοίους τους.

Φτάνουμε στην Μεσαιωνική Εποχή όπου βλέπουμε, να εμφανίζεται από ' εδώ και από εκεί ', το όνομα των ΡοδοΣταύρων στην Αυστρία, την Ουγγαρία, την Γερμανία, την Δανία, στα νότια της Νορβηγίας και τελικά, στην Γαλλία. Αναρωτιέται κανείς αν όλες αυτές οι σέχτες ( αιρέσεις ) είναι αληθινοί ΡοδόΣταυροι. Πολύ δύσκολο πρόβλημα, για να λυθεί. Διότι εάν παραδεχθούμε ότι οι ΡοδόΣταυροι αυτοί είναι αληθινοί, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι και η διδασκαλία τους επίσης είναι τέτοια και ότι ακόμα και οι αρχηγοί τους, που είναι κρυφοί, είναι, επίσης, οι αληθινοί. Αντίθετα, αν οι Ροδό Σταυροι αυτοί δεν είναι αληθινοί, τότε είναι σφετεριστές από τους οποίους οφείλουμε να προφυλαχθούμε. Πιθανότατα δεν ήσαν μεν αληθινοί Ροδό Σταυροι, όμως, ήσαν άνθρωποι ειλικρινείς.

Από της πτώσεως της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οι Μεμυημένοι, λόγω της επιδρομής των Βαρβάρων, αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε τόπους φιλόξενους και ήταν τότε που οι αληθινοί Ροδόσταυροι εγκαταστάθηκαν στην Γερμανία ενώ άλλοι ήρθαν στην Γαλλία.

Αλλά, μην υποθέσετε ότι οι Διδάσκαλοι αυτοί σκόπευαν να ιδρύσουν κέντρα, διότι κάτι τέτοιο τους ήταν αδύνατο.

Δεν ήταν όμως αδύνατον, να περιστοιχίζονται από κάποιον πυρήνα ανθρώπων που υπήρξαν οι πιστοί μαθητές των Διδασκάλων αυτών.

Μετά τον θάνατο τών Διδασκάλων, οι μαθητές μετέδωσαν την μύηση τους και δημιουργήθηκε μια κίνηση η οποία έλαβε το όνομα τών Ροδο Σταύρων. Η ρίζα, κατά βάθος, είναι γνήσια ΡοδοΣταυρική, αλλά η όλη μύηση δεν είναι.

Αν και η διδασκαλία ήταν του Ρόδου+Σταυρού, οι διάφορες « κλείδες » δεν μπορούσαν να μεταδοθούν πλήρως.

Συνεπώς, οφείλουμε να θεωρήσουμε ότι όλα τα πονήματα περί τών ΡοδοΣταύρων, πρέπει να μελετώνται προσεκτικά, ώστε να κρατήσουμε τις αλήθειες τους και να αποφύγουμε τις πλάνες.

( πηγή : κατά βάσιν ένα κείμενο που δημοσίευσε ο Δημήτριος Σεμελάς στο περιοδκό ΕΟΝ )